Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ παραμένουν στο ίδιο τούνελ από τις 30.1. Από εκείνο το μεταξύ τους αντάμωμα στη Τούμπα που εν πολλοίς κατοχύρωσε τη βαθμολογική διαφορά που ίσχυε μέχρι χθες στη Super League.

Επτά ματς σε είκοσι βράδια και για τους δύο. Και ως τις 6 του Μάρτη που ολοκληρώνεται η κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος άλλα τέσσερα: 11 σε 35 δηλαδή. Ταλαιπωρία ως και στην ανάγνωση.
Άσκηση κανονική. Για τις σωματικές αλλά και τις ψυχικές αντοχές. Για το βάθος του ρόστερ. Για τον ποδοσφαιρικό χαρακτήρα. Εξίσωση στα… κυβικά ομάδων που έχουν τα κότσια να συμμετέχουν σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις τέτοια εποχή.

Ποιο ήταν το διακύβευμα της Κυριακής; Να φανεί αν έχουμε όντως μια υποψία μάχης στο πρωτάθλημα. Εκείνη που διατηρούσε τυπικά το +9 που ήδη έγινε +11.

Πως προέκυψε η μετατόπιση; Από συνειδητές επιλογές. Ο Ολυμπιακός που έκανε προπόνηση Παρασκευή πρωί στο Μπέργκαμο και έφτασε Σάββατο απόγευμα στο Βόλο με τσάρτερ (!) -ψάχνοντας κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να κερδίσει κάποιες ώρες επιπλέον ξεκούρασης- πήγε για να νικήσει. Ο ΠΑΟΚ που μόλις επέστρεψε από τη Δανία; Βρέθηκε μια γειτονιά παραπέρα στη Θεσσαλονίκη για να μην χάσει από τον συμπολίτη του.

Για τον Ολυμπιακό της άνεσης του +9 υπήρχε προφανώς και η ισοπαλία (ειδικά με το… μενού αργότερα να έχει Άρης-ΠΑΟΚ). Δεν φάνηκε κάτι τέτοιο στο γήπεδο. Όχι από το αποτέλεσμα. Από την προσπάθεια που κράτησε ως το φινάλε. Από τη λύσσα του Βαλμπουενά αλλά και του Ελ Αραμπί, του Εμβιλά, του Τικίνιο, του Βατσλίκ. Πάλεψαν για να το φέρουν στα νερά τους το παιχνίδι. Όπως έγινε μια εβδομάδα πριν με την ΑΕΚ. Όπως έγινε 10 μέρες με τον Παναιτωλικό για την πρόκριση στους ημιτελικούς του κυπέλλου.

Για τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα μετά την επικράτηση του Ολυμπιακού στον Βόλο. Θα περίμενε κανείς λοιπόν να επιβεβαιώσει με έναν τρόπο την επιθυμία του να κυνηγήσει τους Ερυθρόλευκους στο ράλι του τίτλου. Δεν όμως. Δεν.

Γιατί… δεν; Διότι το υλικό ΠΑΟΚ δεν έχει σχέση με το υλικό Ολυμπιακός. Διότι το rotation που μπορεί να σχηματίσει το ρόστερ σε πίεση «ένα ματς κάθε τρεις-τέσσερις μέρες» δεν δημιουργεί αντίστοιχες δυνατότητες. Και γιατί ο ΠΑΟΚ δεν έχει χαρακτήρα Ολυμπιακού στη Super League. Κανείς δεν έχει χαρακτήρα Ολυμπιακού. Με αποδείξεις.

Πέρσι με τη λήξη της κανονικής περιόδου ο Ολυμπιακός είχε 67 βαθμούς (21-4-1) και για όσους θυμούνται λεπτομέρειες ήταν και στους ημιτελικούς του κυπέλλου αλλά και στους «16» του Europa League.

Πρόπερσι είχε 66 βαθμούς (20-6-0) όντας ξανά στους ημιτελικούς του κυπέλλου και στους «16» του Europa League.

Φέτος έχει 59 (18-5-0) τρεις στροφές πριν από τη λήξη, άρα λογικά θα φτάσει σε αντίστοιχα επίπεδο. Είναι στους ημιτελικούς του κυπέλλου. Θα κάνει μια προσπάθεια να ξαναφτάσει και στους «16» του Europa League.

Τρεις σεζόν στη σειρά. Με άλλους ποδοσφαιριστές. Με άλλη «αγωνιστική» εικόνα. Μα πάντα με την ίδια προσέγγιση.

Μια ήττα (στη Λεωφόρο 14/2/21 από τον Παναθηναϊκό του Μπόλονι) σε 75 ματς λέει ο παραπάνω λογαριασμός. Μια σε 85 ματς αν προσθέσει κανείς και εκείνο το «10Χ10» στον επίλογο της σεζόν 2018-19 που δεν είχε playoffs και που ο Ολυμπιακός αν και είχε κριθεί το πρωτάθλημα συνέχισε να τρέχει με την ίδια ένταση ως το τέλος.

Αυτό δεν είναι μόνο αγωνιστικό σερί. Είναι σερί που πλάθει την προσωπικότητα. Που φυτρώνει την εμμονή.

Σερί που τελικά επιβάλλει σταθερά τον ίδιο διαχωρισμό. Στο ίδιο μαγαζί (Super League). Ίσως και στην ίδια βιτρίνα. Σίγουρα όμως σε άλλο ράφι…

Headlines