Η Μόσχα ανέκαθεν «έβλεπε» παντού εχθρούς, προδότες και διαφθορείς

Η μελέτη της ιστορίας φανερώνει ότι μια από τις πλέον συνήθεις μεθόδους που μετέρχονται τα πάσης φύσεως και ιδεολογίας ολοκληρωτικά καθεστώτα με σκοπό την παγίωση της εξουσίας τους και την επέκταση της κυριαρχίας τους είναι το να κατασκευάζουν κατηγορίες και σενάρια για τη συκοφάντηση των αντιπάλων τους.

Αυτό συμβαίνει και σήμερα με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, που εισέβαλε σχεδόν πριν από ένα μήνα στην ουκρανική επικράτεια προβάλλοντας –μεταξύ άλλων παράλογων απαιτήσεων– την αξίωση να «αποναζιστικοποιηθεί»το ουκρανικό κράτος.

Η σύγχρονη Ρωσική Ομοσπονδία του Πούτιν, παρά τις φαινομενικές διαφορές της από την αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ, ακολουθεί εν προκειμένω την κλασική πρακτική αυτής, δηλαδή την οδό της διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας, της παραποίησης των γεγονότων και της χάλκευσης συκοφαντιών κατά των αντιφρονούντων, εντός και εκτός συνόρων.

Αυτό ακριβώς μαρτυρεί και ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» που είχε κυκλοφορήσει την Τρίτη 18 Ιουνίου 1968, σχεδόν πριν από 54 χρόνια.

Και τότε, μεσούντος του διαβόητου Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ήταν κυκλωμένη από «κακόβουλους εχθρούς» και «προδότες αιρετικούς».

Και τότε την απειλούσαν «δεξιοί οππορτουνιστές», «αναθεωρητιστές», «ταραχοποιοί» και αναξιόπιστοι αξιωματούχοι.

Και τότε βυσσοδομούσαν στο παρασκήνιο επικίνδυνοι διαφθορείς: «πολιτικώς ανώριμοι διανοούμενοι», «αστικοεθνικιστικά στοιχεία», «σωβινιστές» και «σιωνιστές» με μεγαλοϊδεατικές αντιλήψεις.

Ακολουθεί το δημοσίευμα του «Βήματος» (πηγή του ήταν η εφημερίδα The Washington Post). Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στην προτελευταία παράγραφο του κειμένου, όπου γίνεται ειδική αναφορά στην Ουκρανία (οι ομοιότητες με το σήμερα είναι ανατριχιαστικές):

ΜΟΣΧΑ, 17 Ιουνίου. – Την κύκλωσιν της Σοβιετικής Ενώσεως υπό κακοβούλων εχθρών και προδοτών αιρετικών, όπως και την ύπαρξιν εντός αυτής ατόμων τα οποία πολιτικώς δεν εμπνέουν εμπιστοσύνην, επισημαίνει τελευταίως ο σοβιετικός Τύπος με επί κεφαλής το όργανον της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος «Πράβδα». Η κατάστασις είναι τόσον κρίσιμος, ώστε και αυτός ακόμη ο προϊστάμενος του ιδεολογικού τομέως του Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας να επικριθή καθ’ ην στιγμήν αντιπροσωπεία συντρόφων του επεσκέπτετο την παρελθούσαν Παρασκευήν τους Σοβιετικούς ηγέτας Μπρέζνιεφ και Κοσύγκιν. Αλλά ούτε και οι διευθυνταί του Θεάτρου της Μόσχας τυγχάνουν εμπιστοσύνης εις ό,τι αφορά το ανέβασμα ιδεολογικώς επιτρεπτών αποδόσεων του έργου του Τσέχωφ «Αι τρεις αδελφαί».

Η διαγραφομένη κατάστασις εις τας κομμουνιστικάς χώρας είναι ανησυχητική. Πολύ περισσότερον που μερικαί εξ αυτών, ως η Κούβα, η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία, φαίνονται να έχουν «χαθή» παντελώς. Εις δε την Ερυθράν Κίναν, παρά την αποτυχίαν του Μάο Τσε Τουγκ, ούτος εξακολουθεί να παραμένη εις την εξουσίαν, εφαρμόζων την επιλεγομένην «εκπολιτιστικήν επανάστασίν» του.

