Γράφει η Ανατολή Κωνσταντινίδου

Η Μαρία 55 ετών είναι μία γυναίκα που κατάφερε να βρει τη δύναμη να ΛΥΣΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ της. Μητέρα και σκληρά εργαζόμενη βγήκε από το φαύλο κύκλο της βίας και απαντάει χωρίς δισταγμό στις ερωτήσεις.

Μετά από 20 χρόνια σχέσης και γάμου πήρε την απόφαση να απομακρυνθεί από το νοσηρό περιβάλλον του σπιτιού της. Μία απόφαση που είχε μοναδικό κίνητρο το παιδί της να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον υγιές μακριά από κάθε μορφή βίας.

Το μήνυμα που θέλει να δώσει σε όλες τις γυναίκες που βιώνουν μία κακοποιητική σχέση ή έναν κακοποιητικό γάμο είναι να φύγουν χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει ποτέ. Όσο πιο σύντομα φύγεις τόσες λιγότερες πληγές θα έχεις.

Η βία τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας κλιμακώνεται ανησυχητικά. Το 2021 είχαμε 17 γυναικοκτονίες, 17 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από τους ίδιους τους συντρόφους -συζύγους τους.

Μία μαύρη χρονιά όπου μας θυμίζει  τα πατριαρχικά κατάλοιπα που ταλανίζουν την κοινωνία μας. Ας ελπίσουμε ότι το 2022, 17 γυναίκες θα διακριθούν και θα διαπρέψουν για τις ικανότητες και τις δεξιότητες τους.

Ας ξεκινήσουμε Μαρία την ιστορία σου από το τέλος. Έχεις βγει από μία κακοποιητική σχέση, έναν γάμο που εμπεριείχε βία εδώ και χρόνια. Πως βλέπεις τη ζωή σου τώρα σε σχέση με τότε;

Υπάρχουν τραύματα αλλά είμαι καλά. Επειδή είμαι δυνατή εξελίχθηκα προσωπικά  επαγγελματικά και οικονομικά. Αν ήμουν από ευκατάστατη οικογένεια ενδεχομένως να μην είχα εξελιχθεί, να μην χρειαζόταν να αλλάζω δουλειές συνέχεια ώστε να εξασφαλίζω τα προς το ζην για εμένα και το παιδί μου. Μέχρι και σε εργοτάξιο έχω δουλέψει ώστε να αποδείξω στο περιβάλλον μου ότι θα τα καταφέρω και δε χρειάζομαι τον οίκτο τους. Βρήκα τη δύναμη και ορθοπόδησα. Γύρισα την πλάτη στο παρελθόν μου.

 Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να βγεις μέσα από το βίαιο γάμο;

Ο ίδιος μου ο γιος 14 ετών στην εφηβεία του. Βλέποντας όλα αυτά τα χρόνια τη βίαιη συμπεριφορά του πατέρα του και ανακαλύπτοντας κάποια στιγμή τυχαία στον υπολογιστή του σπιτιού βίντεο του πατέρα του με άλλες γυναίκες. Με ψυχραιμία και ωριμότητα δείχνοντας μου το υλικό απαίτησε να φύγουμε από το σπίτι. Δεν είχα και άλλη επιλογή, μαζί με το σοκ και τον εξευτελισμό που υπέστη έπρεπε να κοιτάξω το καλό του παιδιού μου.

Γιατί δεν το έπαιρνες απόφαση μέχρι τότε;

Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι το παιδί δεν είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα του. Αν έπαιρνα την απόφαση να χωρίσω όταν ήταν μικρός έπρεπε το παιδί με δικαστική απόφαση να περνάει κάποιες μέρες με τον πατέρα του. Γνώριζα πολύ καλά ότι το παιδί θα αρνιόταν και θα είχαμε προβλήματα. Θα έβαζα το παιδί σε μία κατάσταση που θα επιβάρυνε επιπλέον την ψυχολογία του. Οπότε έκανα υπομονή να φτάσει στα 13 ώστε όταν ερωτηθεί από την Εισαγγελία Ανηλίκων να μπορεί να αρνηθεί. Λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του πατέρα φοβόμουν ότι θα είχαμε αυτόφωρο σε κάθε άρνηση του παιδιού.

Πόσα χρόνια έκανες υπομονή;

Έξι χρόνια υπομονής όπου το παιδί κατέγραφε όλα τα αρνητικά που συνέβαιναν μέσα στο σπίτι. Υπήρχε βέβαια κλιμάκωση της βίας. Δεν ήταν από την αρχή η συμπεριφορά του ίδια. Ξεκίνησε με λεκτική βία με κορύφωση τη σωματική όπου επιτέθηκε μέχρι και στον πατέρα μου.

