Η «Ειρήνη» δεν είναι πάντοτε η απάντηση

Στην αφίσα της συναυλίας οι λέξεις κρύβουν περισσότερα την ώρα που αποκαλύπτονται. Η «Ειρήνη», λοιπόν. Από το άχρονο, αποστειρωμένο και άμωμο καταφύγιό τους οι καλλιτέχνες στέλνουν μήνυμα υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Μια περίκλειστη κάστα μοναχών που εκτελεί το τελετουργικό της μακριά από την ανθρώπινη κοινότητα – στο κενό του χρόνου. Απέναντι τελικά στον «πόλεμο» (όπως γράφει η δεύτερη, διορθωμένη εκδοχή της αφίσας) ή σε μια εισβολή; Ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται;

Πίσω από τη λέξη στοιβάζονται ήθη, καριέρες και αδιέξοδα ετών. Κυρίως μεταπολεμικών και σίγουρα μεταπολιτευτικών. Προφανώς ανάμεσα στους συμμετέχοντες κυριαρχεί η ετερογονία των σκοπών. Κάποιος θέλει να επιστρέψει στη ρομαντική φούσκα της αριστερίστικης ηγεμονίας για να κερδίσει την πολυπόθητη παράταση. Αλλος να συμψηφιστούν οι προηγούμενες επεμβάσεις δυτικών κρατών πριν χαρίσει στο ακροατήριο τη λέξη «εισβολή». Για κάποιον τρίτο ή τρίτη ο Ζελένσκι θολώνει τον τεχνητό παράδεισο περί πολιτικής επειδή είναι «πρώην κωμικός». Καλύτερα, λοιπόν, να στοιχιστούν όλοι και όλες πίσω από την «ειρήνη». Μια λέξη μυθική και καταπραϋντική. Σαν την ουσία που χρειάζεται για να πετύχει μια απονεύρωση. Σαν το easy listening με έντεχνα την ώρα της επέμβασης. Αν χρειαστεί, θα δανείσουν τη φωνή τους – την ψυχή τους, θα έλεγαν οι ίδιοι – και στην εκπομπή χωρίς αστερίσκους που οργανώνει ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με τη συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι προτιμότερο να τραγουδάς σε δύο βάρκες, παρά να μένεις σαν την καλαμιά στα Προπύλαια.

Κι ύστερα είναι η «αλληλεγγύη για όλους». Θα χρειαζόταν λίγη από την ταχυδακτυλουργική άνεση ορισμένων από τους στιχουργούς της συναυλίας για να χωρέσουν τον θύτη και το θύμα, τον ανελεύθερο ηγεμόνα και την ανεξάρτητη Ουκρανία. Διαφορετικά η αλληλεγγύη προς όλους – αυτή η «ολιστική» προσέγγιση, κατά το μποφίλειο ιδίωμα – καταλήγει γράμμα νεκρό. Αν δεν αντισταθείς τη στιγμή που η Ιστορία γίνεται Μέδουσα, η αλληλεγγύη παραμένει τίτλος σε χαρτόνι που θα ξεβάψει μετά το τέλος της συναυλίας. Δεν υπάρχει ίσως πιο γλαφυρή αποτύπωση του ισαποστακισμού από την ανάμειξη των εθνικών χρωμάτων Ουκρανίας και Ρωσίας στο περιστέρι της αφίσας.

«Ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» αναγράφεται εκεί, ενώ στα συνοδευτικά σχόλια των φίλιων ιστοσελίδων τονίζεται το στερεοτυπικό μήνυμα: «Οταν κερδίζει ο πόλεμος, χάνει η ζωή. Να σταματήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Να σιγήσουν τα όπλα» (Πώς; Με ρήματα μέσης αυτοπαθούς διάθεσης;). Υπάρχουν ορισμένες ερωτήσεις, πάντως, όπου η ειρήνη δεν είναι η απάντηση. Ποιος κρατάει ίσες αποστάσεις από το Κρεμλίνο και την άμυνα των Ουκρανών; Ποιος αναφέρεται στην εισβολή για να συμπληρώσει αμέσως μετά τις λέξεις «ΝΑΤΟ, Βοσνία, ακροδεξιοί, Αζόφ»;

Και, εν πάση περιπτώσει, αφού θα τραγουδήσουμε το σάουντρακ της ειρήνης, ποιος την φίμωσε; Αυτή είναι η λέξη που ούτε λέγεται (στην αφίσα), ούτε αποκρύπτεται (στον κόσμο της ελευθερίας), αλλά μονίμως θα σημαίνει (στη συνείδηση όλων). Τις στιγμές που η ανθρωπότητα συμπυκνώνεται σε ένα θύμα, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι η ατομική ευθύνη.