Φεύγουν με ποταμόπλοια, λεωφορεία, τρένα. Ισως να φθάσουν τα πέντε εκατομμύρια, οι σφαίρες θα εξοστρακίζονται σε άδεια κτίρια. Καθένας τους κρύβει στο διαβατήριο ένα μικρό κομμάτι χαρτί και όλοι μαζί το παζλ της τελευταίας φωτογραφίας. «Εδώ ζήσαμε τις ζωές μας».

Ελαμψε ο ουρανός την Πέμπτη από τις εκρήξεις πυραύλων και πυροβολικού, που έφεραν με εκκωφαντικό θόρυβο την τεχνητή ανατολή μίας νέας εποχής, την οποία ο πρώτος κάτοικος της Ουκρανίας που έσπευσε να συναντήσει άθελά του, σκοτώθηκε βάναυσα πάνω στο ποδήλατό και ώρες μετά ξεχάστηκε.

Πριν το δεύτερο 24ωρο συμπληρωθεί, κι ενώ η πρωτεύουσα της Ουκρανίας πολιορκείται από κάθε της πλευρά, παραμένει άγνωστο πόσο θα αντέξει κι αν θα επιβιώσει ως μητροπολιτικό κέντρο μιας χώρας τα σύνορά της οποίας σβήνονται από τον χάρτη με την ίδια ταχύτητα που σβήνονται οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων μάλιστα, οι οποίοι κάθε ώρα που περνά, και οι εκρήξεις μεγαλώνουν, εκείνοι πιστοποιούν την υπόστασή τους, από τα χαρτιά που κρατούν στα χέρια, χαρτιά μιας χώρας που αφανίζεται, εγκολπώνεται με τη Ρωσία. Πιστοποιούν, τα όσα έζησαν ως τότε, με μία αγκαλιά, ένα δάκρυ, από τη γερή λαβή στο κοντάκι του όπλου.

Το πρωί της Παρασκευής, την ώρα που ξεδιπλωνόταν η μεγάλη κατά πολλούς επιχείρηση αναθεωρητισμού της Ρωσίας,  το πολύχρωμο, ετερόκλητο πλήθος ορμούσε προς τις αποβάθρες. Σε μία στιγμή, απαθανατίστηκε η τελευταία ανάμνηση, πριν το ποτάμι παρασύρει τα σύνορα.

Σπίτια χώρεσαν σε βαλίτσες, και πιο κει μικρά παιδιά με την τελευταία γουλιά γάλα από το μπιμπερό, μία κούκλα δεμένη πρόχειρα στο σακ βουαγιάζ, βλέματα άδεια πάνω από τις μάσκες του Covid, και τα τρένα να ξεκινούν στις ράγες σαν βεντάλια μεταφέροντας στίφη ανθρώπων στις άλλες χώρες της Kεντρικής Ευρώπης. 

Μακριά από τη Δύση, και στην Ανατολή όπου πρόσφατα έκλεισαν οι πληγές, αλλά είναι εκεί που όλα ξανά ζυμώνονται, και βράζουν. Ο χώρος για εκείνη τη στιγμιαία αναμνηστική φωτογραφία φθάνει και περισσεύει για να χωρέσουν τα βλέμματα των μικρών κοριτσιών, με τις πολύχρωμες μάσκες, τα γκριζοπράσινα μάτια με το καθάριο βλέμμα, τα αθλητικά παπουτσάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, στο καταφύγιο, με τα πηγούνι στα αγκαλιασμένα γόνατα.

Σε λιγότερο από 48ώρες η Ευρώπη μετατρέπεται σε θέατρο πολέμου, έρμαιο και άθυρμα συμπληγάδων, το αποτέλεσμα των γεωτεκτονικών διεργασιών αντικατοπτρίζεται στα μάτια όλων των παιδιών, η δράση που οδήγησε σε αυτές αδιαφόρησε για την αντίδραση, και πάνω στην επιφάνεια, εκεί που μία χώρα πεθαίνει μαζί με τις αναμνήσεις των τελευταίων που επιβιβάζονται στα τρένα, ο άνεμος  παρασύρει τις απειλές στη Σκανδιναβία, έξω από την αυλή της Δύσης, της Βρετανίας και της Γαλλίας.

Οι σκοτωμοί στις γειτονιές του Κιέβου είναι το πρώτο γρανάζι που θέτει σε κίνηση μία κοσμοπλαστική δύναμη, τον αυτοσχηματισμό μιας ηπείρου που δεν μπορεί να ενηλικιωθεί, μοιάζει πεισσότερο με ρουλέτα που όλοι ποντάρουν, και η μπίλια δεν λέει να κάτσει. Ηχεί αλλιώς ο παφλασμός από τα κύματα του Δούναβη, καθώς τα πλοία μεταφέρουν γυναίκες και παιδιά προς την Ισακέα, μία πόλη ανάμεσα στη Μολδαβία και την Μαύρη Θάλασσα. Κανείς άντρας δεν έφυγε από την Ουκρανία.

Η νύχτα φέρνει βία, και πάνω από την Ευρώπη, φρόντισαν να έχει σκοτάδι. «Μην ξεχάσετε ποιοι ήσασταν».

Headlines