Πέτρος Λινάρδος: Μια σπάνια μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας

Ο θάνατος του Πέτρου Λινάρδου, που πέθανε σήμερα σε ηλικία 97 ετών, στερεί από την ελληνική δημοσιογραφία μία εμβληματική της προσωπικότητα.

Υπήρξε ένας από τους μακροβιότερους συνεργάτες της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» – έγραφε ως την τελευταία στιγμή, ενώ για δεκαετίες είχε ισχυρότατη παρουσία σε όλα τα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Ο Πέτρος Λινάρδος ήταν «πατριάρχης» της αθλητικής δημοσιογραφίας, όμως τόσο το εύρος γνώσεων και ενδιαφερόντων του όσο και το άσβηστό του πάθος για τη γραφή, τον έκαναν να διαπρέψει σε όλες τις σελίδες του ελληνικού τύπου.

Μπορούσε να προσεγγίσει θέματα της πολιτικής, της κοινωνίας, του αθλητισμού, της τέχνης και των επιστημών, πάντοτε με αξιοθαύμαστη σφαιρικότητα, γνώσεις και νηφαλιότητα.

Απεσταλμένος όπου το απαιτούσε η επικαιρότητα έδινε στους αναγνώστες πρωτογενή πληροφόρηση για την προεκλογική περιοδεία του Γεωργίου Παπανδρέου στις εκλογές του ’61 που έφεραν τον «Ανένδοτο» ή για τον μεγάλο σεισμό της Σαντορίνης (1956).

Κάλυπτε παγκόσμιες αθλητικές διοργανώσεις, έγραφε για την ψυχολογία της διαδικασίας των ποδοσφαιρικών πέναλτι και έπαιρνε αποκλειστική συνέντευξη από το «ιερό τέρας» του ιταλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου, Λουκίνο Βισκόντι.

Τα πέναλτι

«Στη σκληρή γοητεία του Μουντιάλ ένα στοιχείο ξεχώρισε με παντοδύναμη αποφασιστικότητα: Το πέναλτι (…) τον μηχανισμό που δίνει απάντηση στο ποια ομάδα θα είναι η νικήτρια μετά από αγώνα 120′.

»Η διαδικασία αυτή που είδαμε, με μια φοβερή αιχμηρότητα, να στέλνει τσακισμένους στις πατρίδες τους ομάδες όπως είναι η Βραζιλία, η Ισπανία, να σκορπίζει τον «θρήνο» στο Μεξικό (…).

»Κανονιστικός μηχανισμός αυτά τα πέντε, για κάθε ομάδα ή και περισσότερα πέναλτι που εκφράζεται με τη δικαιοσύνη του ελέγχου των νεύρων, την κινητική ετοιμότητα, τη ψυχολογική δοκιμασία, τη διαίσθηση, την τύχη ή τη σύμπτωση, αν δεν πιστεύτε στην πρώτη.

»Δηλαδή ένα εκρηκτικό μείγμα που τεντώνει στο έπακρο τα νεύρα του θεατή και καθηλώνει τον τηλεθεατή με μια ξυράφινη αμεσότητα».

Συζητώντας με τον Βισκόντι

Γράφει για τη συνάντηση αυτή ο Πέτρος Λινάρδος:

«Ζωηρή συζήτηση. Ποικιλία στοιχείων στη συντροφιά. Ο Βισκόντι τρώει το μπιφτέκι του, πίνει μπύρα και απαντά στις ερωτήσεις, θέτει και ο ίδιος ερωτήσεις. Ένα φραστικό κοκτέιλ. Αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά.

»Το βράδυ θα γίνη η προβολή της ταινίας του «Οι καταρραμένοι». Διευκρινίζει: «Γυρίσα αυτήν την ταινία γιατί ήθελα να παρουσιάσω στους νέους της εποχής μας το έδαφος επάνω στο οποίο στηρίχθηκε ο Χίτλερ στα χρόνια του 1930. Σε καίρια σημεία έδωσα, σκόπιμα, τόνο υπερβολής»

»Δεν είναι της στιγμής να γίνη κριτική ανάλυση αυτού του φιλμ. Αλλά δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο Βισκόντι για να υπογραμμίση το θέμα του έκανε ένα υπερβολικά χτυπητό συνοικέσιο των «κλινικών ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων» που κυριαρχούσαν στην πολυμελέστατη και κατασπαραζόμενη από ίντριγκες και πάθη οικογένεια του Ρουρ απ’ τη μία πλευρά και των εσωτερικών αιματηρών συγκρούσεων στις τάξεις των οπαδών του Χίτλερ (Ράιμ, S.S κ.λπ) απ’ την άλλη».

• Διαβάστε επίσης: Ουκρανία: Όταν η Σοβιετική Ένωση έχανε το «κεφάλι» της

Κεφαλιές και πολυομυελίτιδα

Ο Λινάρδος έγραφε και στα θρυλικά έντυπα που άφησαν εποχή, «ΟΜΑΔΑ» και «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ». Ανέλυε τη σημασία της κεφαλιάς στο ποδόσφαιρο και κάλυπτε δημοσιογραφικά και τη μάχη της ανθρωπότητας ενάντια στην πολιομυελίτιδα.

« Η απόκρουση (…), η προώθηση της μπάλλας για τη δημιουργία ενός επιθετικού συνδυασμού, η στιγμιαία – αλλά και με απρόβλεπτες εξελίξεις – νίκη στην εναέρια αναμέτρηση δύο αντιπάλων, το πασσάρισμα και τέλος η κεφαλιά που ρίχνει τη μπάλλα στα δίχτυα είναι οι πιο τυπικές εκδηλώσεις του κεφαλοσφαιρισμού».

«Μια στρατιά 300.000 ανθρώπων – από τον γιατρό και τον υγειονομικό υπάλληλο ως τον παπά και τον δάσκαλο του πιο μακρυνού χωριού – θα πάρουν μέρος σε μια αληθινή σταυροφορία της επιστήμης για να ξερριζωθή απ’ την Ελλάδα ένας μεγάλος και αδυσώπητος εχθρός της νειότης: ο ιός της πολυομυελίτιδος.

» Περισσότερα από 2.500.000 Ελληνόπουλα (ηλικίας 3 μηνών μέχρι 18 – 19 ετών) θα εμβολιασθούν – απ’ το στόμα – με εμβόλιο τύπου «Σέημπιν», δηλαδή ζώντα αλλ’ εξασθενημένο ιό της νόσου.

Χωρίς τον Πέτρο Λινάρδο η δημοσιογραφία μένει κατά κυριολεξία και όχι κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, φτωχότερη