Ανάλυση: Πώς ο Πούτιν γράφει μόνος του τις μαύρες σελίδες στην σύγχρονη Ιστορία

Από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία με τη διαταγή του προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, η εισβολή έχει πλέον αποκτήσει έναν αρρωστημένο, αναπόφευκτο χαρακτήρα.

Ωστόσο, τίποτα σε αυτόν τον πόλεμο δεν ήταν αναπόφευκτο, όπως γράφει ο Economist.

Πρόκειται για μια σύγκρουση που δημιούργησε εξ ολοκλήρου ο ίδιος ο Πούτιν. Στις μάχες και στη δυστυχία που θα ακολουθήσει, ο Πούτιν θα έχει λερώσει τα χέρια του με το ουκρανικό και ρωσικό αίμα που θα χυθεί.

To Βρετανικό μέσο με αυτό το μακροσκελές άρθρο του προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους που ο Πούτιν γράφει μόνος του τη δική του μαύρη σελίδα στο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας, ενώ προσπαθεί να μπει στο μυαλό του Ρώσου προέδρου σχετικά με τα σχέδιά για την επόμενη ημέρα.

Πού θα σταματήσει ο Πούτιν;

Το βασικό ζήτημα που θέτει ο Economist είναι: Τώρα που είναι σαφές ότι λαχταρά τον πόλεμο, το ερώτημα είναι πού θα σταματήσει;

Ακούγοντας τον Πούτιν την παραμονή της εισβολής, καταλαβαίνουμε πως ο ίδιος θα ήθελε ο κόσμος να πιστέψει πως δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά.

Στην ομιλία του τα ξημερώματα της Πέμπτης (σ.σ. ώρα Ελλάδας), η οποία φαίνεται να καταγράφηκε στις 21 Φεβρουαρίου και απλώς να δημοσιεύτηκε την ώρα που εξαπέλυε τις πρώτες βολές πυραύλων, ο πρόεδρος της Ρωσίας καταφέρθηκε εναντίον της «αυτοκρατορίας του ψεύδους» που είναι η Δύση.

Επαινώντας μάλιστα το πυρηνικό του οπλοστάσιο, απείλησε με έμφαση να «συντρίψει» οποιαδήποτε χώρα σταθεί στο δρόμο του.

Ωστόσο πλέον κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει ακριβώς το μέγεθος της φιλοδοξίας του.

Αρχικά υπήρχαν εικασίες ότι ο πρόεδρος της Ρωσίας θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με τον έλεγχο του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, τις περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας που είχαν κηρύξει την αυτονομία τους και είχαν τη στήριξη του Πούτιν και αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια αντικείμενο της διπλωματίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Ωστόσο όλα όλα αυτά κατέρρευσαν μπροστά στην τεράστια επίθεση.

Η εμμονή του θα του κοστίσει

Πλέον είναι ξεκάθαρο πως ο Πούτιν εποφθαλμιά όλη την Ουκρανία, όπως ακριβώς υποστήριζαν από την αρχή οι εκθέσεις των αμερικανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.

Έχοντας παραμερίσει τον υπολογισμό-απολογισμό των πολιτικών κινδύνων και των οφελών, φαίνεται να έχει δώσει ραντεβού με την… ιστορία.

Μπορεί, λοιπόν, να μην εισβάλει στις χώρες του ΝΑΤΟ που κάποτε ανήκαν στη σοβιετική αυτοκρατορία, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Αλλά όντας φουσκωμένος από τις νίκες, θα συνεχίσει με κυβερνοεπιθέσεις και πληροφοριακό πόλεμο.

Η αποτρόπαια αλήθεια είναι ότι ο Πούτιν έχει εξαπολύσει απρόκλητη επίθεση στην κυρίαρχη γείτονα χώρα. Επίσης έχει εμμονή με την αμυντική συμμαχία στα δυτικά του και γι΄ αυτό καταπατά τις αρχές που στηρίζουν την ειρήνη στον 21ο αιώνα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος πρέπει να επιβάλει ένα βαρύ τίμημα για την επιθετικότητά του.

Κυρώσεις: Η Ρωσία θα υποφέρει

Αυτό ξεκινά με μαζικές τιμωρητικές κυρώσεις κατά του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ρωσίας, των βιομηχανιών υψηλής τεχνολογίας και της οικονομικής ελίτ της.

Ωστόσο παρά το γεγονός πως η Ρωσία έχει βαλθεί να οικοδομήσει μια οικονομία-φρούριο, η χώρα εξακολουθεί να είναι συνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο και, όπως υποδηλώνει η αρχική πτώση του ρωσικού χρηματιστηρίου κατά 45%, θα υποφέρει.

Ωστόσο είναι αλήθεια ότι οι κυρώσεις θα βλάψουν και τη Δύση.

Οι τιμές του πετρελαίου εκτινάχθηκαν πάνω από τα 100 δολάρια το βαρέλι με την έναρξη της εισβολής. Από την άλλη η Ρωσία είναι ο κύριος προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης, καθώς εξάγει μέταλλα όπως νικέλιο και παλλάδιο και μαζί με την Ουκρανία εξάγει σιτάρι.

Όλα αυτά θα δημιουργήσουν προβλήματα σε μια εποχή που η παγκόσμια οικονομία παλεύει με τον πληθωρισμό και τις δυσλειτουργίες της εφοδιαστικής αλυσίδας.

Ένα δεύτερο μελλοντικό τίμημα είναι η ενίσχυση της ανατολικής πλευράς του ΝΑΤΟ.

Μέχρι τώρα, η συμμαχία προσπαθούσε να παραμένει εντός του συμφώνου που υπογράφηκε με τη Ρωσία το 1997, το οποίο περιορίζει τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.

Ωστόσο τώρα  θα πρέπει να αποδείξει την ενότητα και για να το κάνει αυτό δεν αποκλείεται να αναπτύξει δύναμη ταχείας αντίδρασης των 40.000 ανδρών του στα κράτη της πρώτης γραμμής.

Αυτές οι κινήσεις θα σήμαιναν επίσης Πούτιν ότι όσο πιο πολύ πιέζει στην Ουκρανία, τόσο πιο πιθανό είναι να καταλήξει να ενισχύσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στα σύνορά του -το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σκοπεύει.

Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως η Ουκρανία χρειάζεται βοήθεια ώστε να υπερασπιστεί τον λαό της. Άλλωστε αυτοί είναι εκείνοι που στο τέλος της ημέρας σηκώνουν τα βάρη των δεινών τους.

Από την άλλη όσο πιο ελεύθερος είναι ο κ. Πούτιν να προχωρήσει σήμερα, τόσο πιο αποφασισμένος θα είναι να επιβάλει το όραμά του αύριο.

Και για να σταματήσει θα πρέπει πρώτα να χυθεί πολύ αίμα.