Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (και απελπισία είναι η αλήθεια) τις τελευταίες δύο ημέρες όλη αυτή τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Μια συζήτηση που εν πολλοίς λέει ότι εκείνοι που στηρίζουν τη Ρωσία και τον Πούτιν λένε «καλά έκανες μεγάλε, σκίστους όλους, τσάκισε τη Δύση».

Και η άλλη που λέει ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα η Ρωσία να καταπατήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας και να σκοτώσει κόσμο.

Βεβαίως, υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν άθλιους και ανιστόρητους συμψηφισμούς και συγκρίσεις.

Στη λογική «ναι, αλλά και σεις βασανίζατε νέγρους», υπάρχουν οι ρωσόφιλοι στην Ελλάδα που λένε ότι η εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι χειρότερη από τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία… Και πάει λέγοντας.

Δεν είναι λίγοι δε εκείνοι που έχουν πάρει την ταυτότητα του «αριστερού», του «προοοδευτικού», οι οποίοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη στάση τους να υπερασπιστούν έναν πόλεμο.

Και κάποιοι να μιλήσουν ξεκάθαρα ότι για όλα φταίει ο… ατλαντισμός, για όλα φταίει η Δύση που χρόνια τώρα έκανε πολέμους.

Ε, αφού σκότωναν και οι Αμερικανοί, γιατί να μην το κάνει και το… ξανθό, ορθόδοξο γένος;

Λες και ο πόλεμος, που σκοτώνει αθώους ανθρώπους, μπορεί να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα σε διαφορετικές παρατάξεις.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως οποιαδήποτε καταδίκη με αστερίσκους είναι μια αθλιότητα.

Στον πόλεμο δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, ούτε δικαιολογίες. Οι μανάδες κλαίνε τα παιδιά τους, αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται ή τραυματίζονται, οι λαοί πληρώνουν με αίμα τους πολέμους που στήνουν κάποιοι άλλοι.

Η αλήθεια είναι ότι οφείλουμε να είμαστε με το θύμα ενός πολέμου, με αυτόν που δέχεται επίθεση, με τον αδύναμο κι όχι με τον ισχυρό, με τον Δαυίδ κι όχι με τον προκλητικό Γολιάθ.

Η τραγικότητα ενός πολέμου, η φρίκη του, ο φόβος, η απελπισία, ο πόνος δεν είναι συναισθήματα που μπαίνουν σε ζυγαριές.

Και δεν μπορούν να δικαιολογούνται με κανένα τρόπο. Τα δεδομένα είναι αυτά που είναι και ισχύουν για όλες τις ενέργειες που κάνει ο ισχυρός απέναντι στον αδύναμο.

Είτε είναι, λοιπόν, Λιβύη, είτε Γιουγκοσλαβία, είτε Ιράν και Ιράκ είτε Αφγανιστάν είμαστε με τους λαούς κι όχι με τα παιχνίδια των ισχυρών.

Οι ισαποστακισμοί δεν δικαιολογούνται σε καμιά περίπτωση όταν έχουμε να κάνουμε με νεκρούς.

Ούτε οι βόμβες και τα πυροβόλα χωρίζονται σε καλά ή καλά, σε ευγενή ή βρόμικα. Ειδικά όταν αυτά δεν είναι για την άμυνα ενός λαός, αλλά αποτελούν το μέσο για να ικανοποιούν οι ιμπεριαλιστές (πάσης φύσεως κι εθνικότητας) τα σχέδιά τους.

Ο πόλεμος είναι φρικτός. Σκοτώνει τις νέες γενιές, γονείς θάβουν τα παιδιά τους, διαμελίζει εδάφη, προκαλεί μίση και πάθη.

Φτάνει λοιπόν στην Ελλάδα αυτό το άθλιο παιχνίδι που παίζεται με φόντο την Ουκρανία. Γιατί ο νεκρός στρατιώτης μπορεί να είμαστε εμείς και τα παιδιά μας.

Το νεκρό αγόρι μπορεί να είναι το δικό μας παιδί. Και η πατρίδα που εξευτελίζεται κάτω από τη μπότα ενός «δημοκράτη» δικτάτορα μπορεί αύριο να είναι η δική μας.

Δεν είμαστε, λοιπόν, με κανέναν από αυτούς που σχεδιάζουν πολέμους αδιαφορώντας για τις απώλειες ανθρώπων.

Οφείλουμε να είμαστε με τη ζωή, με την ελευθερία, με την αυτοδιάθεση των λαών να διαχειρίζονται τις τύχες τους.

Ο Κλαούζεβιτς έχει γράψει ότι «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Τέτοιες πολιτικές, λοιπόν, δεν τις θέλουμε…

Γιατί «οι πόλεμοι δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Εκτός από αυτούς που σκοτώνονται».

Headlines