Ό,τι αξίζει στη ζωή υπερβαίνει τα όρια, γι’ αυτό κάλλιστα μπορεί να μοιάζει με μεθύσι.

Η πορφύρα του νικητή είναι βουτηγμένη στο αίμα του αντιπάλου.

Ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε έφηβου είναι το ίδιο το εγώ του με διπλάσια χρόνια.

Ό,τι το άτομο βιώνει για πρώτη φορά σαν κοσμοϊστορικό γεγονός η φύση το θεωρεί τρέχουσα υπόθεση.

Η χυδαιότητα ή η ευγένεια είναι ζητήματα της ψυχής και όχι της σάρκας.

Ποτέ δε μαινόμαστε για κάποιον που μας είναι αδιάφορος.

Η πληγή μπορεί να κλείνει, αλλά η μνήμη παραμένει ορθάνοιχτη.

Μελλοντικός νεκρός ο καθένας μας, κυκλοφορεί ανάμεσα σε τωρινούς και αβοήθητους νεκρούς. Ανέκαθεν, έτσι είχαν τα πράγματα.

Μόλις πεθάνεις, αρχίζουν τα bonus χωρίς αποδέκτη…

Στα φροντιστήρια της κακίας διδάσκουν πάντα οι χαμένοι. Αμισθί, φυσικά.

Ό,τι σωστό κάνουμε στη ζωή μας είναι μια σειρά από λάθη.

Το χάσμα ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ» προκαλεί ιλίγγους όχι λόγω αποστάσεως, αλλά λόγω εγγύτητας.

Χωρίς υπερβολή, η ετυμολογία, ήτοι η ιστορία της κάθε λέξης, είναι σύνοψη της γενικότερης ιστορίας, απροσδόκητη ξενάγηση στα άδυτα του πολιτισμού.

Γύρω στα σαράντα τρως τον πατέρα κατακούτελα, γιατί δεν έρχεται πλέον σαν επιταγή, αλλά καταφθάνει ένδοθεν, σαν ψυχοσωματικός κλήρος. Ό,τι κι αν κάνεις, πια είσαι ο πατέρας σου.

Δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινότητα που να μην είναι εκ φύσεως κοιλιόδουλη και συνάμα κοιλόγνωμη.

Ο τυχοδιωκτισμός πορεύεται με ό,τι βρίσκει.

Με τον καιρό οι τουρκοκρατούμενοι τουρκόμαθαν κιόλας.

Άνθρωπος που δεν «χαρίζει» γέλιο, που δεν επιτρέπει στη μουτσούνα του να σπάσει κατ’ ελάχιστο, κρατάει πολεμική απόσταση· απλώνεις το χέρι σου κι εκείνος το αφήνει σαδιστικά να κρέμεται από τον ώμο σου.

Μια μεγάλη δοκιμασία βρίσκει τρόπο να σκουπίσει τελικά τον ιδρώτα της με ένα κάποιο γέλιο.

Η μορφή –η μουτσούνα που ισοβίως φέρουμε– προδίδει την ψυχή, σαν ιδιωτικό πινάκιο που πάνω του διαβάζουμε τις ψυχικές μεταπτώσεις του άλλου.

Η συνομιλία «χάνει» όταν δεν βλέπεις τα μάτια του άλλου. Η γλώσσα εκφράζει, αλλά η ματιά υπογράφει.

Είναι κανείς ειρωνικός από πολύ μυαλό αλλά και από λίγο μυαλό, από καλοσύνη αλλά και από κακεντρέχεια, από δύναμη αλλά και από αδυναμία. Φόρμουλα δεν υπάρχει.

Όσα η διάνοια τα ξεχωρίζει, τα συναδερφώνει η καρδιά.

Η γλώσσα, ως γνωστόν, εθίζεται ατιμωρητί στην ευτέλεια, στην ασάφεια και στην ανευθυνότητα.

Δεν ζούμε για να θυμόμαστε, θυμόμαστε επειδή ζούμε. Με άμεση συνέπεια να ζούμε επειδή θυμόμαστε.

Οι ανωτέρω κρίσεις και πνευματώδεις παρατηρήσεις ανήκουν στον Κωστή Παπαγιώργη, δοκιμιογράφο, συγγραφέα, κριτικό και διανοούμενο.

Ο Παπαγιώργης (Παπαγεωργίου, το πραγματικό επώνυμό του) είχε γεννηθεί στο Νεοχώρι Υπάτης (στη Φθιώτιδα) το 1947, απεβίωσε δε στην Αθήνα στις 21 Μαρτίου 2014.

Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη και φιλοσοφία στο Παρίσι, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του.

Καταπιάστηκε με την εμπορία βιβλίων, τη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, τη συγγραφή ιστορικών και βιογραφικών δοκιμίων, ενώ συνεργάστηκε με τον περιοδικό και ηλεκτρονικό Τύπo γράφοντας κριτικά άρθρα και σημειώματα.

Το 2002 ο Παπαγιώργης τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας – Χρονικού για το έργο του Κανέλλος Δεληγιάννης.

Headlines