Ένας αποχαιρετισμός

Οι παλιοί δημοσιογράφοι περίμεναν το εφάπαξ τους για να πάρουν το δικό τους σπίτι. Τότε, η θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας, η Εθνική Κτηματική έδινε στεγαστικά δάνεια με την προϋπόθεση να υπήρχε κατάθεση. Μάλιστα, εκείνα τα χρόνια η Εθνική Κτηματική έδινε και ένα μπόνους στους δημοσιογράφους-μέλη της ΕΣΗΕΑ και αυτό με τη μορφή του επιτοκίου.

Ο Νίκος Νικολάου, ο οποίος έφυγε πλήρης ημερών, ήταν ένας από εκείνους τους δημοσιογράφους που είχαν βάλει στον προγραμματισμό τους την απόκτηση ενός δικού τους σπιτιού. Τότε, τα στεγαστικά ή και τα καταναλωτικά δάνεια ήταν εκτός ημερήσιας διάταξης και οι δημοσιογράφοι – ακόμη και αν είχαν εξασφαλίσει εργασία σε περισσότερα τους ενός μέσου- ζούσαν αυστηρά από τη δουλειά τους. Και αυτές οι μικρές λεπτομέρειες ήταν μαθήματα ζωής για μας τους νεότερους.

Διαβάστε ακόμη: Αποχαιρετώντας έναν δάσκαλο

Επιπλέον, οι παλαιοί δημοσιογράφοι όπως και ο Νίκος Νικολάου ήταν «εγγράμματοι άνθρωποι», με γνώσεις και ευαισθησίες αλλά και με ασίγαστο πάθος για τη ζωή. Και αυτές τις γνώσεις (από ποίηση και λογοτεχνία) ή και τις ευαισθησίες τους (μια ανθρωπιστική προσέγγιση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων) τις περνούσαν στο ρεπορτάζ τους. Το τελευταίο κάθε άλλο παρά ψυχρό είχε μια ισχυρή δόνηση από τα συμβαίνοντα στον κόσμο, έτσι ώστε ακόμη και τα δύσκολα οικονομικά δεν ήταν προϊόντα εργαστηρίου ή και μιας κλειστής γυάλινης φούσκας.

Μαζί με τον Νίκο Νικολάου έμαθα εκτός από τα μυστικά του ρεπορτάζ αλλά και τα μυστικά της ζωής – της καλής ζωής. Όπως το πώς φτιάχνεις μια καλή πάστα με πέστο βασιλικού. Με άφθονο κουκουνάρι, σκόρδο και ωραία τριμμένη παρμεζάνα. Συνήθως δεν ήταν το φαγητό αλλά το φαγητό μαζί με παρέα. Σε μια τέτοια βραδιά ο καθηγητής Λουκάς Παπαδήμος – που ξεκίνησε από σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος για να γίνει διοικητής της, να πάει στη Φρανκφούρτη ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να γίνει και πρωθυπουργός στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων- είχε να το λέει για το πέστο του Νικολάου και ειδικά για το σκόρδο της. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό ευζωίας του Νικολάου ήταν η αγάπη του για τα ταξίδια. Ήταν από μόνος του, ένας ταξιδιωτικός οδηγός. Γνώριζε εκ των προτέρων τα πάντα. Ακόμη και του πού θα βρεις μια καλή γκοργκοντζόλα στα στενοσόκακα της Βενετίας.

Στην προσωπική μου σελίδα στο fb έγραψα ένα μικρό κείμενο αποχαιρετισμού. Νομίζω πως εδώ είναι η θέση του: «Έφυγε πλήρης ημερών ο δημοσιογράφος Νίκος Νικολάου. Ένας απο τους δασκάλους μου στη δημοσιογραφία – εκείνος και ο Γρηγόρης Γιάνναρος. Είχε ξεκινήσει και εκείνος από την “Αυγή” – λίγο μετά την επάνοδο του από την εξορία στον Άη Στράτη- για να ακολουθήσουν βήματα στη μακρόχρονη διαδρομή του που έκανα και εγώ χρόνια μετά. “Καθημερινή”, “Βήμα”, “Οικονομικός Ταχυδρόμος”. Ο Νίκος Νικολάου έφερε μια ανανέωση στο οικονομικό ρεπορτάζ παντρεύοντας το με στοιχεία της πολιτικής επικαιρότητας και δείχνοντας τις διασυνδέσεις ανάμεσα στις πολιτικές και τις οικονομικές επιλογές των κομμάτων και των κυβερνήσεων. Μετά το ΄74 ήταν ένας ψύχραιμος αναλυτής και ένας μετριοπαθής ενεργός καθόλα πολίτης.

Ο Νικολάου έφτιαξε σχολή και κυρίως μπόλιασε τις ζωές μας με έναν ανθρώπινο πραγματισμό πέραν από νούμερα και μεγέθη. Θα τον θυμάμαι πάντα στο ψαράδικο στο Λευκαντί, ατενίζοντας τον ήσυχο Ευβοϊκό και απολαμβάνοντας ψάρι και καλό κρασί. Αναπαύσου εν ειρήνη, καλέ μου σύντροφε και φίλε».