Αλμπέρ Μπουρλά: «Ο χρόνος είναι ζωή» – Αυτός ήταν ο παράγοντας επιτυχίας

Οκτώ χρόνια σε οκτώ μήνες

Ο Αλμπερτ Μπουρλά περιγράφει τις απαιτήσεις από τους συνεργάτες του και τα «διαλείμματα» της οικογενειακής ζωής

«Υστερα από μια κουραστική ημέρα, το Netflix επέτρεπε χαλάρωση και διάλειμμα από τις ατέλειωτες προπαρασκευαστικές συναντήσεις. Εβγαινα τότε από το γραφείο μου, σταματούσα στην κουζίνα για να βάλω ένα ποτήρι κρύο Σαρντονέ, περνούσα στο καθιστικό, καθόμουν στον καναπέ και έβλεπα κάποιο επεισόδιο του «Game of Thrones» ή του γαλλικού κατασκοπευτικού θρίλερ «The Bureau».

Στα παιδιά μας φαινόταν αστείο ότι η Μύριαμ κι εγώ πέφταμε με τα μούτρα στο «Gilmore Girls», μια δραμαντική κομεντί που μας θύμιζε ότι υπήρχαν κι άλλα προβλήματα στον κόσμο.

Κάποιες φορές σταματούσα το επεισόδιο, έπιανα το κινητό και έμπαινα στο FaceTime για να συζητήσω μια ιδέα ή να λύσω ένα πρόβλημα με κάποιον συνεργάτη μου. Ή έγραφα μια σημείωση για την επόμενη μέρα.

Καλούσα επίσης φίλους στο σπίτι ή ζητούσα από τη σύζυγό μου να μου περιγράψει την ημέρα της. Ακόμη και τώρα, όταν νιώθω ότι πήζω στη δουλειά, θυμάμαι πόσο σκληρά προσπαθεί εκείνη να μας φροντίσει όλους. Πάντα με το χαμόγελο και πάντα με θετική διάθεση. Οταν μιλάω γι’ αυτήν στους κοντινούς μας φίλους την περιγράφω σαν έναν συνδυασμό της Σουπεργούμαν με τη Μητέρα Τερέζα.

Καθώς προχωρούσαν οι συναντήσεις αυξανόταν η περιέργεια, αλλά και η ανυπομονησία μου. Ενθουσιαζόμουν με τις λεπτομέρειες της τεχνολογίας αιχμής και έθετα συνεχώς ερωτήσεις για να την κατανοήσω.

Κάποιες φορές έκανα ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των συναντήσεων, αλλά τις περισσότερες καλούσα έναν ειδικό για να μου εξηγήσει λεπτομέρειες ή να μου δώσει συγκεκριμένη ερμηνεία για ένα θέμα που συζητήθηκε. Το έκανα αυτό για να μη σπαταλήσω τον χρόνο των άλλων.

Παράλληλα, δεν θεωρούσα καθόλου δεδομένα τα στάδια της διαδικασίας, αμφισβητώντας τις χρονικές προθεσμίες. Αν κάποιος έλεγε ότι χρειαζόμασταν εβδομάδες για κάτι, ρωτούσα γιατί δεν μπορούσε να γίνει σε δύο ημέρες.

Η στάση αυτή ήταν ενοχλητική για ορισμένους, αλλά αρκετά γρήγορα η ομάδα συνήθισε να ετοιμάζει εκ των προτέρων λύσεις που έφερναν πιο κοντά τις προθεσμίες, ζητώντας συχνά μεγάλη επιπρόσθετη χρηματοδότηση.

Ο χρόνος είναι ζωή

Το ζήτημα όμως δεν ήταν τα χρήματα. Ηταν ο χρόνος. Πολύ συχνά, όταν ενέκρινα τις επιπλέον επενδύσεις, έλεγα στην ομάδα «Ο χρόνος είναι ζωή», παραφράζοντας την έκφραση «Ο χρόνος είναι χρήμα». Υστερα από λίγες συναντήσεις ήταν σαφές σε όλους τι αναζητούσαμε.

Εκ των υστέρων πιστεύω ότι αυτή η στάση – «Ο χρόνος είναι ζωή» – ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας επιτυχίας για το πρόγραμμα. Το να θέτεις στόχους οραματικούς, στόχους που κανείς δεν έχει πετύχει στο παρελθόν, μπορεί να απελευθερώσει την ανθρώπινη δημιουργικότητα με πρωτοφανή τρόπο.

Οταν ζητάς από ανθρώπους να πετύχουν σε οκτώ χρόνια κάτι που συνήθως απαιτεί δέκα, αντιμετωπίζουν μία πρόκληση, αλλά αναζητούν λύσεις μέσα στο υπάρχον πλαίσιο. Αν τους ζητήσεις να παραγάγουν 300 εκατομμύρια δόσεις αντί για 200 (η ετήσια δυνατότητα παραγωγής μας εκείνη την εποχή), θα το θεωρήσουν δύσκολο, αλλά θα ψάξουν τις λύσεις για να βελτιώσουν την παραγωγή.

Και όντως μπορεί να καταφέρουν κάτι καλύτερο ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, αλλά συνήθως οι διαδικασίες βελτιώνονται με το πέρασμα των χρόνων και υπάρχει ένα όριο σε αυτό που μπορείς να πετύχεις. Στη δική μας περίπτωση, βέβαια, δεν ζήτησα να καταφέρουν κάτι σε οκτώ χρόνια, αλλά σε οκτώ μήνες.

Δεν τους ζήτησα να δώσουν 300 εκατομμύρια δόσεις, αλλά τρία δισεκατομμύρια. Επέμεινα μάλιστα ότι οι στόχοι αυτοί δεν σήκωναν διαπραγμάτευση.

Ηταν εξ αρχής σαφές ότι οι σταδιακές βελτιώσεις δεν θα γίνονταν αποδεκτές. Επρεπε να σκεφτούν από την αρχή τις διαδικασίες που θα ακολουθούσαν. Επρεπε να τις ανασχεδιάσουν από το μηδέν και να φανούν δημιουργικοί σε κάθε βήμα μιας νέας φάσης. Και το έκαναν!».