Χαρίζονται γατάκια

Μένω σε διπλοκατοικία με αυλή. Πριν από έναν μήνα, μια αδέσποτη γάτα, από τις πολλές που περνούν, με κοίταξε φοβισμένη καθώς έβγαινα από το σπίτι. Ηταν έγκυος. Επιχείρησα να την ταΐσω – έχω κροκέτες για να κερνάω τα περαστικά γατιά. Φοβήθηκε. Της άφησα το φαγητό και έφυγα. Πήγε δειλά και έφαγε. Η σκηνή επαναλήφθηκε και την επόμενη ημέρα. Και τη μεθεπόμενη. Και κάθε μέρα. Μόνο που κάθε μέρα με φοβόταν λιγότερο. Μετά τις δέκα μέρες άρχισε τα νάζια, να τρίβεται στον τοίχο. Ωστόσο, όταν άπλωνα το χέρι, έφευγε φοβισμένη. Το βλέμμα της είχε κάτι σπαρακτικό ή, τέλος πάντων, έτσι αισθανόμουν.

Της έφτιαξα μια φωλιά σε προφυλαγμένο σημείο. Εβαλα κουβέρτες, προστατευτικά για το κρύο, άπλωσα μουσαμά για να μην μπαίνει νερό. Την Παρασκευή ήταν η πρώτη φορά που ήρθε και τρίφτηκε στα πόδια μου. Τη χάιδεψα. Και το πρωί του Σαββάτου, όταν βγήκα για να πάρω «ΤΑ ΝΕΑ», την είδα να γίνεται μαμά μέσα στη φωλιά. Με τρία γατιά και ένα τέταρτο στην άκρη, νεκρό. Γονάτισα για να δω καλύτερα, αλλά συνάμα η κίνησή μου είχε κάτι ευλαβικό. Και έτσι όπως έβλεπα την έκφρασή της, τον τρόπο που άνοιξε το στόμα της, σαν να ήθελε να μου μιλήσει, ήταν σαν να βλέπω μια Παναγίτσα σε φάτνη.

Και εγώ ζώο που ζεσταίνω με τα χνότα μου. Κάτι σε βοοειδές, εννοείται. Θα μου πείτε ότι δεν είδα κάτι συγκλονιστικό. Είδα μια γάτα να γεννάει. Ούτε θέλω να σας αρχίσω με τα κλισέ για το θαύμα της ζωής και τη δραματουργία της φύσης. Το θαύμα είναι αυτό που συντελείται μέσα μου όταν πετάγομαι τη νύχτα και ανησυχώ για το αν είναι η φωλιά καλά προστατευμένη. Οταν κάθομαι σκοπός δίπλα στο αυτοσχέδιο τσαντίρι για να διώξω καμιά ενοχλητική γάτα. Οταν ανοίγω την κουρτίνα από μουσαμά, βλέπω το πρόσωπό της και αρχίζω και της μιλάω με μια γλύκα που ενδεχομένως με καθιστά γελοίο. Και κατάλαβα ότι τα γατάκια ελάχιστα με ενδιαφέρουν. Εγώ τη μάνα τους αγάπησα. Και όλα αυτά τα γράφω για να καταλήξω στις γνωστές δύο λέξεις. Χαρίζονται γατάκια.

Ησυχοι, εμείς και ο Πούτιν

Οι ακροατές στο ραδιόφωνο μου λένε ότι βαρέθηκαν να ακούν για πόλεμο. Και τρομάζω όταν καταλαβαίνω πόσοι υποστηρίζουν τον Πούτιν. Εννοείται ότι δεν θέλουν να ακούν τίποτα για την πανδημία, αυτή έχει τελειώσει. Περιμένουν να φτιάξει ο καιρός (φταίει ο Μητσοτάκης για το κρύο) και να τρέξουν χωρίς μάσκα και χαλινάρια στα λαγκάδια για την πολυπόθητη Πασχαλιά που δεν τη χάρηκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Θυμώνουν με την ακρίβεια (φταίει ο Μητσοτάκης, πάντα), δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, περιμένουν να έρθει η Πέμπτη για να δουν «Αγιο Παΐσιο». Σε καμιά εβδομάδα από σήμερα το μόνο που θα τους συγκινεί από την Ουκρανία θα είναι οι πολύ δραματικές σκηνές ή μια επίθεση με εκατόμβη θυμάτων. Είμαστε στη Δύση και θέλουμε την ησυχία μας. Ετσι έχει και ο Πούτιν τη δικιά του.

Μια γελοία συζήτηση

Υπάρχουν χώρες, όπως η Βρετανία, που έχουν καταργήσει κάθε μέτρο και έλεγχο από την περίοδο της πανδημίας. Είναι και χώρες που παριστάνουν ότι έχουν μέτρα, όπως η Ιταλία. Εκεί έχουν ακριβώς το ίδιο πλαίσιο με μας, αλλά ελέγχουν μόνο αν φοράς μάσκα ασφαλείας στα μέσα μεταφοράς. Πιστοποιητικό εμβολιασμού δεν σου ζητούν στην εστίαση, αν και είναι υποχρεωμένοι. Εδώ τα μέτρα, ακόμα, τηρούνται. Και είμαστε πρωτόγνωρα συνεπείς σε αυτό. Η κουβέντα για κατάργηση των πιστοποιητικών εμβολιασμού μπορεί, πράγματι, να ακούγεται προεκλογική. Είναι όμως και γελοία με τόσα κρούσματα καθημερινά και τον κόσμο να συγχρωτίζεται, ακόμα, σε κλειστούς χώρους. Και ακόμα χειρότερα: ήδη έχουν εμφανιστεί αρνητές που κάνουν λόγο για νίκη. Συνεπώς ας βγει κάποιος από την κυβέρνηση και ας το μαζέψει. Το «θα δούμε» του Πλεύρη δεν αρκεί. Εκτός και αν πράγματι πηγαίνουν σε εκλογές.