Νίκος Νικολάου: Αποχαιρετώντας ένα δάσκαλο

Τον θυμάμαι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, πολυγραφότατο και αεικίνητο, να «σαρώνει» από νωρίς το πρωί τις «πηγές» του ρεπορτάζ, τα υπουργεία, τις Τράπεζες, τις επχειρήσεις, τα πολιτικά γραφεία, να συγκεντρώνει διαρκώς πληροφορίες και υλικά για τις εφημερίδες που εργαζόταν, για την Εξπρές, την Αυγή, την Καθημερινή και αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για το Βήμα, τις μεγάλες του αγάπες δηλαδή, τις οποίες υπηρέτησε μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Με μια δερμάτινη τσάντα πάντα στο χέρι έτρεχε δώθε -κείθε, δεν άφηνε τίποτε να πέσει χάμω.

Ο Νίκος Νικολάου ήταν ένας παθιασμένος δημοσιογράφος, μα και μια προσωπικότητα ξεχωριστή, ζυμωμένη στης Πολιτικής τα πάθη αλλά και βαθιά επηρεασμένη από τις δυστυχίες της χώρας και του λαού μας. Γεννημένος το 1931, ανήκε στην μπαρουτοκαπνισμένη μεταπολεμική δημοσιογραφική γενιά, που τα έζησε όλα. Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τις διώξεις του 50, αλλά και αργότερα της Δικτατορίας τη συμφορά και της μεταπολίτευσης τις προκλήσεις.

Εξόριστος στον Άη Στράτη (από το 1952 έως τα μέσα του 1955) ο Νίκος Νικολάου, συναντήθηκε από τα νιάτα του με τους δημοκρατικούς αγώνες για ελευθερία και Δημοκρατία, υπήρξε της Αριστεράς συνοδοιπόρος, διώχθηκε, εξορίστηκε για τις ιδέες του, η δεκαετία του ’60 τον βρήκε ρεπόρτερ της Αυγής, να συντονίζεται με τον Γρηγόρη Γιάνναρο, την αδελφή του οποίου παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε τη Γιόρκα, την μονάκριβη κόρη του.

Η θητεία στην Αυγή διακόπηκε βίαια με την επιβολή της Χούντας το 1967, οπότε αναγκάσθηκε να αυτοεξοριστεί στην Ιταλία και εκεί να συνεργαστεί με τον Αντώνη Συγκελάκη, μια άλλη ξεχωριστή προσωπικότητα που για χρόνια έστελνε ανταποκρίσεις από τη Ρώμη.

Η μεταπολίτευση τον βρήκε στην Καθημερινή της Ελένης Βλάχου, όπου πραγματικά ξεδίπλωσε το ταλέντο και ανέδειξε τον καινοτόμο για τα ελληνικά δημοσιογραφικά χρονικά συνδυασμό του οικονομικού με το πολιτικό ρεπορτάζ.

Με τα χρόνια ανεδείχθη σε ξεχωριστή και μαζί σεβαστή δημοσιογραφική μορφή. Ανοιχτός στον κόσμο και στα ρεύματα κάθε εποχής, ταξιδευτής μεγάλος, απορροφούσε τις νέες τάσεις και ιδέες. Δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών του στις διευθύνσεις της Καθημερινής και του Βήματος γεννήθηκαν τα οικονομικά ένθετα. Είχε δει από νωρίς τη διασύνδεση και την αλληλεξάρτηση της Πολιτικής με την Οικονομίας και συντονίστηκε πραγματικά μαζί τους.

Πάντα ωστόσο η ματιά του ήταν στραμμένη προς τον λαό και τα προβλήματά του, απαιτούσε η πολιτική, προπάντων, να υπητετεί τον λαό και με αυτή την πυξίδα πορεύτηκε στη δημοσιογραφική του καριέρα, αλλοτε συγκρουόμενος και άλλοτε υπερασπιζόμενος πολιτικές και δυνάμεις.

Για μένα και τους περισσότερους της επόμενης δημοσιογραφικής γενιάς ο Νίκος Νικολάου ήταν πάνω απ’ όλα δάσκαλος. Δάσκαλος του ρεπορτάζ, της αντικειμενικής γραφής και  της δημοσιογραφίας γενικότερα. Ηταν μια σχολή από μόνος του. Θα τον θυμόμαστε πάντα άοκνο και χαμογελαστό να μας νουθετεί και να μας παροτρύνει στις αναζητήσεις μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει..