Ρωσική σαλάτα να φάμε; Τη Λίμνη των Κύκνων να δούμε ή απαγορεύεται;

Είναι τρομερό με πόση ελαφρότητα αντιμετωπίζουν ορισμένοι έναν πόλεμο.

Έναν πόλεμο που δεν ακούμε στο ραδιόφωνο ή διαβάζουμε στις εφημερίδες την επόμενη ημέρα.

Αλλά έναν πόλεμο που παρακολουθούμε αποσβολωμένοι σε ζωντανή μετάδοση. Πόλεις βομβαρδίζονται, άνθρωποι διαμελίζονται, χιλιάδες πολίτες παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Κι αντί να ασχολούμαστε με το μείζον, πώς να σταματήσουμε έναν άδικο, έναν εγκληματικό πόλεμο, τι κάνουμε; Ασχολούμαστε με ανοησίες.

Παρακολουθώ π.χ. το υπουργείο Πολιτισμού να ανακοινώνει την αναστολή κάθε εκδήλωσης ή και συζήτησης με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Μάλιστα, ανέβαλε την εκδήλωση Gala Οπερας καθώς και τη μετάδοση της εμβληματικής παράστασης «Η Λίμνη των Κύκνων».

Μιλάμε για επικίνδυνους ανθρώπους που νομίζουν ότι αποκλείοντας κάθε πολιτιστική παράσταση κάνουν… αντίσταση στον Πούτιν. Μικρόνοες…

Ανάλογα με το που τοποθετείται κάποιος, ακούμε και διάφορα άλλα παράλογα. Οσοι είναι με τον Πούτιν και τον πόλεμο που έστησε η Ρωσία, ουσιαστικά ζητούν να… γυρίσουμε την πλάτη στη Δύση γιατί για όλα φταίει ο Ατλαντισμός.

Φταίει ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός κι άρα αυτούς πρέπει να καταδικάσουμε. Ζορίζονται να πουν μια κουβέντα για τον «κόκκινο πόλεμο». Ζορίζονται να αποδοκιμάσουν ακόμη και αυτή την εξευτελιστική ανάρτηση της ρωσικής πρεσβείας που πρόσβαλε τον ελληνικό λαό.

Σκεφτείτε να έκανε τέτοια ανάρτηση η αμερικανική πρεσβεία. Θα είχε καεί η Αθήνα, χιλιάδες θα διαδήλωναν φωνάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» κι «έξω οι βάσεις του θανάτου».

Σε λίγο κάποιοι θα μας πουν να σταματήσουμε να δίνουμε δουλειά στους… φασίστες Ουκρανούς του Ζελέσκι. Να μην καθαρίζουν τα σπίτια μας (γιατί εμείς είμαστε ανίκανοι να το κάνουμε), να μη δουλεύουν στις οικοδομές και στα χωράφια, να μην προσέχουν τις μανάδες και τους γέρους πατεράδες μας.

Γιατί; Γιατί είναι Ουκρανοί….

Κι από την άλλη τι άλλο να μην κάνουμε; Να κόψουμε τη ρωσική σαλάτα; Να σταματήσουμε τα πιροσκί; Να μην ξαναβάλουμε στο στόμα μας βότκα;

Καλά για… μπαλαλάϊκες ούτε συζήτηση ενώ αν έχετε καμιά μπάμπουσκα σπίτι καλύτερα να την καταχωνιάσετε μη τυχόν και σας που ρωσόφιλους.

Κι εκείνα τα όμορφα γούνινα καπέλα made in Russia μην τα βάλετε σε δημόσια θέα γιατί κινδυνεύετε να σας περάσουν για όργανο του Πούτιν.

Να κάψουμε στο Σύνταγμα Τσέχωφ και Ντοστογιέφσκι γιατί είναι πολύ… Ρώσοι;

Οποια ομάδα έχει την… ατυχία να διαθέτει ποδοσφαιριστή ή μπασκετμπολίστα από Ρωσία καλύτερα να τον ξαποστείλει γιατί μπορεί να είναι… πράκτορας του Πούτιν.

Αν, όμως, είναι Ουκρανός βιρτουόζος, να τον κάνουμε και ήρωα, να τον παρασημοφορήσουμε, έστω κι αν δεν έχει πάει ποτέ σε πόλεμο.

Γιατί έτσι ακριβώς αντιμετωπίζουμε ένα συγκλονιστικό γεγονός που σκοτώνει συνανθρώπους μας και διαλύει οικογένειες και χώρες.

Πετάμε ένα «κάντε μποϊκοτάζ», ρίχνουμε κι ένα «Είμαστε όλοι Ουκρανοί» και «κάτω οι Ρώσοι» και καθαρίσαμε με το καθήκον μας στον σύγχρονο πολιτισμό.

Όμως ο πόλεμος δεν είναι πλάκα. Δεν κάνουμε αντίσταση αναβάλλοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις και… σκοτώνοντας τον Κύκνο της Λίμνης.

Δεν εκφράζουμε το θαυμασμό μας στον Πούτιν γιατί μπορεί να φάμε ρώσικη σαλάτα ή πιροσκί, ούτε κάνουμε αντίσταση άμα ρίξουμε ένα tweet εκφράζοντας την συμπαράστασή μας στην Ουκρανία.

Ακόμη και ο αποκλεισμός της Ρωσίας από κάθε αθλητική εκδήλωση είναι ανόητος. Δεν είναι άσκησης πίεσης στον Πούτιν το να χάσουν το ψωμί τους εργαζόμενοι στον αθλητισμό.

Εκεχειρία είχαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας, γιατί τώρα δηλαδή είναι επικίνδυνοι οι Ρώσοι αθλητές;

Ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η οικονομία δεν είναι του Πούτιν ή του κάθε ηγέτη που προβαίνει σε εγκληματικές πολεμικές πράξεις. Είναι και οι λαοί πίσω από τους πολιτικούς τους.

Είναι οι λαοί που είτε σκοτώνονται στα πεδία των μαχών είτε στενάζουν εξαιτίας των οικονομικών, αθλητικών ή άλλων κυρώσεων.

Ποιος θα πληγεί άραγε με τις οικονομικές κυρώσεις; Ο Πούτιν ή ο λαός του που θα φτωχοποιηθεί ακόμη περισσότερο;

Ποιος πληρώνει στην Ουκρανία; Ο Ζελέσκι ή ο λαός του;

Ας σοβαρευτούμε όλοι, λοιπόν. Οι πόλεμοι δεν σταματούν με ανοησίες, αλλά με αγώνες.

Για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, για χώρες με λιγότερο… τρελούς ηγέτες, για μια γεωπολιτική ισορροπία που δεν μπορεί να ρίχνει τους ανθρώπους στη μηχανή του κιμά.