Η Πτέρυγα, μια ονειρική παράσταση για τη μητρότητα εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, παρουσιάζεται στο θέατρο Χώρος, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου.

Η Πτέρυγα είναι το παράδοξο, σουρεαλιστικό σύμπαν ενός νοσοκομείου κυήσεων. Κάθε Πανσέληνο, οι καρδιοτοκογράφοι στις κοιλιές των εγκύων τρελαίνονται. Ένας υπεύθυνος ασφαλείας ονειρεύεται πως είναι ο πατέρας του παιδιού στο μονόκλινο δωμάτιο.

Η γηραιότερη μαία του νοσοκομείου αναρωτιέται, αν τα παιδιά μοιάζουν με ψάρια. Πάνω απ’ την επιβεβλημένη Παναγία-κάδρο κάθε δωματίου, βγαίνει μια παράξενη σκιά να επιτηρήσει τα δωμάτια. Η Πτέρυγα είναι ο απόκοσμος χορός της μνήμης. Ένας χορός αλλιώτικος, απόκοσμος, ένα μεταμεσονύχτιο requiem. Μα πάνω απ’ όλα, ένας ύμνος στη ζωή, εκεί που σμίγει το φως με το σκοτάδι, στον κενό χώρο ανάμεσα στη γέννα και τον θάνατο.

Η Έλενα Μαυρίδου μίλησε στο in για αυτή την υπέροχη δουλειά

Τι πραγματεύεται η νέα σας παράσταση;

Αφετηρία υπήρξε η προσωπική μου νοσηλεία στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα όταν γέννησα την κόρη μου. Στην πορεία συγκεντρώσαμε αληθινές συνεντεύξεις και περιστατικά. Στόχος ήταν να εστιάζουμε στη μάχη που δίνουν οι γυναίκες για να γίνουν μητέρες.

Υπάρχουν έντονες εικόνες στην παράσταση και φωτίζονται οι βιωματικές διαδρομές των χαρακτήρων που κατοικούν μέσα σε αυτό το νοσοκομείο. Τα σώματα διηγούνται με ελάχιστη χρήση του λόγου.

Η Πτέρυγα είναι ένα ονειρικό- παράδοξο νοσοκομείο κυήσεων.

Μια αίθουσα τοκετών και δωμάτια των γυναικών.

Η γυναίκα προσπαθεί να φέρει στον κόσμο το παιδί της. Δίπλα της ο σύντροφός της. Άνθρωποι, φαντάσματα και οι κρυφές σκέψεις τους είναι εκεί. Ο χρόνος έχει παγώσει μέσα σε αυτό το νοσοκομείο. Η αγωνία και η ανησυχία των ηρώων μπερδεύεται με τα όνειρά τους.

Είναι μια παράσταση που εστιάζει με χιούμορ και συγκίνηση στη μητέρα και στη μνήμη. Την μητέρα όχι μόνο σαν άνθρωπο, αλλά σαν το κέντρο και την μήτρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Πτέρυγα είναι η περιοχή εκείνη μέσα μας, που φυλάει κάτι από τις αγωνίες και τις σκέψεις μας όταν βρισκόμαστε κοντά στη ζωή και το θάνατο. Το άγνωστο. Κάτι μεγαλύτερο από εμάς.

Ποιους προβληματισμούς θίγει; Επηρεάστηκε από το ελληνικό metoo;

Η παράσταση χτίστηκε πριν 2,5 χρόνια πριν τον κορωνοϊό και πριν ξεκινήσει το metoo στην Ελλάδα. Θεματικά δηλαδή δεν υπήρξε κάποια επιρροή και δεν θα μπορούσε να συσχετιστεί. Δεν μιλάμε για τη σεξουαλική κακοποίηση και βία και τα τόσα σημαντικά προβλήματα για τα οποία αγωνίζεται το κίνημα του metoo. Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα κυήσεων. Είναι οι εσωτερικές διαδρομές ενός ζευγαριού πριν γίνουν γονείς. Δεν είναι όμως μια παράσταση μόνο για γονείς. Η Πτέρυγα είναι η περιοχή εκείνη μέσα μας που σφαλίζει και κρατάει κομμάτια και μύχιες σκέψεις μας προκειμένου εμείς να συνεχίζουμε να ζούμε όταν φύγουμε από αυτήν. Όπως σε ένα νοσοκομείο κρατιέται μέσα ο πόνος και η αρρώστια και φεύγεις για να μην ξαναγυρίσεις, η δική μας πτέρυγα είναι η περιοχή που συγκρατεί τις μύχιες σκέψεις μας.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Οι χαρακτήρες της Πτέρυγας είναι ένα ζευγάρι υποψηφίων γονέων, μια μαία που έχει ξεγεννήσει 1200 παιδιά, ένας γιατρός και μια νέα σε ηλικία μαία.

