Ο δημοσιογράφος Κώστας Ονισένκο ζει τα τελευταία χρόνια μόνιμα στην Ουκρανία.

Από την πρώτη στιγμή της ρωσικής εισβολής ο δημοσιογράφος έστελνε ανταποκρίσεις από τα social media και ενημέρωνε τους φίλους του στην Ελλάδα όχι μόνο για τον ίδιο και την οικογένειά του αλλά και για τις πολεμικές συρράξεις.

Ο Κώστας Ονισένκο μίλησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο και στη Lifo για την φρίκη του πολέμου, για τα πρώτα λεπτά της εισβολής αλλά και τον τρόπο που μίλησε στα παιδιά του για αυτό που ζουν.

Πρώτες ώρες

«Αναμφίβολα είναι κάτι που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου. Νομίζω ότι ανήκει στις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου. Κοιμάμαι ελάχιστα, επειδή είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ διαρκώς τις εξελίξεις. Γι’ αυτό εκείνο το βράδυ ξύπνησα νωρίς και είδα την ομιλία του Ρώσου Προέδρου.

Κατάλαβα αμέσως ότι ο πόλεμος ξεκινά. Ήταν ξημερώματα. Για δευτερόλεπτα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε συμβεί. Είχα παγώσει. Η γυναίκα και τα παιδιά μου κοιμόντουσαν και δεν ήξερα τι να κάνω. Ύστερα από λίγη ώρα έγινε βομβαρδισμός θέσεων έξω από το Κίεβο και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Αναρωτιόμουν: “Να ξυπνήσω την οικογένειά μου και να φύγουμε; Αλλά και πού να πάμε;”. Ο ουρανός είχε γίνει κόκκινος.

Ύστερα από λίγα λεπτά ακούστηκε μια τεράστια έκρηξη. Οι συναγερμοί χτυπούσαν ακατάπαυστα και τα σκυλιά δεν σταματούσαν να γαβγίζουν. Εκείνη την ώρα είπα στα παιδιά, προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμος, ότι θα παίξουμε ένα διαφορετικό παιχνίδι που λέγεται “Ποιος θα φτάσει πρώτος στο υπόγειο”. Έτσι, κατεβήκαμε στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Μόνο νερό πήραμε μαζί μας. Αργότερα, κατάφερα να φέρω κάποια πράγματα των παιδιών.

Τις πρώτες πρωινές ώρες αρκετοί έπαιρναν τα αυτοκίνητα τους και έφευγαν. Οι περισσότεροι, όμως, παρέμειναν στα σπίτια τους ή κάθονταν μαζί με άλλους στα υπόγεια των πολυκατοικιών. Φυσικά, εκεί που ήμασταν εμείς δεν υπήρχαν οι κατάλληλες υποδομές για να μείνουμε και τις υπόλοιπες μέρες. Πήραμε την απόφαση να φύγουμε και να έρθουμε σ’ ένα συγγενικό σπίτι, το οποίο απέχει περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα από το Κίεβο.

Δύσκολη καθημερινότητα

«Στην αρχή τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά. Ωστόσο, κάποιες στιγμές της ημέρας ανοίγουν ορισμένα καταστήματα με σκοπό όχι μόνο να προμηθευτούν οι πολίτες τρόφιμα αλλά και να καταναλωθούν άμεσα τα αποθέματά τους για να μη γίνουν στόχος λεηλασιών από τους εισβολείς, όπως συνέβη σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας. Μόλις γίνεται γνωστό ότι ένα συνοικιακό μαγαζί είναι ανοιχτό, μέσα σε δύο τρεις ώρες τα είδη πρώτης ανάγκης έχουν εξαντληθεί.

Πολεμικές ανταποκρίσεις από το σπίτι του

«Δεν υποπτευόμουν ότι κάποια μέρα θα έστελνα ανταποκρίσεις από το πολεμικό μέτωπο. Και για να είμαι ειλικρινής, το κάνω επειδή οφείλω να υπηρετήσω την αλήθεια, έναντι του καταιγισμό της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας. Κι ας δέχομαι πολυάριθμα απειλητικά μηνύματα. Αντέχω ακόμη. Βέβαια, δεν σας κρύβω ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά, αν όλα πάνε καλά και τελειώσει ο πόλεμος, να εγκαταλείψω τη δημοσιογραφία.

Πατρίδα

«Πατρίδα δική μου θεωρώ την Ελλάδα και των παιδιών μου την Ουκρανία».

Σκέψεις για την επόμενη μέρα

Αρχικά, ελπίζω να είμαι ζωντανός. Όμως πιστεύω ότι αν οι Ρώσοι καταλάβουν την Ουκρανία, μας περιμένει μια στρατιωτική κατοχή και μια μαζική εξόντωση. Προσευχηθείτε, λοιπόν, για εμάς.

Headlines