Η διπλωματία δεν είναι μονοδιάστατη, έχει πολλές πτυχές και παραμέτρους που κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει, εκτός κι αν είναι ειδικός. Κανείς δημοσιογράφος ή δημοσιολογών γενικότερα δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι διαθέτει την απόλυτη αλήθεια. Ούτε μπορεί να γνωρίζει τις συμμαχίες, τις υπόγειες συνομιλίες, τα «νταραβέρια» που λέει και ο λαός.

Στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, η διπλωματία νικήθηκε από τα όπλα. Η Δύση πιάστηκε στον ύπνο από τον Πούτιν και τώρα μετράμε χιλιάδες νεκρούς, παρά το ξύπνημα των δυτικών και την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.

Ενδεικτικό, όμως, της θολούρας που επικρατεί στην εξωτερική πολιτική του δυτικού κόσμου, και κυρίως του ΝΑΤΟ, είναι η αντιμετώπιση που έχει η Τουρκία αυτή την ώρα.

Την ώρα δηλαδή που είναι σε εξέλιξη ένας πόλεμος στην Ουκρανία κι ένας «πόλεμος» διπλωματίας και κυρώσεων από τη Δύση προς τη Ρωσία.

Το ΝΑΤΟ νιώθει ότι απειλείται από τον Πούτιν και γι’ αυτό παίρνει αναφανδόν το πλευρό της Ουκρανίας.

Τι κάνει, όμως, όταν η Τουρκία εμφανίζεται ως διαμεσολαβητής ειρήνης και την ίδια στιγμή δεν έχει πάρει ξεκάθαρη στάση στο Ουκρανικό;

Το αντίθετο μάλιστα. Τη στιγμή που η Δύση έχει κόψει κάθε επαφή με τον Πούτιν και τον «στραγγαλίζει» οικονομικά, η Αγκυρα στέκεται σχεδόν αρωγός στη Ρωσία, προς τον εχθρό δηλαδή του ΝΑΤΟ.

Μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ με απλά λόγια, η Τουρκία, ενώ θα έπρεπε να είναι περίπου «κόκκινο πανί» για τους δυτικούς λόγω της επαμφοτερίζουσας στάσης της στο Ουκρανικό, εμφανίζεται ως… παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή.

«Εκτιμώ τις προσπάθειες της Τουρκίας να διευκολύνει τις διπλωματικές και πολιτικές διαδικασίες που μπορούν να οδηγήσουν σε ειρηνική λύση στην Ουκρανία».

Αυτό είπε ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ στον Τσαβούσογλου ενώ δήλωσε ότι εκτιμάται ιδιαίτερα το γεγονός πως η Τουρκία «δεσμεύεται στη συλλογική ασφάλεια του ΝΑΤΟ».

Με λίγα λόγια, η Τουρκία, που μόνο όπλα στον Πούτιν δεν έχει στείλει (ή μήπως έχει;) εμφανίζεται ως εγγυητής συνομιλιών και μιας ειρηνευτικής διαδικασίας που είναι ανίκανη να κάνει η Δύση.

Και να θυμίσουμε εδώ ότι η Τουρκία, την οποία το ΝΑΤΟ ευχαριστεί, είναι χώρα μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας που απειλεί με πόλεμο άλλη χώρα μέλος, την Ελλάδα.

Είναι μια χώρα που καθημερινά παραβιάζει τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας και που απειλεί να βάλει μπουρλότο στο Αιγαίο.

Είναι μια χώρα που για σχεδόν 50 χρόνια κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο. Και η ίδια χώρα έχει απειλήσει κατά καιρούς τους Γάλλους, τους Βρετανούς και άλλους που θέλουν να κάνουν έρευνες για υδρογονάνθρακες.

Η χώρα – ταραξίας, η χώρα – τραμπούκος κι ένας ηγέτης της, ο Ερντογάν που δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτε, είναι για το ΝΑΤΟ το… καλό παιδί.

Και οι δυτικοί τι κάνουν για την Τουρκία που έχει παραβιάσει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και όλες τις θεμελιώδεις αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η Ευρώπη; Που διώκει πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους και καταστέλλει με βία κάθε αντίθετη φωνή στο καθεστώς;

Αυτή, λοιπόν, τη χώρα, στο όνομα μιας ακαταλαβίστικης εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας των δυτικών, την κάνουμε ισότιμο συνομιλητή και σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Και η συγκεκριμένη στάση λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την απόφαση της Ελλάδας να εμπλακεί ενεργά με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.

Θα έπρεπε, λοιπόν, το ΝΑΤΟ να εξηγήσει πώς συνεχίζει να αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, την ώρα που αυτή «φτύνει» και τη Συμμαχία και το διεθνές δίκαιο.

Headlines