Η σωστή πλευρά της υστερίας

Ο μεγάλος πέρσης βασιλιάς Ξέρξης το 480 π.Χ., επικεφαλής ενός εκατομμυρίου στρατιωτών έκανε μια «ειδική επιχείρηση» στην Ελλάδα για να την απελευθερώσει από τους νεοφασίστες που υπήρχαν στη δημοκρατία των Αθηνών. Πολλά χρόνια μετά, ο Χίτλερ έκανε μια άλλη «ειδική επιχείρηση», την Μπαρμπαρόσα, στη Σοβιετία, για να την απελευθερώσει από τους σταλινικούς – όλοι, πάντα, κάνουνε ειδικές επιχειρήσεις κι όλοι πεθαίνουν για την απελευθέρωση των άλλων. (Είναι απ’ τη σωστή πλευρά της υστερίας).

Ολοι κάνουνε αμυντικούς πολέμους και πουθενά δεν υπάρχουνε «υπουργεία Πολέμου», αλλά όλα είναι «υπουργεία Αμυνας». Επίθεση δεν έχει κάνει ποτέ κανείς – τώρα πώς γίνεται να υπάρχει μόνο άμυνα στην Ιστορία είναι ένα θέμα.  Ουδείς σαλπίζει μπουκάρισμα. Είτε αυτοαμύνεται, είτε κάνει «ειδική επιχείρηση» – πόλεμο κανείς. Μάλλον είναι θέμα ουμανισμού βάσει του οποίου οι λέξεις είναι πιο αφόρητες από την ίδια την πραγματικότητα.

Εξάλλου υπάρχει και η γνωστή ρήση: το «προληπτικό χτύπημα». Δηλαδή επιθετική ενέργεια, που λέει ότι είναι αμυντική. Χτύπα πρώτος πριν σε χτυπήσουν κι όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. Ο καθείς βέβαια μπορεί να επικαλείται απειλή, ή καταπιεσμένη μειονότητα, αφού τα λόγια μπορούν να υποστηρίξουν τα πάντα, να διαστρέψουν τα πάντα και ο όποιος κίνδυνος να επινοηθεί  – κατά το «στο δωμάτιο υπάρχει μια μαύρη γάτα, κι αν δεν υπάρχει πρέπει να τη εφεύρουμε».

Βέβαια όλα αυτά τα κόλπα αποτελούν αβάσταχτη κοινοτοπία στην αλητεία του πολέμου και ας νομίζουν μερικοί συνοικιακοί ινστρούχτορες πως τα ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Είναι κοινόχρηστα και βαρετά τεχνάσματα που απευθύνονται, πλέον, μόνο σε παχύνοες, ή σε ευεπίφορους: σε εκείνους που λόγω ιδεοληψίας είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε. Οτι μέχρι κι ότι ο γάιδαρος πετάει όπως τα  Μπαϊρακτάρ,  φέρει στην κοιλιά του δύο πυραύλους και δεν έχει αναβάτη: είναι μη επανδρωμένος όνος και πιάνει τα ηλεκτρονικά σήματα με τ’ αφτιά.

Οι παλιές τεχνικές της προπαγάνδας είναι ξεπερασμένες. Τα τερτίπια γνωστά. Δεν πείθουν κανέναν εκτός από τους ήδη τηγανισμένους. Δηλαδή επειδή μάθανε, κάποιοι, πέντε παμπάλαιες τεχνικές στις μυστικές υπηρεσίες, ή στο κόμμα νομίζουνε πως μπορούν να τις μυρηκάζουν αιωνίως –  τα ψεύδη είναι πάντα ίδια και ανιαρά. Πανομοιότυπα. Θυμάμαι εκείνο τον γέρο κομμουνιστή στο έργο του Κουστουρίτσα που ό,τι και να συνέβαινε είχε έτοιμη την ερμηνεία και την επαναλάμβανε ίδια κι απαράλλαχτη:

– Προυβουκάτσια…

Ξανά τα παραμύθι σου το ρίχνεις από σπόντα, που έλεγε και ο Κηρομύτης.  Συγκέντρωσε ο άλλος 150.000 στρατό στα σύνορα με την Ουκρανία και έλεγε μέχρι τελευταία στιγμή ότι δεν θα κάνει εισβολή, αλλά ότι τους μάζεψε για να παίξουν το περνάει – περνάει η μέλισσα. Και μετά απειλούσε και με πυρηνικό πόλεμο, αν ανακατευότανε η Δύση. Δηλαδή από δω και πέρα, όποιος έχει πυρηνικά μπορεί να μπουκέρνει αυθαίρετα σε διπλανές χώρες λέγοντας στους Δυτικούς μην κουνιέστε γιατί θα πατήσω το κουμπί; Κι εμείς πρέπει να καθόμαστε περιδεείς και ανήμποροι και να βλέπουμε τις σφαγές στην τηλεόραση, λες κι είναι σίριαλ του Νέτφλιξ;

