Ο Παντελής Δεντάκης μίλησε στο in για την «Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς»

Η «Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς» παρουσιάζει από τις 26 Ιανουαρίου με αλλαγές στη διανομή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Tους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι Μιχάλης Οικονόμου, Παντελής Δεντάκης και Αλμπέρτο Φάις.

Ο Παντελής Δεντάκης μίλησε στο ιν για αυτή την εξαιρετική παράσταση.

Τι πραγματεύεται το θεατρικό έργο Η Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς ;

Αν μπορούσα να το συνοψίσω σε μία κουβέντα, θα έλεγα πως το συγκεκριμένο έργο είναι η καταγραφή της ιστορίας του καπιταλισμού μέσω της ιστορίας μίας οικογένειας.

Ποιους προβληματισμούς θίγει η θεατρική μεταφορά του βιβλίου;

Το έργο, νομίζω, ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη που έχουμε όλοι μας να προοδεύσουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να αποκτήσουμε περισσότερες δυνατότητες- που αυτό συνδέεται με το χρήμα – και απ’ την άλλη στις παγίδες που κρύβει όλο αυτό και για τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά και για την κοινωνία και τον κόσμο συνολικά.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Τα πρόσωπα του έργου είναι πολλά. Ξεκινάμε από τα τρία αδέλφια που μεταναστεύουν στην Αμερική και ανοίγουν, σε πρώτη φάση, ένα μαγαζί και δημιουργούν σιγά σιγά μια πολύ μεγάλη επιχείρηση, μια αυτοκρατορία. Αυτά τα τρία πρόσωπα, υπάρχουν κατά την διάρκεια όλου του έργου, είτε με φυσική παρουσία είτε με την αναφορά σε αυτούς και την σκέψη μας σε αυτούς. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι χαρακτήρες είναι και οι πιο συμπαθητικοί, τόσο στον συγγραφέα όσο και σε εμάς. Γιατί από εκείνη την στιγμή και έπειτα, χάνεται, θα μπορούσα να πω, ο έλεγχος· αρχίζει να χάνεται, κυρίως, η ανθρωπιά και τα πράγματα να σκληραίνουν, οι άνθρωποι να σκληραίνουν, οι ήρωες να σκληραίνουν και να γίνονται, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο αδηφάγοι, όλο και πιο αδίστακτοι, όλο και πιο έτοιμοι να θυσιάσουν κομμάτια της δικής τους ελευθερίας, και , φυσικά, να θυσιάσουν άλλες ζωές, στο όνομα του κέρδους και της ανάπτυξης της εταιρίας, της επιχείρησής τους.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Επειδή ακριβώς μιλάμε για την ιστορία του καπιταλισμού, μπορούμε να καταλάβουμε μέσα από αυτή την πορεία, τις αιτίες πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα, της οικονομικής κατάρρευσης που αντιμετωπίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και της κρίσης που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια.
Νομίζω, μπορούμε να καταλάβουμε μέσα από αυτό το έργο ξεκάθαρα τί φταίει που ζούμε με αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς στις σύγχρονες κοινωνίες, τί φταίει που ζούμε μέσα σε ένα άγχος και μέσα σε μια θλίψη. Καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε τόσο μεγάλη ανασφάλεια, γιατί νιώθουμε ότι οι ζωές μας δεν είναι στα χέρια μας, αλλά στα χέρια ενός αόρατου συστήματος.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Δεν μ’ αρέσει η λογική του “μηνύματος”, μ’ αρέσει η λογική του διαλόγου. Το έργο και η παράσταση συμμετέχουν σε αυτόν τον διάλογο. Ο διάλογος αυτός υπάρχει όσο θυμάμαι τη ζωή μου και έχει να κάνει με το ποιά είναι η πραγματικότητα της κοινωνίας, ποιά είναι πραγματικότητα των ζωών μας, τί θέλουμε να αλλάξουμε σε αυτή την πραγματικότητα, και τί τίμημα πρέπει να πληρώσουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Σκέφτομαι πως η πλειονότητα είναι πολύ προβληματισμένη με όσα βιώνει, και στη σκέψη του τί πρέπει να θυσιάσει, αμφιβάλλει αν θέλει, πράγματι, να κάνει αυτές τις θυσίες, για να αλλάξει τον κόσμο και να φτιάξει έναν διαφορετικό.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Πραγματικά, αυτό είναι κάτι που το έχω σκεφτεί αλλά είναι πολύ δύσκολο να το απαντήσω. Είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο έργο που περνάμε όλοι οι ηθοποιοί από πάρα πολλούς ρόλους και πάρα πολλές σκηνές, και ομολογώ, αυτούς τους δύο μήνες που ασχολούμαι με το έργο, από την διαδικασία της πρόβας ως αυτές τις δέκα- δεκαπέντε μέρες που παίζουμε, δεν θα μπορούσα να πω πως αγαπώ περισσότερο κάποια σκηνή απ’ τις άλλες. Είναι μια παράσταση που λειτουργεί σταθερά σε πολύ λεπτές ισορροπίες, νιώθεις κατά την διάρκεια του έργου ότι περνάς από πολλές φάσεις, από φάσεις που χαίρεσαι, από φάσεις που λυπάσαι, από φάσεις που νιώθεις όμορφα με αυτό που κάνεις, άλλες που νιώθεις τρομερή ανασφάλεια· αυτό το έχουν όλες οι σκηνές. Μπορεί να σου συμβεί κάθε μέρα και σε άλλη σκηνή. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν να απαντήσω στο ποιά είναι η αγαπημένη μου σκηνή. Το σίγουρο είναι ότι, ακριβώς αυτή η εναλλαγή στις εποχές, στους ρόλους, στις σχέσεις είναι ένα τρομερά ελκυστικό πράγμα για τον ηθοποιό, αλλά νομίζω και για τον θεατή.

