Με τον παλιάνθρωπο

Τα περιστατικά πλέον είναι τόσο πολλά, που δεν αφήσουν περιθώρια παρερμηνειών. Ο πόλεμος που κατάφερε να συσπειρώσει τις χώρες της Ευρώπης, προκάλεσε έναν νέο διχασμό στη δική μας.

Η δυτική απάντηση στις φρικαλεότητες του ρώσου προέδρου πυροδότησε το εγγενές αντιδυτικό αντανακλαστικό, που τελικά είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, που προκαλεί κοινωνική τύφλωση. Μία ανορθόδοξη στάση, η οποία μάλιστα διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Από τη μία οι «ευαίσθητοι καλλιτέχνες», οι οποίοι πολύ πρόθυμα όλα αυτά τα χρόνια κάνουν συναυλίες για να αντιτεθούν στα «ιμπεριαλιστικά σχέδια των Αμερικάνων», τώρα απεφάνθησαν ότι είναι «με τον άνθρωπο». Ετσι γενικώς και αορίστως.

Οταν οι Αμερικάνοι κήρυξαν τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, δίκαζαν σε λαϊκό δικαστήριο στην Πλατεία Συντάγματος τον Μπιλ Κλίντον, τώρα που οι Ρώσοι εισβάλουν σε άλλη χώρα, κάνουν συναυλία «ενάντια στους πολέμους». Μόνο θλίψη προκαλεί την ίδια ώρα ότι επί 15 μέρες επιχειρείται να οργανωθεί μία συναυλία με ξεκάθαρο μήνυμα κατά του εισβολέα και δεν βρίσκονται τραγουδιστές πρόθυμοι να μετάσχουν. Είναι ενδεικτική η ανάρτηση του Διονύση Σαββόπουλου μπας και ο άνθρωπος πείσει έστω και την ύστατη στιγμή κάποιους να πάρουν μέρος σε τηλεμαραθώνιο: «γνωρίζω τους δισταγμούς μερικών αξιαγάπητων συναδέλφων, αλλά ο τηλεμαραθώνιος δεν θα είναι κατά της Ρωσίας».

Πάνε οι φλογερές διακηρύξεις για τη στήριξη στον μικρό και τον βαλλόμενο. Αυτή τη φορά είμαστε με την υπερδύναμη. Διότι μπορεί ο Πούτιν να εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο κράτος, την Ουκρανία, να βομβάρδισε μαιευτήρια, καταφύγια και θέατρα και να σκότωσε αμάχους, αλλά μην ξεχνιόμαστε… Φονιάδες των λαών είναι οι Αμερικάνοι.

Στο ίδιο μήκος κύματος, κάποια κόμματα οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που ξεκινούν από την αμερικάνικη πρεσβεία, ενώ φτιάχνουν πανό που διακηρύσσουν «καμία εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσίας» – βάζοντας τεχνηέντως στο τέλος τη Ρωσία – και πάλι καλά δηλαδή που δεν την εξαιρούν και εντελώς. Για κάθε ανάρτηση που κάποιος στηλιτεύει τα εγκλήματα του Πούτιν, θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα υπενθυμίσει αυτά των ΗΠΑ. Λες και ο συμψηφισμός μειώνει την ένταση του κακού.

Ή αθωώνει. Αυτοί που χαρακτήριζαν φασιστική την απαγόρευση πορείας στη χώρα μας εν μέσω πανδημίας με πάνω από 100 ημερήσιους θανάτους, τυρβάζουν περί άλλων όταν έρχεται η κουβέντα στις συλλήψεις και το ξύλο στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις της Ρωσίας, που πνίγονται εν τη γενέσει. Βγάζουν κραυγές και οιμωγές για τη συμμόρφωση της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οδηγία για παύση ρωσικών καλλιτεχνικών παραγωγών, αλλά τηρούν σιγή ιχθύος για τις φυλακίσεις αντικαθεστωτικών καλλιτεχνών, διανοουμένων, δημοσιογράφων στη Ρωσία.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βρίσκουν οικονομικές δοσοληψίες πίσω από αυτή την α λα καρτ ευαισθησία. Δεν νομίζω όμως πως βρίσκεται εκεί η απάντηση για την απλόχερη στήριξη κάποιων στον επίδοξο αναστηλωτή της Σοβιετικής Ενωσης. Πιο πολύ έχει να κάνει με την ανάγκη για έναν παντός καιρού κόντρα ρόλο. Κόντρα στα εμβόλια, κόντρα στα μνημόνια, κόντρα στη Δύση, κόντρα στο ΝΑΤΟ. Αλλωστε το ξεκαθαρίσαμε… σε κάθε πόλεμο που κηρύττουν οι Αμερικάνοι είμαστε απέναντι στους Αμερικάνους. Στον πόλεμο που κήρυξαν οι Ρώσοι είμαστε «με τον άνθρωπο». Ας το πουν τουλάχιστον ευθέως. Με τον παλιάνθρωπο.