Η κατάστασις εις την Τσεχοσλοβακίαν φαίνεται ιδιαιτέρως ανησυχητική. Παρά τας δοθείσας εγγυήσεις, επανεμφανίζονται με όλην την έντασίν των ο «δεξιός οππορτουνισμός» και ο «αναθεωρητισμός». Την παρελθούσαν μάλιστα Παρασκευήν ο «ιδεολογικός» του Κόμματος ακαδημαϊκός Φιόντορ Κωνσταντίνωφ επετέθη από των στηλών της «Πράβδα» κατά του επί κεφαλής του ιδεολογικού τομέως του Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, Σέστμιρ Σίζαρ, χαρακτηρίζων αυτόν εις τον αυτόν βαθμόν δεξιόν οππορτουνιστήν όσον και οι Κινέζοι του Μάο είναι αριστεροί τυχοδιώκται. Μόνον η Μογγολία, η Βουλγαρία και η Ανατολική Γερμανία θεωρούνται υπό του σοβιετικού Τύπου ως πιστοί εις την Σοβιετικήν Ένωσιν σύμμαχοι.

Εις την Σοβιετικήν Ένωσιν, συνεχίζει ο σοβιετικός Τύπος, καθ’ ην στιγμήν ο λαός είναι παρά το πλευρόν του Κόμματος και της κυβερνήσεως, μία μικρά ομάς δήθεν διανοουμένων εκδηλώνουν πολιτικήν ανωριμότητα. Οι περισσότεροι εξ αυτών εν πάση περιπτώσει –κατά τον σοβιετικόν Τύπον– δεν διαθέτουν κανένα ταλέντον. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται λογοτέχναι, ως οι ποιηταί Γιεφτουσένκο, Βοζνεσένσκυ και Μπουλάτ Οκουτζάβα, οι συγγραφείς Αξιόνωφ, Σολζενίτσιν, Καζάκωφ και πολλοί άλλοι.

Οι ταραχοποιοί αυτοί έχουν εύρει οπαδούς και εις το εξωτερικόν, όπως την Έλσα Τριολέ, σύζυγον του Λουί Αραγκόν, η οποία τελευταίως υπεστήριξε μίαν ανορθόδοξον απόδοσιν των «Τριών αδελφών» του Τσέχωφ, εις κεντρικόν θέατρον της Μόσχας. Όπως είναι γνωστόν, η Έλσα Τριολέ είναι αδελφή της Λίλυ Μπρικ, γνωστής φίλης του αυτοκτονήσαντος ποιητού Μαγιακόφσκυ. Εξ άλλου, ο Αραγκόν δεν επεσκέφθη την Μόσχαν από την εποχήν της καταδίκης των συγγραφέων Σινιάφσκυ και Ντάνιελ.

Πέραν όμως αυτών των λογοτεχνικών ομάδων υπάρχουν και ωρισμένοι ιστορικοί, οι οποίοι εξακολουθούν να ομιλούν περί της λεγομένης «προσωπολατρίας» προσπαθούντες να μειώσουν τον ρόλον ωρισμένων προσωπικοτήτων εις την μεταπολεμικήν οικοδόμησιν της χώρας. Και τα άωρα μυαλά συχνά διαφθείρονται από παρόμοια αντισοσιαλιστικά στοιχεία. Ούτω εχρειάσθη τελευταίως να γίνουν εις την Ουκρανίαν συγκεκριμέναι προειδοποιήσεις διά την δράσιν αστικοεθνικιστικών στοιχείων, μεγαλοϊδεατών σωβινιστών και σιωνιστών. Εν άλλοις, Ουκρανοί, Ρώσοι και Εβραίοι διατρέχουν τον κίνδυνον σοβαρών παρεκκλίσεων.

Προφανώς, μολονότι ο σοβιετικός Τύπος δεν έχει αναφερθή ακόμη εις τα αίτια, η διαφθορά αυτή έχει φθάσει τα ανώτατα κλιμάκια. Κάτι το σοβαρόν θα πρέπει να συμβαίνη διά να μετατεθούν κατά την παρελθούσαν εβδομάδα μόνον εις άλλας εργασίας πέντε ανώτατα στελέχη της κομμουνιστικής οργανώσεως της νεολαίας.