Το θέμα επανέρχεται στη συζήτηση για την ανώτατη εκπαίδευση και παρουσιάζεται ως αυτονόητο: τα πανεπιστήμια χρειάζονται μάνατζερ. Τα επιχειρήματα είναι δύο ειδών: Από τη μία, η κυρίαρχη πλέον λογική ότι το πρότυπο διοίκησης που προέρχεται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, με την έμφαση στον ρόλο του διαχειριστή και την υποκατάσταση της δημοκρατικής διαδικασίας από τη λογοδοσία έναντι μετόχων, είναι εν γένει πιο αποτελεσματικό από μια αντίληψη «δημόσιων λειτουργών» ή αυτό που παραδοσιακά ορίστηκε ως αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου. Από την άλλη, η διαπίστωση ότι εφόσον τα πανεπιστήμια ολοένα και περισσότερο λειτουργούν ως επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μέρος των εσόδων τους από δίδακτρα, χορηγίες και ίδρυση νεοφυών επιχειρήσεων – ακόμα και ένα μέρος της δημόσιας ευρωπαϊκής χρηματοδότησης προσφέρεται με τη μορφή ανταγωνιστικών προγραμμάτων -, πρέπει να διοικούνται από ανθρώπους με ανάλογη εμπειρία κα γνώση.
Κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει ότι τα πανεπιστήμια είναι διασυνδεδεμένα με την παραγωγή. Ούτως ή άλλως η διαμόρφωση της νεωτερικής ανώτατης εκπαίδευσης απέβλεπε στην παραγωγή γνώσης και τεχνολογίας για την εφαρμογή και στην παραγωγή. Ωστόσο, εάν κανείς εξετάσει τους πραγματικούς όρους με τους οποίους τα πανεπιστήμια έχουν συνεισφέρει στην παραγωγή γνώσης και καινοτομίας που άλλαξαν τη ζωή μας προς το καλύτερο, θα διαπιστώσει ότι πολύ συχνά αυτό δεν εξαρτήθηκε από το εάν είχαν υιοθετήσει επιχειρηματικές πρακτικές, αλλά είχε να κάνει περισσότερο με την ελευθερία της έρευνας που επέτρεπε ένας μηχανισμός απαλλαγμένος από τους καταναγκασμούς της αγοράς.
Και βέβαια υπάρχουν όλες εκείνες οι πλευρές της λειτουργίας των πανεπιστημίων που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται στις «εμπορικές δραστηριότητες» και κυρίως το γεγονός ότι δεν είναι απλώς ένας εκπαιδευτικός μηχανισμός που διαμορφώνει ένα αυξανόμενο μέρος του συνολικού εργασιακού δυναμικού, αλλά και ένα κρίσιμο πεδίο για τον δημόσιο διάλογο για όλα τα κρίσιμα ερωτήματα της κοινωνίας και την παραγωγή ιδεών, προγραμμάτων και στρατηγικών. Το αυτοδιοίκητο ως δημοκρατία της πανεπιστημιακής κοινότητας παραμένει κατά συνέπεια αναντικατάστατο.
Η παράσταση του Γιάννη Τσίρου παίζεται στο θέατρο Εμπορικόν και είναι μαύρη κωμωδία. Σκηνοθέτης είναι ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Τι ανέφερε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης
Στα πλάισια μιας έκθεσης στη Neue Nationalgalerie του Βερολίνου η Ναν Γκόλντιν εκφώνησε έναν λόγο αναφερόμενη στο κράτος της Γερμανίας και την στάση του απέναντι στην πολιτική του Ισραήλ.
Η βουλεύτρια Επικρατείας Έλενα Ακρίτα δεσμεύτηκε πως «αν ο Παύλος Πολάκης εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ θα παραιτηθώ, θα παραδώσω την έδρα στο κόμμα και θα πάω σπίτι μου»
Οι δυνάμεις των αγορών και της μακροοικονομίας είναι οι κινητήριοι μοχλοί, ενώ η πολιτική και οι εκλογές τείνουν να επικυρώνουν αποφάσεις και αλλαγές που έχουν ήδη ληφθεί
Μια γυναίκα με αναπηρία που δεν μπορεί να φύγει από το σπίτι της είχε μια γλυκιά συνομιλία με έναν τουρίστα μέσω ενός ρομπότ το οποίο της επιτρέπει να εργάζεται ως σερβιτόρα από απόσταση.
Μια δραματική ταινία, χωρίς υπόνοια μελοδραματισμού και ένα δυνατό καστ, το φιλμ «Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά» είναι από τις καλύτερες ταινίες που βγήκαν στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα.
