Τα Ηνωμένα Έθνη μιλούν για πάνω από δύο εκατομμύρια Ουκρανούς πρόσφυγες, με τους πολίτες πολλών κρατών-μελών της ΕΕ να δείχνουν αξιοσημείωτη αλληλεγγύη. Η Σλοβενία είναι μία από αυτές τις χώρες, με τον διανοητή Σλάβοϊ Ζίζεκ να εκφράζει τόσο τον ενθουσιασμό του προς την κινητοποίηση των πολιτών, όσο και την ντροπή του προς την κυβέρνηση της χώρας του.

«Όταν το Αφγανιστάν τέθηκε υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν πριν από έξι μήνες, αυτή η ίδια κυβέρνηση αρνήθηκε να υποδεχτεί αφγανούς πρόσφυγες, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να παραμείνουν στη χώρα τους και να πολεμήσουν. Και πριν από δύο μήνες, όταν χιλιάδες πρόσφυγες, κυρίως Κούρδοι από το Ιράκ, αποπειράθηκαν να εισέλθουν στην Πολωνία από τη Λευκορωσία, η σλοβενική κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη δεχόταν επίθεση, προσέφερε στρατιωτική βοήθεια για να στηρίξει την ποταπή προσπάθεια της Πολωνίας να τους απωθήσει», τόνισε ο Ζίζεκ με άρθρο του στο Project Syndicate.

Ο σλοβένος στοχαστής προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, υπογραμμίζοντας ότι είναι «ιδιαίτερα ανήσυχος» για την πολιτική του Βλαντίμιρ Πούτιν, ενώ άσκησε κριτική στην ΕΕ και τις ΗΠΑ για τη στάση τους, τονίζοντας ότι «το ΝΑΤΟ περικύκλωνε σιγά-σιγά τη Ρωσία, υποδαυλίζοντας έγχρωμες επαναστάσεις πολύ κοντά της και αγνοώντας τους εύλογους φόβους μιας χώρας, που είχε δεχθεί επίθεση από τη Δύση τον περασμένο αιώνα. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν να αρχίσουν έναν πόλεμο, θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν είναι πλέον ένας μοναδικός κυρίαρχος».

Τη θέση αυτή υιοθετούν και αμερικανοί προοδευτικοί στοχαστές, όπως ο John Mearsheimer, προσθέτοντας ακόμα ότι «όταν ο Πούτιν κάνει λόγο για ‘αποναζιστικοποίηση’ της Ουκρανίας, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή διάκειται φιλικά απέναντι στον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, στη Λέγκα του Σαλβίνι στην Ιταλία και άλλα νεοφασιστικά κινήματα».

Ο Ζίζεκ σημειώνει ακόμη ότι η «ρωσική αλήθεια» είναι ένας βολικός μύθος που δικαιολογεί τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του ρώσου προέδρου και το καλύτερο που μπορεί να κάνει η Ευρώπη για να τις αντιμετωπίσει είναι να ρίξει γέφυρες προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, αρκετές από τις οποίες έχουν πολλά και δικαιολογημένα παράπονα από την αποικιοκρατική Δύση.

«Δεν αρκεί να υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη. Το πραγματικό καθήκον είναι να πείσουμε άλλες χώρες ότι η Δύση μπορεί να προσφέρει καλύτερες επιλογές από τη Ρωσία ή την Κίνα. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό, είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας, ξεριζώνοντας ανελέητα τη νεοαποικιοκρατία, ακόμα και όταν προσφέρεται αμπαλαρισμένη ως ανθρωπιστική βοήθεια».

Headlines