Οι χαρακτήρες της Πτέρυγας δεν είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες σύμφωνα με μια κλασική αφηγηματική γραμμή. Είναι όμως ολοκληρωμένες οι πορείες τους και η ύπαρξή τους μέσα στην Πτέρυγα. Είναι σαν θραύσματα μνήμης που ζωντανεύουν για λίγο και ύστερα χάνονται. Περνάνε από μέρη που ίσως και να έχουν ξαναπάει. Είναι κομμάτια στιγμών κάποιων ανθρώπων.

Τι αναφορές έχει η παράσταση στο σήμερα;

Είναι ο χώρος ενός νοσοκομείου κυήσεων. Στα νοσοκομεία αυτά γίνεται ένας μεγάλος αγώνας από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές προκειμένου να τα καταφέρουν να στηρίξουν τη ζωή. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά αυτοί μένουν εκεί και συνεχίζουν. Η παράσταση φωτίζει κάποιες στιγμές που συνήθως μένουν πίσω απ΄ τις πόρτα καθώς φεύγουμε.

Τα όνειρα, οι φόβοι και οι προσδοκίες των μελλοντικών γονέων δημιουργούν μια θύελλα σκέψεων. Αυτό με στοίχειωσε. Κάτι πολύ πραγματικό στην κοινωνία μας που όμως ξεχνιέται όταν έρχεται το παιδί. Και αυτό είναι υγιές να συμβεί.

Μια πτέρυγα κυήσεων δεν είναι όμως μόνο ο ψυχρός ‘χώρος ενός νοσοκομείου αλλά ο κοινός τόπος μιας εσωτερικής αγωνίας πριν το ευχάριστο γεγονός. Στην τελική μορφή της παράστασης επικεντρωθήκαμε ακριβώς σε αυτό. Κάτι για παράδειγμα που μαθαίνουμε από ιστορίες και συμβαίνει στις πτέρυγες κυήσεων είναι πως σε κάθε Πανσέληνο οι καρδιογράφοι που καταγράφουν τις καρδιές των μωρών, τρελαίνονται. Συνήθως αυτές οι βραδιές δεν είναι ήσυχες.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Η παράσταση είναι φτιαγμένη για να δουλέψει για τον θεατή ελεύθερα και ποικιλοτρόπως.

Θέλει να προκαλέσει τις αισθήσεις του και από κει και πέρα ο θεατής να συνδεθεί ή όχι στο βαθμό που η λογική που ακολουθήσαμε τον προκαλεί.

Η μνήμη μας συγκρατεί και μεταλλάσσει ήχους που κάποτε ακούσαμε. Μαζί με τον Γιώργο Μαυρίδη ερευνήσαμε πώς οι ήχοι αυτοί θα μπορούσαν να μετατραπούν για την παράσταση σ’ ένα μουσικό ηχοτοπίο που να μπορεί να εκφράσει αυτές τις μνήμες των χαρακτήρων συμπληρώνοντας τα κενά των σωμάτων και του λόγου τους. Τα νοήματα δεν ολοκληρώνονται απαραίτητα μόνο μέσα από συγκρούσεις, αλλά μέσα από μια συγκεκριμένη κινησιολογία, σιωπές και εικόνες.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα όνειρο μιας νύχτας με Πανσέληνο.

Κάθε Πανσέληνο αυτή η πτέρυγα χορεύει.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Μια θερμοκοιτίδα που χορεύει, η σιωπή του γιατρού στο πάτερα, η γέννηση του παιδιού. Κ

Η σκηνή εκείνη που η μαία λέει: «Συνέχισε, μην σταματάς. Θέλει χαμόγελο η ζωή.»

Headlines