Η παρουσιάστρια του «Πάμε Δανάη» και ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Vita και τη Φωτεινή Βασιλοπούλου, όπου μίλησε για τη μητέρα της Βίκυ Σταυροπούλου, το #metoo αλλά και το ενδεχόμενο να αποκτήσει τη δική της οικογένεια.

Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα

Η σχέση σου με τη μητέρα σου;

Αληθινή. Με ό,τι σημαίνει αυτό. Η μαμά μου ήταν μια μαμά εργαζόμενη, που είχε χωρίσει με τον μπαμπά μου, με πολλά όνειρα για τη ζωή της και χωρίς βοήθεια για αρκετά χρόνια. Όλα αυτά μαζί με ένα παιδί. Αυτό αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι έχει κάποιες απαιτήσεις. Η σχέση μας λοιπόν πέρασε και περνάει από πολλά στάδια. Περάσαμε τη φάση της εφηβείας που τα συναισθήματα ήταν πιο έντονα, ειδικά μιλώντας για δυο προσωπικότητες με πολλά κοινά, μετά περάσαμε στάδια μεγάλης αγάπης, στάδια απομάκρυνσης και απογαλακτισμού, για να καταλήξουμε σε μια σχέση αγάπης, θαυμασμού, ειλικρίνειας, αλλά πάντα με δύσκολες στιγμές όπως όλες οι αληθινές σχέσεις καρδιάς.

Τι κουβαλάς από εκείνη;

DNA. Βαρύ φορτίο. Κουβαλάω τη δοτικότητά της, την «καπατσοτσύνη» της, την προσαρμοστικότητά της, τη θέληση για ζωή, την ευαισθησία της, την αγκαλιά της που είναι ορθάνοιχτη για όσους αγαπάει και όχι μόνο. Ε, βέβαια, κουβαλάω και αρνητικά. Ενοχικό σύνδρομο, σπατάλη, υπερευαισθησία. Αλλά χαλάλι της, αφού είναι από εκείνη, έχουν κι αυτά τη γλύκα τους.

Πώς νιώθεις για τη νέα εποχή που ανατέλλει μέσα από το κίνημα του #metoo αλλά και για το γεγονός ότι και μέσω της εκπομπής σου δόθηκε βήμα για να ανοίξουν στόματα;

Νιώθω καλά που οι εποχές αλλάζουν ούτως ή άλλως. Νιώθω ευτυχία που μαθαίνουμε σιγά σιγά να μιλάμε, να διεκδικούμε και να πατάμε κάτω τον φόβο. Νιώθω καλά που συνειδητοποιούμε ότι κανείς δεν είναι μόνος και στα δύσκολα θα είμαστε όλοι ένα, όπως στα εύκολα. Θέλω να υπάρχει ειλικρίνεια, δικαιοσύνη και ενσυναίσθηση γύρω μας. Μακάρι να μπορούμε πάντα να συμβάλλουμε με τον τρόπο του ο καθένας έστω ώστε να κλείνουν ή έστω να απαλύνουν οι πληγές που μπορεί να έχει ένας συνάνθρωπός μας.

Όταν περνάς δύσκολα ζητάς βοήθεια;

Ναι. Όχι πάντα, αλλά ναι. Μιλάω ή το δείχνω. Το επικοινωνώ πάντως, αλλιώς νιώθω ότι θα εκραγώ, θα σκάσω. Έχω ανάγκη την επικοινωνία και το μοίρασμα. Έτσι έχω μάθει. Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος, όπως λέμε και στην εκπομπή.

Οικογένεια;

Αν ρωτάς για την ήδη υπάρχουσα (μαμά, μπαμπάς, Χρήστος, γιαγιά) είμαι πολύ ευτυχισμένη που τους έχω και ευλογημένη που η μαμά μου δημιούργησε μια έξτρα οικογένεια με τον Χρήστο και τώρα πια δεν θα μπορούσα να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον. Αν ρωτάς για μελλοντική δημιουργία δικής μου οικογένειας, επίσης είναι στο μυαλό μου κάτι όμορφο. Ονειρεύομαι πολλά παιδιά, αρκεί να γίνει τη στιγμή που θα νιώσω 100% και με τον άνθρωπο που θα με κάνει να νιώσω ασφάλεια και εγώ εκείνον φυσικά. Δεν θα το έκανα έτσι απλά για να γίνω μαμά. Θέλω όταν συμβεί να είναι αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης.

Πότε ξεπερνάς τον εαυτό σου;

Όταν καταφέρνω να δαμάσω τον αυθορμητισμό και τον τσαμπουκά της ηλικίας μου και τα μετατρέπω σε ψυχραιμία και υπομονή. Νομίζω κάθε φορά που το πετυχαίνω με αγαπάω περισσότερο. Γιατί λόγω άγνοιας κινδύνου και λόγω «φόρας» της ηλικίας μου, κάποιες φορές είναι δύσκολο να προσαρμοστώ και γίνομαι αγρίμι. Όταν λοιπόν αυτό το ελέγχω και αντιδρώ ώριμα με εγκράτεια, νιώθω ότι με ξεπερνάω και γίνομαι καλύτερη.

Headlines