Αυτή τη φορά, σε αυτόν τον πόλεμο, τα πρωτεία των «fake news» ανήκουν αναμφίβολα στο Κρεμλίνο και προσωπικά στον Βλαντίμιρ Πούτιν. Η εισβολή την οποία διέταξε τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου απέδειξε ότι οι μέχρι εκείνη τη στιγμή διαψεύσεις και διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου είχαν απλώς στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των Ουκρανών και όλου του κόσμου.

Οι δε πληροφορίες και προειδοποιήσεις από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών όχι απλώς δεν συνιστούσαν προβοκάτσια και κινδυνολογία, όπως ισχυριζόταν η Μόσχα, αλλά επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Εκπλήσσοντας, έτσι, όχι μόνο τους περισσότερους Ευρωπαίους – κυρίως τον Εμανουέλ Μακρόν και τον Ολαφ Σολτς – αλλά και τον ίδιο τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος επέμενε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι «μια γενικευμένη εισβολή δεν ήταν πιθανή».

Επειτα από αυτό, δε, όλοι δικαιούνται να αναρωτιούνται και να ανησυχούν: Ποιο είναι, άραγε, το πραγματικό σχέδιο του Πούτιν και ποιοι ενδέχεται να είναι οι επόμενοι στόχοι του; Πολλοί, άλλωστε, ισχυρίζονται ότι τώρα που άρχισε τον «χορό» ο πρόεδρος της Ρωσίας δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει εδώ και σίγουρα όχι προτού διασφαλίσει κάποια σημαντικά και απτά κέρδη, καθώς σε διαφορετική περίπτωση διακινδυνεύει την ίδια του τη θέση και την υστεροφημία. «Από τη Γεωργία μέχρι τη Φινλανδία – Ποιες άλλες χώρες κινδυνεύουν μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία», γράφει χαρακτηριστικά η «Repubblica», αναφερόμενη στον συναγερμό που έχει σημάνει στη «γειτονιά» της Ρωσίας.

Θα χτυπήσει κράτος – μέλος του ΝΑΤΟ;

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι πολύ δύσκολα θα υπάρξει επίθεση εναντίον κάποιου κράτους – μέλους του ΝΑΤΟ, όπως οι τρεις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία), η Πολωνία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα είχε τρομακτικές συνέπειες – πρακτικά, έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι μάλλον απίθανο, επίσης, ο Πούτιν να αποφασίσει να «αυτοκτονήσει» και να παρασύρει όλο τον πλανήτη στην καταστροφή, πατώντας το κουμπί των πυρηνικών, παρά το ότι ο Σεργκέι Λαβρόφ επέμεινε να κρατά το θέμα στην επικαιρότητα με δηλώσεις του.

Οι απειλές δεν φαίνεται να «αγγίζουν» άμεσα ούτε τις δύο σκανδιναβικές, Φινλανδία και Σουηδία. Οχι μόνο επειδή είναι στρατιωτικά ισχυρές και επιταχύνουν την ενίσχυσή τους (το Ελσίνκι αποφάσισε πρόσφατα να αγοράσει μεγάλο αριθμό αμερικανικών F-35), αλλά και διότι είναι μέλη της ΕΕ, ενώ η σχέση τους με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι ήδη πολύ στενή. Πιθανότατα, δε, θα γίνει στενότερη καθώς, όπως σημειώνει η ιταλική εφημερίδα, στο φόντο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, σε αμφότερες ενισχύονται οι φωνές που ζητούν ένταξη στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο – στη Φινλανδία ειδικά έχει ανοίξει επισήμως η συζήτηση περί εγκατάλειψης της πολιτικής της «ουδετερότητας».

