Θύματα και θύτες

Η περίπτωση της αυτοκτονίας του 60χρονου στην Κάρπαθο μετά τη διαρροή βίντεο με προσωπικές στιγμές του γιου του παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ (με βάση πληροφορίες των τοπικών ρεπορτάζ) ως αντίδραση στην «ντροπή» που ένιωσε, ανοίγοντας μια σειρά αντιδράσεων περί ομοφοβίας στην κοινωνία.

Η αυτοχειρία βέβαια, όπως τόνισε σε παρέμβασή της η ΜΚΟ Κλίμακα (μια από τις παλαιότερες οργανώσεις που ασχολούνται με θέματα ψυχικής υγείας), δεν είναι ποτέ τόσο απλό πράγμα, συνήθως είναι πολυπαραγοντικό. δεν γίνεται έτσι ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, το πρωί να είσαι μια χαρά και το μεσημέρι να αυτοκτονείς, όπως συχνά παρουσιάζεται.

Σε κάθε περίπτωση, στον πυρήνα αυτής της ιστορίας υπάρχει μια υπόθεση εκδικητικής πορνογραφίας, της οποίας οι θύτες αγνοούνται. Οσο τα ρεπορτάζ επικεντρώνονται στην κατασκευή μιας εικόνας ενός «τραγικού πατέρα ομοφυλοφίλου», αφήνονται περιθώρια απόδοσης ευθυνών στον γιο του, επειδή δεν είναι ετεροφυλόφιλος. Ξεχνώντας ότι ο γιος είναι κι αυτός θύμα.

Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει τι είχε μέσα στο μυαλό του ο ίδιος ο αυτόχειρας για το παιδί του, ξέρουμε όμως πόσο σκληρές και συντηρητικές μπορούν να γίνουν οι μικρές κοινωνίες.

Και εκ των γεγονότων μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι ο γιος είναι το ζωντανό θύμα της υπόθεσης, αυτός που βασανίζεται και με τον εκβιασμό του από συντοπίτες του με το βίντεο και με το πένθος για τον πατέρα του και τις συνέπειες που θα έχει η πράξη του στην υπόλοιπη οικογένεια.

Το να τον ενοχοποιούμε εμμέσως πλην σαφώς και από τηλεοράσεως, με σχόλια και δημοσιογραφικά βίντεο με τραγικές μουσικές, δεν βοηθάει κανέναν και δεν εξυπηρετεί καμιά ανάγκη για ενημέρωση, μόνο την ανάγκη του τηλεθεατή στον καναπέ να κάνει τον ηθικό κριτή.

Αυτό που θα βοηθούσε ίσως, αν πράγματι μας απασχολούν η κοινωνία και η ανάγκη για συνύπαρξη, είναι να απομονωθεί αυστηρά ο ομοφοβικός λόγος και να κανονικοποιηθούν η συμπεριληπτικότητα και η ορατότητα – αντί, για παράδειγμα, να διερωτώνται κάποιοι «τι νόημα» έχουν τα Pride και οι διαφημίσεις με ΛΟΑΤΚΙ πρωταγωνιστές και να υποβαθμίζεται η σεξουαλικότητα σε σχόλια δημοσιολογούντων ως «τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του».

Αλλά και αυτά, κάποτε, θα τα φέρει η πραγματικότητα, θα τα φέρουν οι επόμενες γενιές που ήδη απορρίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτούς τους συντηρητισμούς.