Ας πέσουν οι μάσκες

Στην πραγματικότητα θα έκανε οτιδήποτε για να αποτινάξει από πάνω του την υποψία, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι παραβίασε τους κανονισμούς που ο ίδιος είχε επιβάλει, ότι περιφρόνησε τους συμπολίτες του, τους κορόιδεψε και στη συνέχεια τους είπε και ψέματα. Κάποτε είχε γράψει δύο άρθρα για το Brexit, ένα υπέρ κι ένα κατά, είχε τραβήξει κλήρο κι είχε δώσει στην εφημερίδα όπου δούλευε το πρώτο. Μπορεί και τώρα λοιπόν να έκανε το ίδιο, να έγραψε κι έναν λόγο όπου υποστήριζε ότι πρέπει να κλειστούν όλοι οι Βρετανοί στο σπίτι τους για καμιά βδομάδα μέχρι να καθαρίσει η χώρα από τον ιό, αλλά η τύχη να τον έβαλε τελικά να πει ότι, παρά τις επιφυλάξεις των επιστημόνων και τις αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης, αποφάσισε να καταργηθούν όλα τα μέτρα, περιλαμβανομένης της καραντίνας, διότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την Κόβιντ».

Εστω κι έτσι, ο Μπόρις Τζόνσον θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που φλέρταρε με την ανοσία της αγέλης («ε, κι αν πεθάνουν μερικές χιλιάδες ηλικιωμένοι τι να κάνουμε;» φέρεται ότι είχε πει ο τότε σύμβουλός του Ντόμινικ Κάμινγκς), ο πρώτος πρωθυπουργός που κόντεψε να πεθάνει από τον κορωνοϊό κι ο πρώτος πρωθυπουργός που κήρυξε τη λήξη του συναγερμού. Το αν θα βοηθήσουν όλα αυτά την πολιτική του καριέρα μένει να αποδειχθεί, οι αγγλοσαξονικές χώρες έχουν κάποιες ευαισθησίες, δεν συμπαθούν τους πολιτικούς που λένε ψέματα.

Ανεξαρτήτως από τις δικές του ανακοινώσεις και τη δική του τύχη, πάντως, η αλήθεια είναι ότι η μάσκα, στους εξωτερικούς χώρους τουλάχιστον, μετράει μέρες και στις υπόλοιπες χώρες (στην Ελλάδα βαίνει προς κατάργηση από τον άλλο μήνα). Δύο συμβολικές στιγμές μπορεί κανείς να ξεχωρίσει στα δύο χρόνια που μας συντρόφεψε. Η πρώτη ήταν στην αρχή της πανδημίας, όταν ένας ανώτατος κινέζος αξιωματούχος επισκέφθηκε τις Βρυξέλλες και εξεπλάγη που κανείς δεν φορούσε μάσκα. Η δεύτερη ήταν πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ένας γνωστός αμερικανός λοιμωξιολόγος βρέθηκε στη Μαδρίτη και εξανέστη που όλοι φορούσαν μάσκα.

O δεύτερος νίκησε, όχι ο πρώτος. Η μάσκα μπορεί να ήταν απαραίτητη όλο αυτό το διάστημα (η τελική ετυμηγορία των επιστημόνων δεν έχει εκδοθεί), αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να αποτελέσει μόνιμο γνώρισμα των δυτικών κοινωνιών. Αντίθετα με τους πιο μυστικοπαθείς, ή πιο συνεσταλμένους, Ανατολικούς, εμείς έχουμε ανάγκη από το πλατύ χαμόγελο ή τα σουφρωμένη χείλη, από τα πεταχτά μάγουλα, την ανασηκωμένη μύτη ή το θεληματικό πιγούνι. Ετσι έχουμε μάθει να ψυχολογούμε τους άλλους και να επικοινωνούμε μαζί τους ή να τους αποφεύγουμε.

Ας πέσουν οι μάσκες λοιπόν, και πολύ κράτησαν. Κι ας ελπίσουμε, μαζί με τον ύπουλο κορωνοϊό, να απαλλαγούμε κι από τους τοξικούς πολιτικούς.