Θα μπορούσε με ευκολία να γίνει το challenge τον ημερών: πατήστε το play στην ταινία μικρού μήκους για τα 100 χρόνια της εταιρείας ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ και δείτε πόσα δευτερόλεπτα θα χρειαστούν μέχρι να νιώσετε τα μάτια σας να βουρκώνουν. Η επετειακή καμπάνια για τον ένα αιώνα από όταν τα λαχταριστά προϊόντα έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην ελληνική αγορά, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένη. Είναι λογικό. Είχε να διαχειριστεί μια μοναδική ιστορία και επέλεξε μάλλον τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να το κάνει. Εστιάζοντας στην ουσία και όχι στις λεπτομέρειες.


Όχι ότι η ίδια η πορεία της οικογένειας Παπαδοπούλου από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα και από την οικιακή παραγωγή μπισκότων στη βιομηχανία των τεσσάρων εργοστασίων δεν είναι συναρπαστική από μόνη της. Όμως το σενάριο της Soho Square που σκηνοθέτησε ο Ντένης Ηλιάδης σε παραγωγή της Boo Productions καταφέρνει ένα σπάνιο επίτευγμα. Συμπυκνώνει μέσα σε κάτι λιγότερο από τρία λεπτά έναν αιώνα ελληνικής ιστορίας. Και αντί για μια παρουσίαση των διαδοχικών βημάτων της οικογένειας προς την κορυφή της ελληνικής επιχειρηματικότητας, προτιμά να περιγράψει την αίσθηση που αφήνει η παρουσία της στην ελληνική κοινωνία.

Μια (;) οικογένεια σε έναν αιώνα

Έτσι, βρισκόμαστε να παρακολουθούμε τα 100 χρόνια που μεσολάβησαν από την έλευση των Παπαδόπουλων στην Ελλάδα μέσα από τα μάτια της οικογένειας Ζέκερη, των τεσσάρων υποτιθέμενων συνεπιβατών τους στο πλοίο από την Κωνσταντινούπολη, δηλαδή δυο γονιών με το μωρό και το μικρό αγοράκι τους. Το βρέφος κλαίει και η Μαρία Παπαδοπούλου τους προσφέρει μερικά μπισκότα Πτι-Μπερ για να το παρηγορήσει. Στην πορεία προς τον Πειραιά – μια πορεία ξεριζωμού, ας μην ξεχνάμε – γίνονται φίλοι. Φτάνοντας, ανταλλάσσουν το προαιώνιο «θα ξανανταμώσουμε», που ως συνήθως πέφτει στο κενό.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από την οθόνη μας περνά ένας ολόκληρος αιώνας: η οικογένεια Ζέκερη εγκαθίσταται κάπου στην Αθήνα, τα παιδιά μεγαλώνουν, ο γιος πηγαίνει στο μέτωπο του ελληνοϊταλικού πολέμου, επιστρέφει γερός, ανοίγουν μια μικρή επιχείρηση, τη βλέπουν να μεγαλώνει, η Ελλάδα αναπτύσσεται και τα κτίρια ψηλώνουν. Το βρέφος της πρώτης σκηνής, η κόρη της οικογένειας Ζέκερη, είναι πια 100 χρονών. Στα γενέθλιά της, μιλά στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της για εκείνο το ταξίδι προς την Ελλάδα που σημάδεψε και τη δική της οικογένεια. Η ανάμνηση της ευγενικής οικογένειας Παπαδοπούλου έμεινε ζωντανή, κι ας έπεσε στο κενό η υπόσχεση της συνάντησης. Άλλωστε, μας υπενθυμίζουν τα φευγαλέα πλάνα των αγαπημένων μας προϊόντων ανά τις δεκαετίες, κατά κάποιο τρόπο ήταν πάντα μαζί τους.

Συγκίνηση, αισιοδοξία, ανθρώπινες σχέσεις

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, που γυρίστηκε σε τέσσερις ημέρες και απαιτήθηκαν τρεις μήνες για την προετοιμασία της, δυο είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν: η συγκίνηση, αλλά και η αισιοδοξία, που όπως φαίνεται από τη μορφή που παίρνει σταδιακά η σύγχρονη Ελλάδα – ο πραγματικός πρωταγωνιστής της αφήγησης – δεν είναι, εντέλει, αστήρικτη. Η ιστορία, η μεγάλη εικόνα, δίνεται μέσα από το πρίσμα του πραγματικού συνδετικού ιστού της, των ανθρώπινων σχέσεων, που μεταμορφώνονται κι εκείνες με την πάροδο του χρόνου και διαρκώς δυναμώνουν.

Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί επίσης μια υπενθύμιση, αυτή τη φορά για τον πυρήνα της εταιρείας ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, που αν και έχει εξελιχθεί σε κολοσσό για τα ελληνικά δεδομένα, έχει διατηρήσει σχεδόν πεισματικά τον οικογενειακό χαρακτήρα της. Αλλά και για τα τελικά προϊόντα που συνεχίζουν να μπαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στα σπίτια μας, που μέσα στην αυτοματοποίηση της εποχής έχουν κρατήσει ζωντανές τις παραδοσιακές συνταγές τους.

Παραγωγή κινηματογραφικών αξιώσεων

Όλη αυτή η συναρπαστική πορεία, ζωντανεύει μέσα από μια παραγωγή κινηματογραφικών αξιώσεων. Πολλαπλές τοποθεσίες από όλη την Αττική περνούν από την οθόνη μας, 42 ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους βασικούς ρόλους, ενώ στους δευτερεύοντες βλέπουμε ακόμη 100. Διακόσια επιλεγμένα κοστούμια, πέντε βεστιάρια, τέσσερις ημέρες δοκιμής ρούχων, περίπου 2,5 τόνοι υλικά και κάτι λιγότερο από 1.000 τ.μ. τελάρα – και τέσσερα φορτηγά με έπιπλα – μας μεταφέρουν σε όλα τα πρόσωπα της Ελλάδας του παρελθόντος. Τα πραγματικά σκηνικά, οι δημιουργημένες με μεράκι αναπαραστάσεις των παλιών αθηναϊκών γειτονιών, συνοδεύονται από το εντυπωσιακό post production της Faust που δημιουργεί μέσα από πλήρως αληθοφανή εφέ όσα δεν θα μπορούσαν να αναπαράγουν.

Και φυσικά, η πρωτότυπη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, μετατρέπει το συναίσθημα σε μελωδία και συμπληρώνει αρμονικά την αίσθηση που αφήνει στο θεατή η παρακολούθηση της ταινίας: γλυκιά, όσο κι ένα κουτί Caprice Παπαδοπούλου.

Headlines