Αδύναµοι κρίκοι Γεωργία – Μολδαβία

Δεν ισχύει το ίδιο, ωστόσο, με δύο μικρότερες χώρες της Ευρώπης: τη Γεωργία και τη Μολδαβία. Η πρώτη γνώρισε ήδη τη ρωσική εισβολή, το 2008, με αποτέλεσμα την πλήρη απόσχιση δύο περιοχών που αντιπροσωπεύουν περίπου το 20% του εδάφους της – Νότιας Οσετίας και Αμπχαζίας. Οσο για τη δεύτερη, στο δυτικό της τμήμα υπάρχει επίσης μια περιοχή, η Υπερδνειστερία, όπου κυριαρχούν οι ρωσικής καταγωγής και ρωσόφωνοι και είναι πολύ κοντά στην Οδησσό – η οποία έχει ανακηρυχθεί ανεξάρτητη και έχει ζητήσει να ενωθεί με τη Ρωσία. Δεν μπορεί να αποκλειστεί, λοιπόν, η Μόσχα να εκτιμήσει πως ήρθε η ώρα να προσαρτήσει επισήμως τις τρεις προαναφερθείσες περιοχές.

Από την άλλη, οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που καλύπτουν μια αχανή περιοχή της Κεντρικής Ασίας βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη θέση – αν και το Κρεμλίνο «διευκρίνισε» πως τα σχόλια του Πούτιν για τον τρόπο που γεννήθηκε η Ουκρανία επί ΕΣΣΔ δεν ισχύουν γι’ αυτές. «Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν και Καζακστάν κυβερνώνται από αυταρχικά καθεστώτα τα οποία απέτρεψαν την ανάπτυξη των δημοκρατικών ελευθεριών μετά το τέλος της ΕΣΣΔ. Στην πράξη, οι ομάδες που διηύθυναν αυτά τα κράτη την περίοδο του κομμουνισμού συνέχισαν να ελέγχουν την εξουσία και μετά (…) Η επέμβαση της Ρωσίας στο Καζακστάν και την Ουκρανία θα αποτελέσει μια προειδοποίηση γι’ αυτές τις ομάδες ώστε να διατηρήσουν καλές σχέσεις με τη Μόσχα», σημειώνει η «Repubblica».

Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία, τέλος, βρίσκονται σε μια κατάσταση δυναμικής (αν)ισορροπίας μεταξύ τους. Το Ερεβάν έχει αναμφίβολα πιο στενές σχέσεις με τη Μόσχα, όμως και το Μπακού διατηρεί σημαντικούς δεσμούς – κάτι που φάνηκε και στον πρόσφατο σύντομο πόλεμο μεταξύ τους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, που έληξε με νίκη των Αζέρων και τη Ρωσία να μην παίρνει θέση, παρά τις εκκλήσεις των Αρμενίων.

Τα στηρίγματα της Μόσχας

Ολα αυτά καθιστούν, πάντως, σαφές ότι η Μόσχα δεν στερείται ερεισμάτων και συμμάχων στην ευρύτερη περιοχή τής πρώην «σοβιετικής επικράτειας». Το ίδιο συμβαίνει, μάλιστα, και σε διεθνές επίπεδο, παρά το γεγονός ότι η Δύση (ΗΠΑ, ΕΕ, Βρετανία, Καναδάς κ.λπ.) έχει υψώσει τείχος και έχει κάνει επίδειξη ισχύος, επιβάλλοντας πολύ σκληρές κυρώσεις – για κήρυξη «ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου» έκανε λόγο ο γάλλος υπουργός Οικονομικών -, οι οποίες αναμένεται να «πονέσουν» πολύ τη Ρωσία και έχουν ήδη στείλει το ρούβλι στα… τάρταρα.

Για την ακρίβεια, υπάρχουν σημαντικοί «παίκτες» που δεν μοιάζουν έτοιμοι να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο: είναι η Κίνα, η οποία τηρεί χαμηλούς τόνους, αλλά δεν καταδικάζει τη Ρωσία. Η Ινδία, που έχει σημαντικούς οικονομικούς δεσμούς και στρατιωτική συνεργασία μαζί της. Το γειτονικό Πακιστάν, ο πρωθυπουργός του οποίου βρέθηκε στο Κρεμλίνο την ημέρα που ξεκινούσε η εισβολή στην Ουκρανία. Το Μεξικό, που διεμήνυσε πως δεν θα εφαρμόσει τις δυτικές κυρώσεις. Και φυσικά η Τουρκία, η οποία, παρά το (μάλλον για το θεαθήναι) κλείσιμο των Στενών του Βοσπόρου και τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, δεν προτίθεται να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία.

Headlines