Περισσότεροι από 1.500 πρόσφυγες από την Ουκρανία άφησαν πίσω τους τη φρίκη του πολέμου και χώρεσαν ολόκληρη τη ζωή τους σε μια βαλίτσα ταξιδεύοντας προς την Ελλάδα.
Το βράδυ της Δευτέρας, περισσότεροι από 60 πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, έφτασαν στην Αθήνα, για να ξεφύγουν από τους βομβαρδισμούς που πλήττουν τη χώρα τους.
Το λεωφορείο κατέφτασε στον προορισμό του λίγο μετά τις 11 το βράδυ. Ένα μικρό αγοράκι, όχι μεγαλύτερο από 10 χρονών, έφτιαξε βιαστικά τη μάσκα του, αναζητώντας πιθανώς στο πλήθος ένα γνώριμο πρόσωπο. Κάτω από αυτή διαγράφτηκε ένα χαμόγελο ενώ χαιρετούσε προς το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί, ενώ δίπλα του μια κοπέλα ένα το σήμα της νίκης.
Συγγενείς των προσφύγων είχαν φτάσει από νωρίς στο σημείο να τους υποδεχτούν, καθώς σε αυτούς επρόκειτο να βρουν καταφύγιο τις επόμενες μέρες, ενώ οι γνώριμες αγκαλιές των οικογενειών τους τούς χάρισαν μια στιγμή γαλήνης.
Ανάμεσα τους η 20χρονη φοιτήτρια Γιούλια, που ήρθε με την μητέρα της από το Καμιάνετς-Ποντίλσκιι της Δυτικής Ουκρανίας, η οποία περιγράφει τις τελευταίες ώρες πριν ξεριζωθεί από τον τόπο της.
«Συνεχώς ακούγονταν εκρήξεις και οι σειρήνες χτυπούσαν σχεδόν παντού, ήταν όλα τόσο τρομακτικά» περιγράφει η Γιούλια. «Δεν ξέρω καν να περιγράψω την κατάσταση και μακάρι να μην χρειαστεί να το δει αυτό ποτέ κανείς στη ζωή του. Εύχομαι να τελειώσει σύντομα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς. Ελπίζω, όμως, να μπει ένα τέλος σύντομα, να γυρίσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερο, γιατί εκεί είναι η χώρα μας, το σπίτι μας».
«Ακούγαμε τις σειρήνες και τρέχαμε στα καταφύγια»
Η 26χρονη Ντιάνα από το Λβιβ δεν θα ξεχάσει ποτέ την μέρα που ξύπνησε από τον ήχο της σειρήνας του πολέμου και έτρεξε να βρει καταφύγιο στο υπόγειο της πολυκατοικίας της.
«Κάθε μέρα η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Τη στιγμή που ακούγαμε τις σειρήνες τρέχαμε να κρυφτούμε άλλοι στα υπόγεια και άλλοι στα εμπορικά κέντρα, που είχαν ανοίξει για υποδεχτούν του πολίτες», περιγράφει η Ντιάνα, με τον πατέρα της να της κρατά γερά τα χέρια με δάκρυα στα μάτια, στα οποία ήταν εμφανής η ανακούφισή του, αφού είδε την κόρη του να φτάνει με ασφάλεια στην Ελλάδα.
«Την έφερα με το ζόρι, δεν ήθελε να έρθει, γι’ αυτό και τώρα κλαίει. Περνάμε έναν Γολγοθά, έχουμε να κοιμηθούμε πέντε μέρες. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν χρήματα και υπάρχουν πολλοί που τους εκμεταλλεύονται με αυτή την κατάσταση και ζητάνε πολλά λεφτά για τα εισιτήρια. Πάνε πάνω στη φρίκη του πολέμου βρήκαν την ευκαιρία να εισπράξουνε χρήματα» ξεσπά ο κ. Παναγιώτης.
«Την νύχτα όταν κοιμάσαι, ακούς πάντα αυτόν τον ήχο (σ.σ. από τις σειρήνες) στο κεφάλι σου» αναφέρει η Ντιάνα.
«Ανησυχούσαμε πως θα καταφέρουμε να περάσουμε τα σύνορα, καθώς χιλιάδες κόσμου ήθελε να φύγει, με τα μέσα μεταφοράς να κλείνουν τελευταία στιγμή και ο κόσμος να κλαίει και να παρακαλεί να βρεθεί τρόπος ώστε να καταφέρει να ξεφύγει», περιγράφει.
«Μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήθελα να φύγω. Οι θείες μου έμειναν πίσω να πολεμήσουν και να προστατεύσουν τις πόλεις» λέει συγκρατώντας τους λυγμούς της.
Η κα Αλεξάνδρα περίμενε υπομονετικά δίπλα στην είσοδο του ταξιδιωτικού πρακτορείου, κοιτώντας έναν προς έναν τους Ουκρανούς που κατεβαίνουν από το Πούλμαν.
Η ίδια ήρθε να παραλάβει την εγγονή της, το μοναδικό από τα εγγόνια της που κατάφερε να ξεφύγει. Τα άλλα δύο της εγγόνια έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και απαγορεύεται να φύγουν από τη χώρα, μετά το διάταγμα του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, για επιστράτευση αντρών 18-60 ετών.
«Η τηλεόραση της Ουκρανίας μιλούσε εδώ και πολύ καιρό με εχθρότητα για την Ουκρανία, λέγανε πως ήθελαν να πετάξουν βόμβες να μας εξαφανίσουν. Αλλά δεν πιστεύαμε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Οι Ουκρανοί έφτιαξαν μια ολόκληρη ζωή και τώρα βλέπουν τα σπίτια τους να καταστρέφονται. Κάποιοι ονειρεύονται μια νέα Σοβιετική Ένωση, δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο κόσμος έχει αλλάξει», αναφέρει.
Το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου διαβεβαίωσε πως όσοι Ουκρανοί καταφτάνουν στην Ελλάδα θα τους παρέχεται έκτακτη άδεια παραμονής για έναν χρόνο, η οποία θα τους δίνεις άμεσα δικαίωμα εργασίας. Θα έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν κατευθείαν στην αγροτική, τουριστική, ή άλλη βιομηχανία της Ελλάδας ενώ αυτό δεν τους απορρίπτει το δικαίωμα να υποβάλουν αίτημα ασύλου.
Το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο, όμως οι σειρήνες τα βράδια δεν θα αντηχούν πια στα όνειρά τους.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
