«Πολιτικό» long COVID

Σαν να αυξάνονται οι «αντιπαθητικοί» μέσα στο κυβερνητικό επιτελείο και αυτό είναι ξεκάθαρα καλό νέο. Ολο και περισσότεροι, συστρατεύονται στην ομάδα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Της οικονομικής υπευθυνότητας. Που αποφεύγουν στον δημόσιο λόγο τους να υπόσχονται «λαγούς με πετραχήλια». Που επισημαίνουν τον κίνδυνο δημοσιονομικού εκτροχιασμού.

Για την ώρα όμως όλοι αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία. Αν επιμείνει λίγο παραπάνω ο Πρωθυπουργός, είναι βέβαιο ωστόσο ότι θα γίνουν.

Υπάρχουν και οι «άλλοι» της κυβέρνησης, αυτοί που θέλουν να είναι αρεστοί και συνεχίζουν να στέλνουν καταιγισμό αιτημάτων στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, δήθεν «υπερεπειγουσών» δαπανών. Είναι αυτοί που έχουν περισσότερο στο μυαλό τους να αντιμετωπίσουν την τακτική του αντιπάλου τους, του ΣΥΡΙΖΑ.

Την τακτική τού «δώσε δώσε» χωρίς όριο και, κυρίως, χωρίς σχέδιο. Αν αυτοί επικρατήσουν, η κυβέρνηση θα βρεθεί να «παίζει μπάλα όχι μόνο στο γήπεδο» του αντιπάλου αλλά θα αναγκαστεί να προσαρμόσει όλο το στυλ παιχνιδιού της σε αυτόν. Αν συμβεί αυτό – που δεν αποκλείεται, όλα είναι μέσα στη ζωή -, τότε απλά η χώρα θα κάνει πολλά βήματα πίσω.

Η Ελλάδα, αν τώρα υποκύψει η κυβέρνηση, μετά τις εκλογές θα έχει χάσει όσα συστηματικά χτίζονται τους τελευταίους 30 μήνες. Και η αλήθεια είναι ότι από όσα καλείται να κάνει η κυβέρνηση τους επόμενους 18 μήνες έως τις εκλογές θα κριθεί όχι μόνο το σκηνικό ύστερα από αυτές αλλά συνολικά το πρόσημο της δεκαετίας. Και έχουν πολλά να γίνουν μέχρι τις εκλογές.

Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα περιέγραψε εξαιρετικά σε άρθρο της αυτή την εβδομάδα ότι η παγκόσμια οικονομία βγαίνει τραυματισμένη από την πανδημία και θα πρέπει να δράσει σε τρεις κατευθύνσεις.

Το πρώτο θέμα αντιμετώπισης όλων των χωρών είναι η καταπολέμηση του «οικονομικού» long COVID. Πώς θα αντιμετωπιστούν δηλαδή οι πληγές και οι στρεβλώσεις που άφησε στην οικονομία η πανδημία και προκαλούν τις πληθωριστικές πιέσεις.

Το δεύτερο είναι πώς θα αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της αναμενόμενης νομισματικής σύσφιγξης, γενικά, αλλά ειδικότερα σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Με δεδομένο το τεράστιο δημόσιο χρέος και την έλλειψη επενδυτικής βαθμίδας, για να μη μας ξεφύγει το κόστος δανεισμού, δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού. Θα χρειαστεί να επιταχυνθεί ο ρυθμός αύξησης των μεταρρυθμίσεων. Να διευκολυνθούν οι επενδύσεις. Να ανοίξουν αγορές.  Το τρίτο που πρέπει να γίνει και τονίζει επίσης η επικεφαλής του ΔΝΤ είναι η στροφή στη δημοσιονομική βιωσιμότητα.

«Τα έκτακτα δημοσιονομικά μέτρα βοήθησαν στην αποτροπή μιας άλλης Μεγάλης Υφεσης, αλλά έχουν επίσης εκτοξεύσει τα επίπεδα χρέους».

Το είπε εξαιρετικά απλά, σαν να μιλάει για την Ελλάδα. Αλλά μιλούσε για κάθε χώρα που έκανε τη δουλειά στην πανδημία και πρέπει να την κάνει πιο καλά μετά την πανδημία. Να μαζέψει δηλαδή τα ελλείμματά της, προκειμένου να διασφαλίσει το μέλλον της.

Η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα δεν συμπεριέλαβε στα «πρέπει» της ανάκαμψης μετά την πανδημία το πολιτικό περιβάλλον, απλά γιατί συνήθως στις πιο πολλές χώρες αυτό είναι λυμένο.

Οσοι όμως παρακολουθούν την Ελλάδα πρώτα απ’ όλα εξετάζουν το πολιτικό κλίμα, την πολιτική σταθερότητα. Περιμένουν να μετρήσουν την προεκλογική συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος πριν και μετά τις κάλπες. Αν τώρα η κυβέρνηση παρεκκλίνει, ακολουθώντας την αντιπολίτευση, μετά τις εκλογές θα βρει μπροστά της μια κατάσταση αυτή τη φορά «πολιτικού» long COVID…