Το cafe bistrot των Εξαρχείων όπου χτυπάει η καρδιά της Ουκρανίας

Τα πλεκτά χαλάκια με τα ουκρανικά σχέδια διακοσμούσανε περίτεχνα τις γκρι αστικές κολώνες έξω από το cafe bistrot στον αριθμό 67 της οδού Εμμανουήλ Μπενάκη στα Εξάρχεια.

Ένας γλυκός φωτισμός έλουζε το εσωτερικό του μαγαζιού και έκανε τα χρώματα σε κίτρινους και πορτοκαλί τόνους να φαίνονται πιο έντονα.

Ένας κύριος σπρώχνει την πόρτα και ρωτάει αν βρίσκεται εκεί η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Η κυρία Αλεξάνδρα – Λέσια Σλομποντιάν καθόταν στην μπάρα, φορώντας ένα σκούρο σακάκι και παίζοντας με τα μαλλιά της.

Την πλησιάζει, της δίνει το χέρι και της λέει «να ξέρετε πως είμαστε μαζί σας».

Η κυρία Αλεξάνδρα Σλομποντιάν έφτασε μόνη της στην Ελλάδα το 1999. Όταν κατέρρευσε το σοβιετικό καθεστώς στην Ουκρανία αναζήτησε δουλειά στη χώρα μας, καθώς η οικονομική κατάσταση στην πατρίδα της ήταν δυσχερής.

Μακριά από την πατρίδα και την οικογένεια

Η επιδείνωση της κατάστασης υγείας των παιδιών της μετά το Τσερνόμπιλ ήταν ένας ακόμη λόγος να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον για εκείνη και την οικογένεια της. Με όσα λεφτά μάζευε στην Ελλάδα, τους έστελνε τρόφιμα, οικονομική βοήθεια και φάρμακα, καθώς η ραδιενέργεια τους είχε διαλύσει.

Ωστόσο εννέα μήνες μετά, όπως λέει και η ίδια στο in αναγκάστηκε να φέρει την μικρή Ολένα και τον μικρό Μπογδάν στην Ελλάδα καθώς δεν έβλεπε κάποια βελτίωση, εκτιμώντας πως η αλλαγή περιβάλλοντος θα βοηθούσε.

«Όταν έφυγα έμεναν με τον πατέρα τους, καθώς μόνο ένας από εμάς μπορούσε να φύγει και έτσι έφυγα εγώ γιατί ήξερα να μιλάω αγγλικά. Νομίζω εκείνη την περίοδο οι γυναίκες μπορούσαν να βρουν πιο εύκολα δουλειά» αναφέρει.

Η πρώτη της δουλειά στην Ελλάδα ήταν babysitter σε μια οικογένεια και όπως αναφέρει στάθηκε τυχερή, «γιατί αυτή η οικογένεια μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Πέρασαν κάποιοι μήνες με έβλεπαν στεναχωρημένη και να κλαίω συνέχεια, όταν αρρώστησε η κόρη μου. Με ρώτησαν πόσα παιδιά έχω και όταν τους απάντησα δύο μου είπαν “και τέσσερα να είχες το ίδιο θα κάναμε’’. Μου βγάλανε εισιτήριο για την Ουκρανία, ώστε να μπορέσω να τα φέρω» εξομολογείται η κυρία Αλεξάνδρα.

«Να πάρεις τότε τα παιδιά σου από την Ουκρανία ήταν πάρα πολύ δύσκολο» περιγράφει, «τα έφερα και μείναμε έξι μήνες με την οικογένεια αυτή».

Το Cafe Bar 67

Η ζωή δεν ήταν εύκολη στην Ελλάδα. Για να μην λείψει τίποτα στα παιδιά της και να έχουν μια καλή ποιότητα ζωής αναγκαζόταν να κάνει έως και τρεις δουλειές παράλληλα για πολλά χρόνια. Εργάστηκε στην λάντζα, σε καφέ και ως μαγείρισσα μέχρι που στα 47 της χρόνια αποφάσισε να ανοίξει το Cafe Bar 67. Τα παιδιά της είχαν μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορούν να τη βοηθήσουν στη διαχείρισή του.

