Ολυμπιακός: Στο παρκέ Παρασκευή, στο μυαλό…Κυριακή

Δεδομένης της διαφοράς δυναμικότητας από τους αντιπάλους τους αλλά και των συνθηκών που είχαν προκύψει πριν από τα τζάμπολ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ίδρωσαν πολύ περισσότερο από όσο προφανώς φαντάζονταν μέχρι να τσεκάρουν τα εισιτήριά τους για τον τελικό του Κυπέλλου.

Οι Πράσινοι βρέθηκαν να χάνουν μέχρι και με 14 πόντους διαφορά από τον Προμηθέα που χτυπήθηκε από τον κοροναϊό λίγο πριν ταξιδέψει στο Ηράκλειο, ενώ οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν ως το τέλος με τη φωτιά κόντρα στην ελλιπέστατη ΑΕΚ. Αμφότεροι φάνηκαν να έχουν το μυαλό τους περισσότερο στο μεταξύ τους μπρα ντε φερ, παρουσιάζοντας στους ημιτελικούς μια υπέρ το δέον χαλαρή και υπεροπτική εικόνα. Ειδικότερα οι Πειραιώτες…

Με ύφος μπλαζέ που με τίποτα δεν παρέπεμπε στη δίψα για ένα τρόπαιο έπειτα από έξι χρόνια, μπήκε στο Final 4 o Ολυμπιακός. Απέναντι σε μια ομάδα που αγωνιζόταν με σύνθεση ανάγκης, οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα «έβγαλαν» το πρώτο ημίχρονο σχεδόν περπατώντας.

Η ΑΕΚ έκανε μια τεράστια προσπάθεια και κατά διαστήματα εξέθεσε την έλλειψη σοβαρότητας των αντιπάλων της, οι οποίοι, όντας πνευματικά απόντες από τα «Δύο Αοράκια», επιδίδονταν σε διαγωνισμό ατομισμού και κακών επιλογών,. Κάπως έτσι το πρώτο δεκάλεπτο βρήκε τους Κίτρινους δύο πόντους μπροστά και το ημίχρονο μόλις τρεις πόντους πίσω. Εξαίρεση… συγκέντρωσης και σωστής προσέγγισης για τους Πειραιώτες αποτέλεσαν ο Κώστας Παπανικολάου, ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Χασάν Μάρτιν.

Το τρίτο δεκάλεπτο ήταν το μόνο που είχε την εικόνα που περιμέναμε πριν από το παιχνίδι, με τον Ολυμπιακό να πιέζει στην άμυνα και να ανοίγει το ρυθμό. Η διαφορά έφθασε στο +18 λίγο μετά την έναρξη της τέταρτης περιόδου και η λογική έλεγε ότι στα υπόλοιπα λεπτά αρκούσε μια απλή διαχείριση και μια στοιχειώδης προσπάθεια ώστε οι Ερυθρόλευκοι να φθάσουν… σβηστοί μεν, ανενόχλητοι δε, στη νίκη.

Βεζένκοφ και Παπανικολάου αντικαταστάθηκαν με σκοπό να μην επιστρέψουν στο παρκέ -είχαν άλλωστε παίξει περισσότερο από όλους- αφού σε περίπου 43 ώρες θα έπρεπε να παρουσιαστούν όσο το δυνατόν πιο φρέσκοι για το μεγάλο ραντεβού με τον Παναθηναϊκό.

Μόνο που η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ διαφορετική από ό,τι τη φανταζόταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο Ολυμπιακός επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ λαθών και απερισκεψιών καταφέρνοντας -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να ξαναβάλει την ΑΕΚ στο παιχνίδι.

Ο 56χρονος προπονητής επανέφερε άρον άρον Γουόκαπ, Βεζένκοφ και Παπ στο τελευταίο τρίλεπτο, με τη διαφορά να πέφτει μέχρι το -5 και τον Κολόμ να χάνει την ευκαιρία να στείλει με τρίποντο τον ημιτελικό στο καλάθι δύο λεπτά πριν από το τέλος. Τελικά, ένα λεπτό σοβαρής προσπάθειας από πλευράς Πειραιωτών αρκούσε ώστε η τάξη να αποκατασταθεί και η πρόκριση να σφραγιστεί.

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αξιολογηθεί σωστά ένα παιχνίδι που είχε εξαρχής σερβιριστεί ως τυπική διαδικασία, ούτε να προκύψουν ασφαλή συμπεράσματα από την εξέλιξή του. Ήταν ανθρώπινο σε ένα βαθμό για τους Ερυθρόλευκους να επηρεαστούν και να παρασυρθούν από τα αξεπέραστα προβλήματα των αντιπάλων τους, οι οποίοι κατέφυγαν σε διάφορα τρικ για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους.

Καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί στην Κρήτη με ένα και μοναδικό, αδιαπραγμάτευτο καθήκον και πλέον καλείται να διαχειριστεί και να καταπνίξει την πίεση, το άγχος, τον τίτλο του φαβορί και οτιδήποτε άλλο ενδεχομένως του προκαλεί νευρικότητα.

Το βάρος των έξι ετών χωρίς τίτλο, της αυτοεξορίας και όλης της σκοτεινής περιόδου που προηγήθηκε υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το τινάξουν από πάνω τους οι Ερυθρόλευκοι. Παίζοντας το μπάσκετ που αποδεδειγμένα μπορούν. Με ηρεμία στο μυαλό και …τρικυμία στο σώμα. Με τις αμυντικές και επιθετικές συνεργασίες τους, με την καλή κυκλοφορία της μπάλας και την επιθετικότητα που παρουσιάζουν από την αρχή της σεζόν.

Όπως γράφαμε πριν από τον ημιτελικό, σε αυτό το Final 4 δεν απαιτείται καμία υπέρβαση. Χρειάζεται απλώς ο καθένας να κάνει το καθήκον του και τίποτα περισσότερο. Το γεγονός δε ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη εξ ολοκλήρου κόντρα στην ΑΕΚ, ίσως λειτουργήσει ως ξυπνητήρι ενόψει της Κυριακής. Αν και το κίνητρο του Ολυμπιακού είναι τόσο μεγάλο, που κανονικά θα πρέπει να τον κρατάει έτσι κι αλλιώς ξάγρυπνο…

ΥΓ. Στον άλλο ημιτελικό, ο Προμηθέας τιμώρησε τη νωθρότητα του Παναθηναϊκού στο πρώτο δεκάλεπτο και τον έβαλε σε μπελάδες, όμως η διαφορά ποιότητας και βάθους -ειδικά στη  φροντ λάιν, όπου η απουσία του Γκραντ άφησε τους Πατρινούς γυμνούς- έγειρε σταδιακά την πλάστιγγα υπέρ του φαβορί.

Οι Πράσινοι σοβαρεύτηκαν ανασταλτικά στο 2ο και το 3ο δεκάλεπτο, κυριάρχησαν στο ζωγραφιστό, μάζεψαν 17 επιθετικά ριμπάουντ και με κορυφαίους τους Εβανς (15 π. με 6/8 σουτ, 11 ριμπ.) και Γουάιτ (12 π., 7 ριμπ.) έφθασαν στη νίκη. Ο Νέντοβιτς δε βρέθηκε στην καλύτερη μέρα του, όμως ένα λεπτό οίστρου του έφθανε για να ξεμπλοκάρει την ομάδα του και να της πάρει το άγχος.

Όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη από την αρχή της σεζόν, ο Παναθηναϊκός έχει συγκεκριμένα δομικά προβλήματα και μια δυναμική που δεν του επιτρέπει να φανεί ανταγωνιστικός στην Eυρωλίγκα, όμως το ατομικό ταλέντο κάποιων παικτών του, αλλά και η ενέργεια που βγάζει ενίοτε στην άμυνα, μπορούν να τον καταστήσουν επικίνδυνο σε οποιοδήποτε μεμονωμένο παιχνίδι. Τέτοιο είναι και ο τελικός της Κυριακής.

ΥΓ2. Η μετατροπή του μπάσκετ σε γιορτή, όπως ειλικρινά οραματίζεται ο Βαγγέλης Λιόλιος, δεν εξαρτάται ούτε από την καλή διάθεση της Ομοσπονδίας (ας υποθέσουμε ότι υπάρχει) ούτε από το μεράκι των φορέων (ας υποθέσουμε ότι υπάρχει) ούτε από τη βελτίωση της οργάνωσης (ας υποθέσουμε ότι επίσης υπάρχει). Εξαρτάται από την κουλτούρα που κουβαλάμε.

Από το πόσο έχουμε μάθει να σεβόμαστε την αντίθεση του διπλανού μας. Από τη διάθεσή μας να προστατέψουμε τις επιλογές και τα «πιστεύω» του, ακόμα κι αν βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τα δικά μας. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται καθημερινά και ποικιλοτρόπως φειδωλή στην αποδοχή οποιασδήποτε διαφορετικότητας. Οπότε, ας μην ξανοιγόμαστε απότομα, γιατί δε θέλει και πολύ να ξαναγίνει το κακό.