ΣΥΡΙΖΑ: Ακροβασίες μεταξύ ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού

«Αυτός που χθες ψήφισε 7 δισ. ευρώ σε εξοπλισμούς, μας λέει ότι δεν υπάρχει περιθώριο για να στηρίξει τους μισθωτούς και τους ανθρώπους του μόχθου». Μόλις διαβάσατε μια αποστροφή της δήλωσης του Αλέξη Τσίπρα από το λουτρό πλήθους που έκανε με στελέχη του – ανάμεσά τους και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος – στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας.

Η νέα στρατηγική έντασης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία κατά της κυβέρνησης έχει – και λογικό – την ακρίβεια και τους τσουχτερούς λογαριασμούς. Και θα έχει και ενθάρρυνση όσων αγωνίζονται εναντίον της – την Παρασκευή ο Τσίπρας θα πάει σε αγροτικά μπλόκα έπειτα από χρόνια.

Οι προσεκτικοί όμως παρατηρητές βάζουν στη σειρά τρία γεγονότα από τα οποία προκύπτει μια πιο αμφίσημη τακτική αυτές τις ημέρες από την Κουμουνδούρου.

Τις δύο τελευταίες συνεντεύξεις του Τσίπρα (σε «Αυγή» και Σκάι) και την όλη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή και για τα εξοπλιστικά – ή αμυντικές δαπάνες της χώρας την Τρίτη.

Ποια τακτική; Μα της ακροβασίας μεταξύ ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού.

Στην πρώτη συνέντευξη ο Τσίπρας ήταν ιδιαίτερα οξύς. Στην τηλεοπτική συνέντευξη επανάφερε το κόμμα του σε τροχιά «φλερτ με τα μεσαία στρώματα» αλλά και μέχρι και με φλερτ με την εκλογική βάση τη ΝΔ.

Και στη Βουλή, σε τροχιά «διεθνισμού» με τη μη ψήφιση για αγορά έξι επιπλέον αεροσκαφών Rafale (έχει πει «ναι» σε προηγούμενη σύμβαση για τα 18 αεροσκάφη), ενώ η επίσημη «γραμμή» είναι πως τα 6 επιπλέον δεν έχουν κοστολογηθεί. Αλλά και μια σκληρή ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που σχετικοποιούσε την ακρίβεια με τα εξοπλιστικά: «Λέτε ότι δεν θέλετε να γυρίσουμε στα ελλείμματα και ψηφίζετε 7 δισεκατομμύρια ευρώ εξοπλισμούς. Και χωρίς ούτε ένα ευρώ να μένει στην αμυντική βιομηχανία».

Με δύο γραμμές

Βεβαίως εδώ, στον τσιπρικό λόγο, ο προσεκτικός παρατηρητής εντοπίζει μια ακόμη πλευρά της «ισορροπίας τρόμου» του κόμματος μεταξύ δύο γραμμών.

Γιατί δεν μπορεί να τάσσεσαι υπέρ της ενεργοποίησης των ενόπλων δυνάμεων και «εκτός Ελλάδας στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκουμε», όπως είπε ο πρώην πρωθυπουργός. Και λίγο μετά να λες προς τους κυβερνώντες πως «για εσάς η εξωτερική πολιτική αντικατοπτρίζεται στην επ’ αόριστον παραχώρηση της Αλεξανδρούπολης στους Αμερικανούς. Δίνετε γη και ύδωρ ώστε να φεύγουν ξένα αεροσκάφη σε πολεμικές αντιπαραθέσεις».

Η ακροβασία ανάμεσα στον σκληρό νατοϊκό ρεαλισμό και σε μια επιστροφή σε θέσεις προ 2015 είναι ριψοκίνδυνη τώρα ως πολιτική στάση ή ανοιχτή σε αποδόμηση.

Κι αυτό αφού πια, στα δέκα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνει τον χώρο του βασικού πολιτικού πόλου, έχει κυβερνήσει γνωρίζοντας τα όρια των συμμαχιών και των ρήξεων. Το τελευταίο δεν του στερεί το δικαίωμα ως αξιωματική αντιπολίτευση να είναι επιφυλακτικός με τις αμυντικές δαπάνες και με τα κόστη των «κανονιών» – υπερψήφισε το κομμάτι των φρεγατών Belh@rra ακριβώς με το επιχείρημα του κοστολογημένου σχεδίου αλλά και επειδή η όλη αγορά ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ. Οταν όμως ως κόμμα, και σχεδόν ομόφωνα, έχει μετατοπιστεί στη γραμμή της «αποτροπής», είναι λογικό να ακούει τις κριτικές όσων δεν βλέπουν εδώ μια «καθαρή γραμμή». Ή τέλος πάντων όσων δεν ασπάζονται το διαζευκτικό «βούτυρο ή κανόνια για τον λαό μας» σε μια εποχή γεωπολιτικών αναταράξεων.