Η Αυτοκρατορία του Κακού

Μήπως τελικά όντως τρελάθηκε; Δεν θα είναι ο πρώτος δικτάτορας μεγάλης δύναμης που το παθαίνει – είναι μάλλον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση της κατηγορίας. Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται όλη την εβδομάδα ανά την υφήλιο για τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν, ο οποίος αφού πρώτα επιτέθηκε με μία ναζιστικού τύπου εισβολή στην Ουκρανία, μετά απείλησε ευθέως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, στη συνέχεια, έβαλε στο τραπέζι τον τρόμο της ολοκληρωτικής καταστροφής. Το ερώτημα είναι αδύνατον να απαντηθεί από οποιονδήποτε άλλον πλην του ψυχιάτρου του. Οπως αδύνατον είναι να απαντηθεί και ένα ακόμα: αν δεν τρελάθηκε, τελικά, είναι αποφασισμένος να το κάνει, ή όχι; Αυτό, ίσως να το ξέρει κάποιος… «πνευματικός» του…

Ομως τα ερωτήματα αυτά, ή άλλα συναφή, δεν έχουν την παραμικρή αξία. Γιατί ακόμα κι αν υπήρχε απάντηση, δεν θα άλλαζαν σε τίποτα τη μοναδική αντίδραση που μπορεί να έχει ο ελεύθερος κόσμος έναντι του παράφρονα αιμοσταγή ρώσου δικτάτορα. Και αυτή δεν είναι άλλη παρά η ενότητα και η αποφασιστική απάντηση στο χάος που επιχειρεί να βυθίσει τον κόσμο. Το γιατί, είναι απλό: αν ο ελεύθερος κόσμος υποχωρήσει από τον φόβο της πυρηνικής απειλής του Πούτιν, στην ουσία θα του δώσει το πράσινο φως να φτάσει όσο μακριά θέλει. Γιατί κάθε φορά που θα ορέγεται να εισβάλει σε μία χώρα – και θέλει σε αρκετές, είναι δεδομένο -, ή να επιβάλλει τις βουλήσεις του σε άλλες, η τρομοκρατία του θα έχει επιτύχει τον σκοπό της. Και θα ξέρει ότι μπορεί να το κάνει. Οταν ο ηρωικός ουκρανικός λαός, υπό την ηγεσία ενός ηγέτη που κατέπληξε τον πλανήτη, του Ζελένσκι, είπε «Οχι» στις ρωσικές ορδές, γνωρίζοντας μάλιστα ότι αν βγουν πυρηνικά θα είναι η χώρα του η πρώτη που θα πλήξουν, είναι αδιανόητο οποιοσδήποτε άλλος να το σκέφτεται. Ειδικά δε περισσότερο οι χώρες με πυρηνική δύναμη πυρός.

Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για φόβο και υποταγή στις απειλές του ρώσου δικτάτορα. Και μην ενοχλούνται οι διάφοροι θαυμαστές του από τον όρο, γιατί αυτό είναι: ένας αδίστακτος φασίστας που κάθε μέρα που περνάει κερδίζει επάξια τη θέση του δίπλα στον Χίτλερ και τον Στάλιν. Οι διάφοροι απολογητές του, είτε είναι εντελώς ανεγκέφαλοι, είτε έχουν συμφέρον να τον λιβανίζουν.

Δυστυχώς, διαθέτουμε συγκριτικά σε αφθονία και τα δύο είδη στην Ελλάδα, των πάλαι ποτέ γελοίων φαντασιώσεων των «ορθόδοξων τόξων» και του, ευτυχώς ολοκληρωτικά νεκρού πια αντιαμερικανισμού που πάνω του αυτά φύτρωσαν. Το καλό νέο όμως είναι ότι η Ελλάδα κινήθηκε σωστά με όλους τους τρόπους και σε όλα τα επίπεδα – η κυβέρνηση αυτό το πιστώνεται ασυζητητί και προσωπικά φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δεν έλαβε υπόψη ισορροπίες της κακιάς ώρας, δεν μάσησε τα λόγια του, δεν έπαιξε, δεν τρόμαξε. Η Ελλάδα ήταν ξεκάθαρη και παρούσα από την πρώτη στιγμή – πάλι δόξα τω Θεώ: ποιος μπορεί να φανταστεί σήμερα συγκυβερνήτη έναν… Καμμένο, που τώρα λέει μπράβο στην εισβολή στην Ουκρανία; Αυτός ο άνθρωπος ήταν υπουργός Αμυνας! Ευτυχώς ο Τσίπρας κράτησε, προς τιμή του, ορθή στάση από την πρώτη στιγμή. Στο ευρύτερο κάδρο το ίδιο ισχύει και για τον γερμανό καγκελάριο Σολτς που μίλησε για επίθεση κατά του ελεύθερου κόσμου. Η Γερμανία πήρε θέση και αυτό αλλάζει τα έως τώρα δεδομένα.

Πριν από 39 χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1983, όταν ο Πρώτος Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, ο τότε αμερικανός πρόεδρος Ρέιγκαν, νικητής τελικά εκείνου του πολέμου, αναφέρθηκε στην ΕΣΣΔ με τον όρο «Η Αυτοκρατορία του Κακού». Στην Ευρώπη αμέσως σηκώθηκε τσουνάμι υποτιμητικής κριτικής εναντίον του, από διάφορες υπερφίαλες ιντελιγκέντσιες, συνήθως αριστερές και πλούσιες. Η Ρωσία πάλι, ουδέποτε ήρθε αντιμέτωπη με πιο επικίνδυνο γι’ αυτήν αμερικανό πρόεδρο. Ουδέποτε φοβήθηκε τόσο άλλον ένοικο του Λευκού Οίκου.

Σήμερα, τα λόγια του Ρέιγκαν αποδεικνύονται προφητικά. Ο Πούτιν τα κατέστησε πιο επίκαιρα από ποτέ: «κηρύσσουν την παντοδυναμία του κράτους πάνω στον κάθε μεμονωμένο άνθρωπο και προβλέπουν την τελική κυριαρχία του σε όλους τους λαούς στη γη. Είναι το επίκεντρο του κακού στον σύγχρονο κόσμο. Στις συζητήσεις σας για τις προτάσεις για το πυρηνικό πάγωμα, σας προτρέπω να προσέχετε τον πειρασμό (…) να χαρακτηρίζετε και τις δύο πλευρές εξίσου υπαίτιες. Να αγνοείτε τα γεγονότα της Ιστορίας και τις επιθετικές παρορμήσεις μιας «Αυτοκρατορίας του Κακού» για να αποκαλείτε απλώς τον αγώνα των εξοπλισμών μια γιγάντια παρεξήγηση. Και έτσι να απομακρύνεστε από τον αγώνα μεταξύ του σωστού και του λάθους και του καλού και του κακού…».