Η ανταπόκριση του κόσμου μεγάλη, με τους κατοίκους της περιοχής να το «αγκαλιάζουν» με μεγάλη αγάπη.

Μπαίνοντας κανείς στο μαγαζί αισθάνεται να σαν βρίσκεται σε ένα μέρος οικείο και ζεστό.

«Άνοιξα το μαγαζί κατά την οικονομική κρίση και ο κόσμος ήθελε μια ζεστασιά και να νιώθουν ότι βρίσκονται σε κάποιο φιλικό σπίτι ή στο »σπίτι της γιαγιάς». Έχω πολλά αντικείμενα από την πατρίδα μου και τη γιαγιά μου. Αυτό είναι το στυλ μου και έτσι βγήκε και στο μαγαζί και αυτό φαίνεται να αρέσει στους ανθρώπους» αναφέρει η κυρία Αλεξάνδρα.

Σερβίρει δεκάδες ανθρώπους καθημερινά και προσπαθεί να κρατάει το μυαλό της απασχολημένο, ωστόσο δεν μπορεί με τίποτα να βγάλει από το μυαλό της τη φρίκη που ζουν καθημερινά τις τελευταίες μέρες οι συγγενείς της στην Ουκρανία.

«Η μισή καρδιά μου είναι στην Ουκρανία»

«Η μισή καρδιά μου είναι εδώ και η μισή εκεί» αναφέρει, «όλοι είμαστε στεναχωρημένοι και παρακολουθούμε τα γεγονότα. Ο ανιψιός μου βρίσκεται εκεί, προσέχει τη γιαγιά του που έχει πάθει εγκεφαλικό και δεν μπορεί να τη μεταφέρει και γι’ αυτό αποφάσισε να μείνει εκεί».

«Δεν είναι εύκολο να αφήσεις τη χώρα σου, όπως και για μένα δεν ήταν. Προς το παρόν είναι όλοι ενωμένοι και δεν θέλουν να φύγουν από εκεί» λέει με πόνο η κυρία Αλεξάνδρα.

«Όλοι οι Ουκρανοί είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά, ακόμα και αυτοί που βρισκόμαστε στο εξωτερικό, βοηθάμε ο καθένας όσο μπορούμε. Οργανωνόμαστε και βλέπουμε ότι υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση ενώ η Ελλάδα έχει βοηθήσει επίσης πάρα πολύ τον ουκρανικό λαό. Έρχονται πελάτες και μας ρωτάνε πως μπορούν να βοηθήσουν τον άμαχο πληθυσμό» περιγράφει.

Η ίδια ελπίζει να τελειώσει ο πόλεμος σύντομα, αλλά είναι, όπως λέει, τόσο περίπλοκα τα πράγματα που δεν ξέρει με ποιον τρόπο μπορεί να συμβεί αυτό. «Η ανθρωπότητα έκανε πολλά βήματα πίσω, όλα τα βλέμματα του κόσμου είναι στραμμένα στην Ουκρανία. Είναι θλιβερό αυτό που γίνεται. Πρέπει να μπει ένας τέλος στον πόλεμο, να υπάρχει μόνο ειρήνη και αγάπη».

Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου στην Ουκρανία. Η Ρωσία είχε εισβάλλει στη χώρα. Το πρωί εκείνο η κυρία Αλεξάνδρα έβλεπε έντρομη τις ειδήσεις. Δέχτηκε τηλεφωνήματα από συγγενείς της από την Ουκρανία, αλλά και από φίλους και γνωστούς στην Ελλάδα. Μια από αυτούς ήταν και η Όλγα, η οποία ήθελε να της πει μονάχα ένα πράγμα: «συγγνώμη, ντρεπόμαστε για όλο αυτό που γίνεται».