Επρεπε να αρχίσουν οι εκρήξεις σε αγωγούς φυσικού αερίου στο Ντονέτσκ για να αντιληφθεί η Κομισιόν ότι το τρέχον ενεργειακό πρόβλημα είναι σημαντικό και δεν σηκώνει «κουκουλώματα». Φαίνεται, λοιπόν, ότι το πήρε απόφαση πως το ενεργειακό πρόβλημα το οποίο έδειχνε προσωρινό το φθινόπωρο έχει «ρίζες» και θα μας πάει τουλάχιστον έως το τέλος του 2023. Αν η συνειδητοποίηση ενός προβλήματος είναι η αρχή για την επίλυσή του, η Κομισιόν φαίνεται ότι ξεκίνησε. Δεδομένης της κατάστασης με τη Ρωσία, το ερώτημα που καλούμαστε όλοι πλέον να απαντήσουμε είναι πώς πορευόμαστε.
Η μία λύση που έχουμε ως χώρα, είναι να συνεχίσουμε την ατέρμονη αντιπαράθεση, εάν η ΔΕΗ ήταν πλήρως κρατική πως θα απορροφούσε τη ζημιά και αν βιαστήκαμε να κλείσουμε ή όχι τις λιγνιτικές μονάδες. Το πρώτο ήδη απαντήθηκε από την πρόβλεψη της Κομισιόν. Ακόμα και οι υπολογισμοί των «εραστών του κρατισμού», δεν εξηγούν πώς μια εταιρεία θα μπορούσε να λειτουργεί για πολλά χρόνια με ζημιές. Το δεύτερο είναι επίσης απλή αριθμητική. Αν υπήρχε θέμα επάρκειας ρεύματος, τότε ναι οι λιγνιτικές μονάδες θα ήταν απαραίτητες. Από τη στιγμή όμως που το θέμα αφορά τις τιμές, τότε όλοι οι υπολογισμοί με το υπάρχον ευρωπαϊκό πλαίσιο δείχνουν ότι η παραγωγή ρεύματος από λιγνίτη είναι ακριβότερη. Τελεία.

Τι κάνουμε λοιπόν από εδώ και πέρα. Η Κομισιόν προτείνει τρία πράγματα. Να τρέξουν η ανάπτυξη των ΑΠΕ, να προχωρήσει η εξοικονόμηση ενέργειας και να συνεχίσει η στήριξη των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η ελληνική κυβέρνηση τρέχει με καλές ταχύτητες, την εξοικονόμηση και τη στήριξη. Αλλά δείχνει να υπολείπονται κατά πολύ των αναγκών οι προσπάθειές της  ανάπτυξης αιολικών και φωτοβολταϊκών. Οι δήθεν «ανήσυχοι» των τοπικών κοινωνιών «κερδάνε». Το κράτος, το συμφέρον της κοινωνίας και η κοινή λογική υποχωρούν. Το άλλο θέμα είναι τι κάνουμε με το φυσικό αέριο, με το οποίο φαίνεται ότι θα πάμε για χρόνια. Αγωγούς έχουμε, αλλά οι δύο στους τρεις είναι προγραμματισμένοι να φέρνουν ρώσικο αέριο. Αρα τζίφος από εκεί.

Η άλλη λύση είναι το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Ως επί το πλήστον αμερικάνικο μπορεί να δώσει λύση, στήνοντας έναν «εικονικό» αγωγό φυσικού αερίου με πλοία μεταφοράς τους. Αυτές όμως είναι λύσεις που δεν είναι αμιγώς δικές μας. Είναι σαν τον αγωγό EastMed που περιμέναμε να προωθήσουν οι Αμερικάνοι και να χρηματοδοτήσουν οι Ευρωπαίοι και τελικά μας άφησαν στα κρύα του λουτρού και οι δύο. Κι όμως μπορούμε να φτιάξουμε τη δική μας ατζέντα. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν βρει τα δικά τους κοιτάσματα. Την ώρα που όλες οι ευρωπαϊκές χώρες αγοράζουν πετρέλαιο με 80-100 ευρώ/MWh, στους δύο αυτούς λαούς στοιχίζει 12-15 ευρώ. Μια συμφωνία να μας στέλνουν και εμάς με πλοία, είναι μια λύση στα σκαριά για την αντιμετώπιση του άμεσου προβλήματος.

Αν θέλουμε όμως να δούμε λίγο πιο μακριά την κατάσταση και να προβλέψουμε, η στόχευση ερευνών και εξορύξεων μόνο στο φυσικό αέριο (όχι στο πετρέλαιο), λένε οι ειδικοί ότι έχει σημαντικές προοπτικές. Μήπως να το ξαναδούμε; Οχι για να επιβεβαιώσουμε τον αστικό μύθο ότι στεκόμαστε πάνω σε αμύθητης αξίας κοιτάσματα. Αλλά για να διαφοροποιήσουμε, με μικρής κλίμακας λελογισμένες γεωτρήσεις, τις ενεργειακές πηγές, οι οποίες σε συνδυασμό με την αποθήκευση αερίου μπορούν να προστατεύσουν τις επόμενες γενιές απ’ όσα ζουν οι γονείς τους τώρα…

Headlines