Ως πρωθυπουργός του Ισραήλ, η Γκόλντα Μέιρ συνήθιζε να λέει ένα αστείο για τη σχέση του εκλεκτού λαού με τον Δημιουργό του. «Ο Θεός μάς πήρε από την Αίγυπτο και μας οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας, δηλαδή στο μοναδικό μέρος της περιοχής όπου δεν υπάρχει πετρέλαιο». Μεγάλη η Χάρη Του. Τον καιρό εκείνο υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Η Γη της Επαγγελίας δεν είχε σταγόνα πετρέλαιο, αλλά ήταν πλούσια σε νερό. Το πετρέλαιο πήγε σε εκείνους που έπρεπε να περιμένουν αιώνες για να μάθουν ότι κάτω από τα πόδια τους δεν υπάρχει μόνο η άμμος της ερήμου. Ομως όπου αναβλύζει πετρέλαιο, τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράκ μέχρι τη Νιγηρία και τη Βενεζουέλα, η διαχείριση των κοιτασμάτων έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Και να πώς ήρθε τώρα η συγκυρία με το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο από τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί συζητούν με τον Μαδούρο για τα πετρέλαια της Βενεζουέλας, οι Σαουδάραβες τρίβουν τα χέρια τους και το Ιράν ετοιμάζεται να μαζέψει όσο χρήμα μπορεί από το τραπέζι. Διότι μπορεί ο Μπάιντεν να απάντησε στον Πούτιν με εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, αλλά κάτι πρέπει να απαντήσει και στον redneck από την Οκλαχόμα που βρίζει μπροστά στο βενζινάδικο και την έχει στημένη στον πρόεδρο για τις ενδιάμεσες εκλογές. Η δημοτικότητα του Μπάιντεν είναι σε ιστορικό χαμηλό και ο Τραμπ ρωτάει τους πολίτες αν τους έχει λείψει. Οχι μόνο θα μιλήσει ο Μπάιντεν με τον Μαδούρο, αλλά μπορεί να βγει και selfie μαζί του.

Η Δύση επιχειρεί να πλήξει τον μεγάλο κακό της υπόθεσης, μοιράζοντας χρήμα στους μικρότερους. Στην περίπτωση της ενέργειας πρέπει να επιλέξεις από ποιο κάθαρμα σε συμφέρει να ψωνίζεις. Και ο κυνισμός καταργεί και τα προσχήματα. Αύριο μπορεί να δούμε τον Μαδούρο στον Λευκό Οίκο ή τους ιρανούς μουλάδες να αντιμετωπίζονται ως παράγοντες σταθερότητας και εποικοδομητικής συνεργασίας. Θα σου κάνει μεγάλη εντύπωση, θα έχεις να το συζητάς με αυτόν που βάζει καύσιμα δίπλα σου, αλλά πλέον θα κάθεσαι πολύ λίγο στο βενζινάδικο.

Ετοιμοι για τον Λάνθιμο

Δεν μπαίνετε στον κόπο να διαβάζετε τις ανακοινώσεις που εκδίδουν οι πρωταγωνίστριες του πολιτικού δράματος στις τάξεις του Μετώπου Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής – παραδεχθείτε το, ελάχιστοι ξέρατε τι σημαίνει ΜέΡΑ25. Χάνετε. Προ ημερών μια κυρία, μέλος της ΚΟ, βάδισε στην οδό της ανεξαρτησίας καταγγέλλοντας τον Γιάνη για αυταρχισμό και νεποτισμό. Και πρόσφατα μια άλλη κυρία, τομεάρχης Δικαιοσύνης, αποχώρησε για τους ίδιους λόγους. Στο κόμμα προβληματίζονται. Κακώς. Θα έπρεπε να αισθάνονται ευτυχείς. Ζούνε σε ένα περιβάλλον όπου ασχολούνται με έννοιες όπως ο «μετα-θάνατος της αμεσοδημοκρατίας», ο «ετσιθελισμός των διορισμένων» και ο «απολιθωμένος κανίβαλος». Δηλαδή έχουν δώσει στον Λάνθιμο έτοιμους τίτλους και απλώς πρέπει κάποια στιγμή να γραφτεί το σενάριο για να γίνει η ταινία – θα δει ο Λάνθιμος τους τίτλους και θα τσιμπήσει. Και αυτή τη φορά θα παίξει ο ίδιος ο Γιάνης, δεν θα δώσει σε κανέναν Λούλη την τιμή.

Το σίκουελ

Εχετε δει τη σειρά «Chernobyl» στο Netflix; Μην τη δείτε τώρα, δεν τη σηκώνει το κλίμα. Αλλά, από την άλλη, στους καιρούς μας καλό είναι να μην αφήνεις τίποτα στην άκρη γιατί δεν ξέρεις τι σου έρχεται. Η σειρά διηγείται με αριστουργηματικό τρόπο το δυστύχημα του 1986 και τους χειρισμούς της σοβιετικής ηγεσίας προκειμένου να μην αμαυρωθεί η εικόνα του καθεστώτος. Ηταν οι χειρισμοί που έκαναν την ΚΝΕ της εποχής να τρώει μαρούλια και φράουλες για να μας πείσει ότι δεν κινδυνεύουμε από σοβιετική ραδιενέργεια. Τις τελευταίες μέρες μού έχει σφηνωθεί στο μυαλό η ιδέα για το σίκουελ, κάπου στο 2052, αρκεί, βέβαια, να έχει μείνει και άνθρωπος για να τη γυρίσει.

Headlines