«Δεν είμαι εγώ εκείνη που θα ζητήσω από τον διευθυντή μιας εφημερίδας να λογοκρίνει έναν αρθρογράφο. Δεν κρύβω όμως ότι το ύφος του συγκεκριμένου αρθρογράφου με βρίσκει αντίθετη. Επειδή υπονομεύει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αποβάλει τις κακές του πλευρές και να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους. Επειδή προσφέρει πατήματα στη Νέα Δημοκρατία για να μας επιτίθεται. Επειδή θέλω η παράταξή μου να εκφράζεται με επιχειρήματα και όχι με ύβρεις. Και επειδή οι Αγανακτισμένοι, στους οποίους παραπέμπουν τέτοιου είδους εκφράσεις, έκαναν πολύ κακό στον τόπο».

Ετσι θα μπορούσε να απαντήσει η Εφη Αχτσιόγλου στην ερώτηση που της έκαναν οι δημοσιογράφοι του Open για τις χυδαιότητες του Θανάση Καρτερού.

Και θα έδειχνε με τον τρόπο αυτό ότι μια νέα και ικανή γυναίκα όπως εκείνη, που πολλοί θα ήθελαν να δουν ακόμη και στο τιμόνι του κόμματος, έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, έχει καταλάβει πόσο κακό έκανε η συνεργασία με τον Καμμένο και είναι αποφασισμένη να εργαστεί για ένα νέο ύφος και ένα νέο ήθος όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Αλλά η βουλευτής Επικρατείας δεν το έκανε. Κατέφυγε στην αστεία δικαιολογία ότι δεν διάβασε το επίμαχο άρθρο, για να αυτοαναιρεθεί στη συνέχεια κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «επιλέγει να αναδεικνύει το ύφος των συντρόφων μας αντί να απαντάει σε ζητήματα πολιτικής».

Μπορεί να δείλιασε. Μπορεί να μην είχε πάρει γραμμή από τον αρχηγό της, του οποίου ο Καρτερός είναι στενός συνεργάτης. Αρνούμενη πάντως να πάρει θέση, και χαρακτηρίζοντας «σύντροφο» έναν άνθρωπο που καλεί δημοσίως τον Πρωθυπουργό της χώρας να πάει να γ…, ταυτίζεται πλήρως μαζί του.

Ας μην παραπονείται αν έτσι την αντιμετωπίζουν στο εξής οι ιδεολογικοί της αντίπαλοι, κι αυτήν, και όλους εκείνους που σιωπούν ή υπεκφεύγουν – αν φυσικά δεν υπερθεματίζουν, όπως ο Πολάκης.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικό κυνισμό, όπως εκείνη η δήλωση ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Ούτε με εμμονή σε έναν υποτιθέμενο πλουραλισμό που βρίσκει τη δικαίωσή του σε έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς της ιστορίας. Αλλά για μια βίαιη υπενθύμιση ότι όσα ανοίγματα κι αν κάνει, όσες γέφυρες κι αν στήσει, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει να πείσει ότι είναι ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Κι ότι είναι ανοιχτός ο δρόμος για ένα κόμμα σαν το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να αποδείξει ότι μπορεί και θέλει να καλύψει τον πέραν της Κεντροδεξιάς χώρο.

Oι ιστορικοί θα ερευνήσουν κάποτε την ακριβή στιγμή που διαλύθηκαν οι μύθοι. Μεταξύ των υποψηφίων, χωρίς άλλο, θα είναι εκείνη η 2α Οκτωβρίου του 2017, που ένας Θοδωρής Μιχόπουλος παρέδωσε τα κλειδιά του Γραφείου Τύπου του τότε πρωθυπουργού σε κάποιον Θανάση Καρτερό.

Headlines