«Ναι μεν, αλλά…»

Οταν δεν μένουν «βουβοί», ψελλίζουν την ανέξοδη συμπαράστασή τους στα «θύματα του ιμπεριαλισμού» από όπου κι αν προέρχεται. Παίζουν έτσι – άθελά τους; – την κασέτα του συμψηφισμού ανάμεσα σε αυτόν που εισβάλλει και αυτόν που αντιστέκεται. Δεν είναι ούτε με τον Πούτιν ούτε με το ΝΑΤΟ ούτε με τους Αμερικανούς (σε μια ελεύθερα διαστρεβλωμένη περιγραφή των αντιτιθέμενων πλευρών).

Δεν ξεχνούν τον πόλεμο της Βοσνίας, όπως σε κάθε τρομοκρατική πράξη ισλαμιστών δεν ξεχνούσαν τους Σταυροφόρους της Δύσης.

Οι έλληνες καλλιτέχνες, που κρατούσαν μέχρι πρόσφατα την ντουντούκα της αγανάκτησης, επιχειρούσαν την κάθοδο προς τον λαό με τα ντέρτια της Μεταπολίτευσης και σιγοντάριζαν τον αντισυστημισμό – ακόμη και εν μέσω πανδημίας -, αυτή τη φορά αποστρέφουν το πρόσωπο από την πραγματικότητα.

Μένουν άφωνοι. «Ναι μεν, αλλά» είναι η επωδός που ακούγεται πίσω από τα τιτιβίσματα, τις αναρτήσεις και τα σιροπιασμένα μηνύματα προς τους πρόσφυγες. Οσοι θέλουν πιστεύουν και το άλλο κατασκεύασμα: ότι έπεσε ξαφνικά μαύρο στον Τσαϊκόφσκι και τον ρωσικό πολιτισμό συλλήβδην.

Αυτή η στάση εξηγεί, για παράδειγμα, τη συμμετοχή της Νατάσας Μποφίλιου σε συναυλία φοιτητικών συλλόγων, η αφίσα της οποίας γράφει: «Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» (εισβολή λέγεται, με την ευκαιρία), «Καμία εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ – Ρωσίας» (να ο συμψηφισμός που μπορεί να σαγηνεύει και νεόκοπες τροτσκίστριες με βιμπράτο).

Γι’ αυτό και είναι ενθαρρυντική η είδηση ότι αρκετοί έλληνες τραγουδοποιοί -ανάμεσά τους, γνωστά ονόματα- προσπαθούν να φέρουν εις πέρας μια πρωτοβουλία του Στάθη Δρογώση για τηλεμαραθώνιο (πιθανότατα στην ΕΡΤ) ως ένδειξη αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό. Οψόμεθα.