Επιδοματική οικονομία

Το ότι φταίει η κυβέρνηση και για αυτό, είναι βέβαιο ότι αυτή φταίει. Αυτή υπόσχονταν, αυτή μοίραζε αφειδώς και κάλυπτε κάθε πιθανή ζημιά και ακόμα παραπάνω, τις περιόδους της καραντίνας. Αφηνε και περίσσευμα, τόσο πολύ που έβαζαν και στο πλάι. Εγιναν καταθέσεις, στάθηκαν καταστήματα στα πόδια τους, επιχειρήσεις εξαπλώθηκαν. Εφτασαν δε το 2021 με ουσιαστικά 7 μήνες πλήρους λειτουργίας να πετύχουν τζίρους αντίστοιχους μιας πλήρους κανονικής χρονιάς, όπως ήταν η τελευταία προ Covid, το 2019. Και τώρα προφανώς καλόμαθαν. Και βγαίνουν κάθε λογής… κύκλοι, εκπρόσωποι της εστίασης και ζητούν όχι απλά κάλυψη του αυξημένου κόστους ενέργειας. Αλλά επιδότηση του 75% του συνολικού κόστους ενέργειας. Τώρα γιατί 75% και όχι 100% να πληρωθούν όλα να τελειώνουμε, είναι άλλη υπόθεση. Αν πληρωθεί το 75% του ηλεκτρικού μιας επιχείρησης, μήπως να δει το κράτος και τα υπόλοιπα κόστη. Ισως να σκεφτεί να θεσμοθετήσει ένα εγγυημένο κατώφλι… κερδοφορίας. Επιχειρηματικότητα με ασφάλεια. Απλά τροφή για σκέψη.

Ζητούν όμως και άλλα ενδιαφέροντα. Ούτε λόγος για τη μετατροπή των επιστρεπτέων προκαταβολών σε επιδοτήσεις στήριξης, δηλαδή δανεικά και αγύριστα, γιατί και αυτό η κυβέρνηση το εξέθρεψε. Από δικούς της «κύκλους» κυκλοφορεί και θεωρείται σχεδόν δεδομένο.

Οι… κύκλοι ωστόσο της εστίασης ζητούν και διαγραφή όλων των κορονοχρεών που δημιουργήθηκαν από τις 3 Μαρτίου μέχρι σήμερα. Φαντάζομαι αν χαριστούν τα χρέη και απορροφηθεί το ενεργειακό κόστος, τότε η ζημιά θα πάει στο μηδέν. Αρα θα επιστρέψουν σε όλους εμάς τις αυξημένες τιμές που μας χρεώνουν μια διετία τώρα, με πρόσχημα αρχικά τις αναδουλειές και τις καραντίνες της πανδημίας και στη συνέχεια τις πληθωριστικές πιέσεις. Σε κάθε πελάτη τους θα βγάλουν ένα ποσό και θα του αποδώσουν. Τι όχι;

Στο ίδιο κείμενο που έπεσε στα χέρια μου, από ένα προφανώς μικρό αλλά υπαρκτό κομμάτι εκπροσώπησης της εστίασης, υπάρχει και το αίτημα που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι το αίτημα που επισκιάζει τα τρία πρώτα αλλά ταυτόχρονα αιτιολογεί και το ύφος του περιεχομένου τους. Συγκεκριμένα ζητούν, κατάργηση του πιστοποιητικού εμβολιασμού, που όπως λένε γίνεται και σε άλλες χώρες.

Μιλάνε για δικαίωμα στην ψυχαγωγία και τη διασκέδαση με δωρεάν rapid test για όλους (που θα το πληρώσουμε φαντάζομαι εμείς οι φορολογούμενοι), εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Παράλειψή μου, οι εκπρόσωποί του γνωστοποιούν επίσης ότι τα εν λόγω αιτήματα έχουν επικαιροποιηθεί σε συνέλευση που έγινε στις αρχές της εβδομάδας. Δεν μας «σέρβιραν» κάτι μπαγιάτικο. Φρέσκα, φρεσκότατα αιτήματα. Υπέροχα όλα αυτά. Αλλά δεν είναι αντιληπτό τι σχέση έχουν με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Ούτε καν με τον κλάδο της εστίασης.

Για να εξηγούμαστε. Ο κλάδος της εστίασης αποτελεί νευραλγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και αναπόσπαστο μέρος του τουριστικού πακέτου. Απασχολεί μεγάλο αριθμό εργαζομένων όλο τον χρόνο, ενώ τους μήνες της αυξημένης τουριστικής κίνησης ο αριθμός αυτός πολλαπλασιάζεται, με τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε όλη την Ελλάδα.

Οι επαγγελματίες της εστίασης, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης στήριξαν την οικονομία της χώρας με μεγάλη συμμετοχή στο ΑΕΠ, διατηρώντας ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, τα ποσοστά της ανεργίας σε χαμηλά επίπεδα. Ειδικά η οργανωμένη εστίαση, έχει συνεισφέρει επανειλημμένως στον δημόσιο διάλογο καταθέτοντας ρεαλιστικές προτάσεις για όλα τα θέματα του κλάδου. Ολα τα άλλα είναι απλά συμπτώματα, της στρέβλωσης του 2020, η οποία δημιούργησε σε πολλούς τη «φαντασίωση» μιας μόνιμα επιδοματικής οικονομίας…