Κι όταν κάποιος χρηματοδοτεί ένα σωρό ακροδεξιά και φιλοναζιστικά κόμματα στην Ευρώπη, υποκεντάει τον τραμπισμό και εισβάλλει σε ξένο κράτος, πώς, μετά, μιλάει για τους νεοναζιστές του τάγματος Αζόφ; Γιατί δεν στέλνει τους δικούς του επίλεκτους να εξοντώσουνε το υποτιθέμενο τάγμα αντί να αφανίσει ολόκληρη την Ουκρανία των 40 εκατ. κατοίκων;  Και είναι όντως πρωτότυπο ένας εθνικιστής εισβολέας να κατηγορεί τους αμυνόμενους για «εθνικισμό»  – σαν να βλέπεις πρόεδρο του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών τον Νίκο Μιχαλολιάκο.

Ισως να πρόκειται για τα περίφημα διπλά μέτρα και σταθμά που είναι δομικό στοιχείο της σκέψης και αρκετών δικών μας που τώρα όντας σε θλιβερή αμηχανία επικαλούνται  αφηρημένα  τη «δικαιοσύνη των λαών» και τα γνωστά ανέκδοτα: μπαίνουν οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ, φταίνε οι Αμερικάνοι. Σωστά. Αλλά  μπαίνουνε οι Ρώσοι στη Ουκρανία και πάλι φταίνε οι Αμερικάνοι, όπως και για το ότι είχαν μπει οι Σοβιετικοί σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία;

– Προυβουκάτσια…

Ή, το πάνε στον συμψηφισμό. Βέβαια οι συμψηφισμοί είναι πάντα προσχηματικοί όπως και να τους διατυπώσεις – αλλά το ότι ακόμα κάποιοι τους επικαλούνται δείχνει ότι δεν πρέπει ποτέ να περιφρονεί κανείς το μέγεθος της ανάλγητης προπέτειας που υπάρχει.  Φαίνεται, δε, ότι πολλά προϊόντα μπορεί να λείψουν σε λίγο, αλλά όχι ο στόκος.

Εδώ σφαγιάζεται ένας λαός σαράντα εκατομμυρίων, κάθε μέρα, σε ζωντανή μετάδοση και βγαίνουνε οι άλλοι και σου λένε πως η έγκυος που χτυπήθηκε από τον βομβαρδισμό στο μαιευτήριο ήταν ηθοποιός σε υπηρεσία και το αίμα της ήταν κέτσαπ. Σε λίγο θα μας πούνε ότι οι νεκροί που θάβουν οι Ουκρανοί σε ομαδικούς τάφους είναι θεατρίνοι που υποδύονται τους σκοτωμένους –  πρόλαβε ο Μηλιός και το είπε. Οι ίδιοι δεν έλεγαν επί πενήντα χρόνια διαρκώς ψέματα για το Κατίν; (Και συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο).

Πάντως αυτό που ζούμε δεν ξανάγινε, και δεν μπορεί να κρυφτεί. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Κι επειδή δεν μπορεί να καλυφθεί,  ούτε να περάσουν τα κλισέ της παλιάς προπαγάνδας, κάποιοι απογυμνώνονται κάθε μέρα στα μέσα δικτύωσης με τραγικό τρόπο – μάλλον είναι για μειδίαμα κι όχι για αγανάκτηση. Ορισμένοι δεν μπορούνε να επεξεργαστούν πλέον ούτε το εκκωφαντικά προφανές – όπως οι αντιεμβολιαστές: δεν υπάρχουν νεκροί και ο Κόβιντ είναι επινοημένος.

(Παρεμπιπτόντως: πώς και τα ποντιακά σωματεία δεν βγάλανε ακόμα ούτε μια ανακοίνωση αλληλεγγύης για τ’ αδέρφια τους στη Μαριούπολη;)

Είναι διότι για όλα φταίει τελικά το ΝΑΤΟ. Οπως για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο που τον υποκίνησαν οι Αμερικάνοι – μην ξεχνιόμαστε. Και μήπως κάποιοι δικοί μας δεν κάνουνε ακόμα επαναστατικές κατασκηνώσεις στον Γράμμο – Βίτσι; Αλλά και η γιαγιά μου, άμα είχε τρεχούλια, δεν θα ήταν υβριδικό Ζάσταβα;