Πόλεμος στην Ουκρανία: Υπερτίμησε ο Πούτιν τις δυνάμεις του ξεκινώντας έναν πόλεμο που δεν κερδίζεται;

«Οι πόλεμοι σπανίως πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο, ειδικά εάν πιστέψεις τη δική σου ρητορική» σχολιάζει ο Λόρενς Φρίντμαν, καθηγητής Σπουδών Πολέμου (War Studies) στο King’s College του Λονδίνου, μέσα από άρθρο που δημοσίευσε στον ιστοχώρο New Statesman.

«Αν και οι Ρώσοι μπορεί τελικά να επικρατήσουν στη μάχη… όποιες και αν είναι οι στρατιωτικές νίκες που θα ακολουθήσουν, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Πούτιν να κερδίσει πολιτικά αυτόν τον πόλεμο» συνεχίζει ο ίδιος.

Σύμφωνα με τον βρετανό ακαδημαϊκό, η ρωσική πλευρά φαίνεται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση υποτίμησε τον εχθρό υπερεκτιμώντας παράλληλα τις δικές της δυνάμεις.

Ο Λόρενς Φρίντμαν υποστηρίζει, πιο συγκεκριμένα, ότι παρά τις ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες των περασμένων ετών (2000, 2008, 2014), τα τελευταία χρόνια οι Ρώσοι δεν έχουν κινητοποιήσει σημαντικές σε μέγεθος χερσαίες δυνάμεις (substantial ground forces) στα πεδία των μαχών.

Μέχρι πρότινος, στην Ουκρανία δρούσαν κυρίως ρωσικές ειδικές δυνάμεις μαζί με πολιτοφυλακές αυτονομιστών, ενώ και στη Συρία οι Ρώσοι έχουν δράσει με αεροπορικές δυνάμεις κι όχι με δυνάμεις πεζικού.

Η ουκρανική αντίσταση και το κόστος του πολέμου

Ο Λόρενς Φρίντμαν επικαλείται τα συγκεκριμένα στοιχεία, υποστηρίζοντας ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν περιορισμένη εμπειρία σε μεγάλης κλίμακας χερσαίες επιχειρήσεις.

Η ουκρανική αντίσταση και το κόστος του πολέμου αυξάνουν, όμως παράλληλα το διακύβευμα για τον Πούτιν και στο εσωτερικό, συνεχίζει ο καθηγητής του King’s College, υποστηρίζοντας ότι όσο περνάει ο καιρός και τα ρωσικά κατευθυνόμενα πυρομαχικά ακριβείας εξαντλούνται, οι μάχες θα γίνονται θα γίνονται πιο βίαιες.

«Μια περιορισμένης έκτασης ρωσική στρατιωτική εκστρατεία στην ανατολική Ουκρανία έβγαζε νόημα, καθώς θα δημιουργούσε μια περιοχή που θα μπορούσε να διατηρηθεί… Η τρέχουσα κλίμακα των επιχειρήσεων δεν βγάζει τόσο νόημα γιατί ουσιαστικά απαιτεί αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο. Στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο έμαθαν μέσα από πικρή εμπειρία πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό» υπογραμμίζει, θυμίζοντας παράλληλα και κάτι άλλο: ότι η Ουκρανία μπορεί να μην ανήκει στο ΝΑΤΟ αλλά έχει χερσαία σύνορα με το ΝΑΤΟ.

«…ο Πούτιν έχει πια αποκτήσει εμμονή με την Ουκρανία και είναι επιρρεπής σε εξωφρενικές θεωρίες που μπορούν να λειτουργήσουν ως πρόσχημα για πόλεμο αλλά που ίσως να ανταποκρίνονται και στις πραγματικές του απόψεις… Ο Πούτιν μας θυμίζει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα (σ.σ. οι ηγέτες των οποίων δεν καλούνται να απαντήσουν σε επικρίσεις, δεν υπόκεινται σε δικαιϊκούς περιορισμούς και δεν έχουν την ανάγκη να πείσουν ένα δύσπιστο κοινό ψηφοφόρων) μπορούν να κάνουν μεγάλα λάθη…» καταλήγει ο Φρίντμαν.