Κάποια σκέψη με αφορμή τον κορωνοϊό και την πανδημία που βιώνουμε;

Σκέψεις πολλές. Είναι ένα γεγονός που έχει αλλάξει τις ζωές μας, το πώς βλέπουμε την ζωή, έχει οξύνει τρομερά την ανασφάλεια που νιώθουμε απέναντί της, απέναντι στη δομή της κοινωνίας. Νιώθουμε πολύ περισσότερο την έλλειψη ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους· νιώθουμε, ως ένα μεγάλο βαθμό, ότι ο καθένας προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πραγματικότητα και αυτό τον μεγάλο φόβο, μόνος του. Παρόλο που γίνονται προσπάθειες από την πολιτεία, δεν είναι σε καμία περίπτωση ανάλογες της περίστασης. Θεωρώ, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της προσπάθειας παραμένει σε ένα επικοινωνιακό επίπεδο και όχι σε ένα επίπεδο ουσίας· η διαχείριση της κρίσης από την πολιτεία έχει γίνει με όρους επικοινωνιακούς και όχι με όρους ουσίας. Η επικοινωνία είναι τόσο ισχυρή στις μέρες μας· και ενώ πρόσκαιρα μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλής και σίγουροι, στην καθημερινότητά μας αυτό αναιρείται συνεχώς και νιώθουμε έρμαια της πανδημίας. Εύχομαι να τελειώσει γρήγορα, παρόλο που έτσι όπως διαχειριζόμαστε τον πλανήτη και τη φύση γενικότερα, νομίζω ότι θα είναι συχνό φαινόμενο από εδώ και πέρα ο ερχομός πανδημιών. Προφανώς αυτό δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι μόνος μου, εννοώ είναι κάτι που συζητιέται. Μακάρι να κάνουμε λάθος και μακάρι ο άνθρωπος να πάρει κάποια ουσιαστικά μαθήματα από αυτή τη μεγάλη κρίση, κρίση υγειονομική και κοινωνική, και να αποφασίσει να λειτουργήσει πιο αλληλέγγυα, πιο συλλογικά και με γνώμονα -πλέον- όχι μόνο το προσωπικό του συμφέρον και την προσωπική πορεία του στη ζωή.