Γράμματα από το νοσοκομείο: Οι παράπλευρες απώλειες της πανδημίας

Δεν πάψαμε να ασθενούμε όταν ξεκίνησε η πανδημία. Ήμασταν ήδη χρόνια ασθενείς, ή είχαμε την ατυχία να αρρωστήσουμε την περίοδο που τα νοσοκομεία του κόβιντ δεν είχαν χρόνο για εμάς.

Σύμφωνα με τους συλλόγους Καρκινοπαθών, αναβλήθηκαν τουλάχιστον 10.000 θεραπείες ασθενών. Είτε δεν υπήρχαν γιατροί, είτε το νοσοκομείο ήταν ανεξέλεγκτο. Το αυτό συνέβη αι ε τα χειρουεργεία ή με τα αυτοάνοσα νοσήματα. Η υπογράφουσα είμαι χρόνια ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας και δεν υπήρχε χρόνος για εμένα να εξεταστώ στο νοσοκομείο του κόβιντ. Το αποτέλεσμα ηταν η σημαντική επιδείνωση της υγείας μου, την οπολια θα μπορούσα να προλάβω κι αυτό είναι μόλις ενα πολύ μικρό, όχι σημαντικό παράδειγμα.

Τα άρρωστα άλογα τα σκοτώνουν πιο εύκολα. Έτσι κάπως το ανρικαρκινικό Μεταξάς μετατράπηκε σε μονάδα κόβιντ, έτσι και οι γιατροί μας μεταφέρθηκαν από τις κλινικές στους στις ΜΕΘ ή στα επείγοντα, με αποτέλεσμα να θέτουν τελικά σε κίνδυνο τους εαυτούς τους. “Πώς θα πάω στη ΜΕΘ, θα έρθω σε επαφή με κρούσμα και την επόμενη ημέρα θα χορηγώ ανασοκαταστολή σε ασθενή μου; Θα τον σκοτώσω!”, μου είχε πει ένας από τους γιατρούς μου.

Υπάρχουν και νοσοκομεία που, τηρουμένων πάντα των αναλογιών της εποχής, λειτούργησαν τποδειγματικά. Ένα από αυτά είναι το Πανεπιστημιακό Ιωαννίνωνα, το δεύτερο μεγαλύτερο στη χώρα και το πρώτο σε ροή ασθενών. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί ότι το ΠΓΝΙ είαι πανεπιστημιακό, ολοκαίνουριο και πολύ καλά ορανωμένο. Αυτό ισχύει για τους ασθενείς, αν και η γραφειοκρατία και η ταλαιπωρία έχουν αυξηθεί σηματικά.

Οι υγειονομικοί είναι σε απόγνωση. Σε κάθε βάρδια υπάρχουν δύο νοσηλευτές και τρεις γιατροί, πράγμα ανήκουστο για την προ κόβιντ εποχή. Νέο προσωπικό δεν προσελήφθη, οι συμβάσεις δεν ανανεώθηκαν, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα. Προσπαθούν να μας κουράρουν άνθρωποι εξαντλημένοι, με ό,τι συνεπάγεται  αυτό για τον ασθενή. Κυρίως, όμως, είναι απελπιστικά λίγοι.

Τα Χριστούγεννα του περασμένου έτους, παρατηρήθηκε μία μείωση σε θεραπείες χρόνια πασχόντων. Ασθενής με νόσο του Κρον ενημερώθηκε μόλις λίγη ώρα πριν της χορηγηθεί το φάρμακό της, ότι “έχει τελειώσει.”  Το αυτό παρατηρείται και σε άλλα, φθηνότερα φάρμακα, όπως γαστρεντερικά, επιληπτικά, αντικαταθλιπτικά και πολλά άλλα. Η λίστα είναι μακρά.

Τα δεδουλευμένα και τα χειροκροτήματα

Ενίσχυση του ΕΣΥ δεν έγινε, αυτό πρώτα το διαπίστωσαν οι ασθενείς και μετά οι υγειονομικοί. Όταν “έσκασε»ο κόβιντ, δε χωρούσε καν υποψία: Όσο κι αν τους χειροκροτήσαμ στα μπαλκόνια, τους χρωστούν ακόμη υπερωρίες μηνών. Την ίδια στιγμή που ο Θάνος Πλεύρης κάθετα επιμένει πως θα γίνουν μηδανικές προσλήψεις, το ήδη υπάρχον προσωπικό καταρρέει απο την φτώχεια.

Σε αυτό να προστεθεί και το νέο ν/σ γα την πρωτοβάθμια υγεία. Καθώς εισαγωγή εισόδου στο νοσοκομείο θα δίνεται από ιδιώτες γιατρούς συμβαλλόμενους με τον ΕΟΠΠΥ και με δεδομένο πως ο οργανισμός χρωσταει δεδουλευμένα και πέντε μηνών. η φτώχεια χτυπάει και για αυτους. Το επόμενο βήμα θα είναι να αρνούνται τη συμβολή με τον ΕΟΠΠΥ και να πρέπει να πληρώνει ο ασθενείς τα 80 του ευρώ -που εκ πείρας γνωρίζω ότι είναι ποσό απαγορευτικό για συχνές νοσηλείες

Το δε νεότερο είναι τα χειρουργεία με συμμετοχή του ασθενούς. Κι αν δεν έχει; Αν δεν έχει, καλό ταξίδι.

Πολλοί θα πούν, κακεντρεχώς και μισητά,  ότι στο νοσοκομείο θέλουν να πηγαίνουν δωρεάν οι Ρομά και οι πρόσφυγες. Εγώ θα πως πως είναι δικαίωμά τους, Θα πως και κάτι ακόμη, όμως. Και οι λευκοί αρρωσταίνουν και κανένας δεν έχει να πληρώσει 500 ευρώ το μήνα για μαγνητικές. Γιατί τόσο κοστίζουν. Και οι ετήσιες θεραπείες για κάποιες νόσους, κοστίζουν 70.000 ευρώ. Η μηνιαία αγωγή για την ρευματοδειδή αρθρίτιδα είναι πάνω απο 2.000, ανάλογα το φάρμακο. Και όλα μα όλα τα απλά φάρμακα, έχουν ήδη αυξηθεί. Μερικοί δε ζούμε με ένα ντεπόν κάθε τρεις μήνες, μερικοί χρειαζόμαστε 50-100 ευρώ το μήνα για τις συνεπακόλουθες αγωγές της νόσου μας

Η βαρβαρότητα

Οι καλές προθέσεις των γιατρών πνίγηκαν λόγω της συγκυρίας. Και οι μη υγιείς ασθενείς, έχουν περισσέψει. Μας είπανε να μην μπούμε στο νοσοκομείο, γιατί είναι φωλιά “κόβιντ”. Το ΕΣΥ, όμως, θα έπρεπε να μεριμνά και για εμάς. Να μην περισσεύουμε. Να μην ρισκάρουμε τι θα είναι χειρότερο τελικά, ο κόβιντ ή η χρόνια νόσος μας. Χειρότερη για εμένα και άλλους τόσους συνασθενείς, αποδείχθηκε η χρόνια νόσος.

Μας τοποθέτησαν ξανά πίσω από τον ήλιο. Δεν προσμετρώνται οι νεκροί της πανδημίας που δεν “έφυγαν” από τον κόβιμτ, αλλά επειδή το σύστημα υγείας του πέταξε εκτός. Κι είναι χιλιάδες περισσότεροι οι πραγματικοί αριθμοί της πανδημίας. Μια βόλτα στα νοσοκομεία θα σας πείσει.