Ποιο ήταν το συμβάν που σε ανάγκασε να πεις “φεύγω τώρα”;

Έκανα δύο προσπάθειες να φύγω. Η πρώτη ήταν όταν διαπίστωσα ότι είχε εξωσυζυγική σχέση και χωρίς να του πω απολύτως τίποτα, μάζεψα τα πράγματα μου, πήρα το παιδί μου, πήγα στους γονείς μου και του έκανα ασφαλιστικά μέτρα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα οπότε δεν μπόρεσε να αντιδράσει δηλαδή να μου ασκήσει  βία φεύγοντας ή να με αποτρέψει. Οι γονείς μου φυσικά μιας  άλλης γενιάς δεν μπορούσαν να το δεχτούν. Δεν ήθελαν η κόρη τους να είναι χωρισμένη. Μην έχοντας τη στήριξη της οικογένειας μου και πείθοντας με ότι θα αλλάξει, ότι θα είμαστε καλά, επέστρεψα στο σπίτι. Του είχα όμως ξεκαθαρίσει ότι θα επιστρέψω αλλά θα τον περιμένω στη γωνία, δε θα του συγχωρούσα το επόμενο λάθος. Δυστυχώς όμως όλα κράτησαν για λίγο.

Η δεύτερη φορά όπου ήταν και η οριστική ήταν και επικίνδυνη. Κόντεψα να χάσω και το παιδί μου. Στην προσπάθειά του να μπει ανάμεσα  μας όταν όρμηξε να με χτυπήσει ο πατέρας του, τον έσπρωξε και κόπηκε από το γυάλινο τραπέζι του σαλονιού. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν θύμιζαν θρίλερ. Έτρεχα ξυπόλητη με αίματα παντού στο δρόμο να γλιτώσω. Ευτυχώς πρόλαβα και πήρα το κινητό μου. Επικοινώνησα με την αστυνομία όπου έσπευσαν πάρα πολύ γρήγορα γιατί τους ενημέρωσα ότι λόγω κυνηγιού είχε στο σπίτι καραμπίνα. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν ώστε να μην κάνει κακό στο παιδί και να τον πείσουν να το αφήσει διότι χρειαζόταν επειγόντως να πάει στο νοσοκομείο. Εγώ ήμουν στο τοπικό Α.Τ όπου έδινα κατάθεση ολονύχτια. Η όλη διαδικασία του αυτοφώρου, της εισαγωγής του παιδιού στο νοσοκομείο, της παρέμβασης της Εισαγγελίας Ανηλίκων και πολλά άλλα μας βρήκαν να ξεμπερδεύουμε το πρωί. Από εκείνο το βράδυ και μετά όλα πήραν το δρόμο τους από μόνα τους και φυσικά δεν ενόχλησε ποτέ ούτε εμένα ούτε το παιδί.

Από αυτό που μου περιγράφεις να υποθέσω ότι η συμπεριφορά του ήταν έτσι από την αρχή;

Καθόλου, ήμασταν  ένα ζευγάρι που παντρεύτηκε από έρωτα, απόλυτα κατασταλαγμένοι και οι δύο. Είχαμε 20 χρόνια σχέσης και γάμου όπου η βίαιη συμπεριφορά εκδηλώθηκε μόλις γέννησα. Για να είμαι ειλικρινής ήταν πάντα οξύθυμος, επιθετικός αλλά επειδή και εγώ ήμουν αντιδραστική σε οτιδήποτε μου έλεγε, τον δικαιολογούσα εν μέρει. Όταν μου έδωσε την πρώτη σφαλιάρα ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά ότι ίσως να έμπλεξα με βίαιο σύζυγο. Ήταν η στιγμή που άρχισα να νιώθω ανασφάλεια μέσα στο ίδιο μου το σπίτι όπου στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο.

Έχοντας πλέον αυτή την εμπειρία, τι είναι αυτό που θα συμβούλευες σε μία γυναίκα  που βιώνει  ανάλογη κατάσταση με τη δική σου;

Οπωσδήποτε να φύγει, να απομακρυνθεί. Μπορεί να εμπλέκεται η συνήθεια, η μητρότητα, μπορεί και να τον αγαπά και να πιστεύει ότι θα αλλάξει. Φίλη μου  τελικά δε θα αλλάξει ποτέ. Απομακρύνσου όσο το δυνατόν πιο σύντομα γιατί οι πληγές που θα κουβαλάς θα είναι λιγότερες.

Μαρία σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και την κατάθεση ψυχής που μας έκανες.

Η Ανατολή Κωνσταντινίδου σπουδάζει στη New Media Studies

Headlines