Η Ευρώπη ως Μέση Ανατολή

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: η Αρκούδα προσπάθησε να επιβληθεί με τον όγκο της αλλά είχε απέναντί της Αλεπού  που χρησιμοποίησε αποτελεσματικά την ευφυΐα και την ευκινησία της. Οι καταστροφές όμως συνεχίζονται, στρατιώτες και από τις δύο πλευρές σκοτώνονται, άμαχοι Ουκρανοί χάνουν την ζωή τους, άλλοι την ψυχή ή τον νου τους, αυτούς και αυτά που αγάπησαν, γίνονται ερείπια  τα δημιουργήματα τους.

Απειλές συσσωρεύονται: «η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά μόνο εάν απειληθεί η ίδια η ύπαρξή της», δήλωσε ο εκπρόσωπος του τσάρου Βλαδίμηρου. Γνωρίζουμε όμως ότι πολλοί είναι οι ηγέτες  που έχουν καθεστωτική αντίληψη, οι οποίοι ταυτίζουν τη χώρα «τους» με τον εαυτό τους· επομένως, η χρήση πυρηνικών εξαρτάται μάλλον από το αν θα απειληθεί η εξουσία του Βλαδίμηρου Πούτιν. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτά για τα οποία ξεκίνησε τον πόλεμο (ανατροπή του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, προσαρτήσεις εδαφών, ουδετερότητα της Ουκρανίας) τον θέτει σε κίνδυνο.

Ήδη όμως απειλείται (μερικώς) η εξουσία του Τζο Μπάιντεν, που σημειώνει το ένα χαμηλό μετά το άλλο στις δημοσκοπήσεις – και τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ έχουν ενδιάμεσες εκλογές στις οποίες οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να χάσουν την πλειοψηφία στη βουλή των αντιπροσώπων. Ο πόλεμος κάνει τους Αμερικανούς να θυμώνουν με τον πρόεδρο τους, αφού η βενζίνη έφθασε το 1 δολάριο το λίτρο, τέτοια καταστροφή. Ο πρόεδρος Μπάιντεν πρέπει να επαναφέρει τη βενζίνη στα 50 λεπτά που είχε επί Τραμπ, αν θέλει να κρατήσει το κογκρέσο.

Και ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι κινδυνεύει να χάσει την εξουσία αν παραχωρήσει αυτά που αρνιόταν πριν τον πόλεμο –  κινδυνεύει όμως και η ίδια η ζωή του στον πόλεμο. Ζητά συνεχώς κλιμάκωση, ευθεία αναμέτρηση ΝΑΤΟ-Ρωσίας, σαν να αγνοεί που μπορεί να οδηγήσει, και επιπλέον δήλωσε πως η όποια συμφωνία θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως τα δημοψηφίσματα αφορούν την τύχη των ηγετών, όχι τις συμφωνίες. Έτσι ή αλλιώς, φαίνεται απίθανο  ο Πούτιν να δεχθεί να διαπραγματευθεί με τον Ζελένσκι, που ήταν ένας από τους προσχηματικούς στόχους της αισχρής «ειδικής αποστολής αποναζιστικοποίησης».

Όσο και αν είναι λυπηρό, η απώλεια της εξουσίας είναι πιο δυσβάστακτη από τις απώλειες ζωών αμάχων και στρατιωτών, την προσφυγιά, την ισοπέδωση πόλεων. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί μεταξύ Αρκούδας, Αλεπούς και Αετού, με ορατόν τον κίνδυνο η Ευρώπη του «Ύμνου στη Χαρά» να μετατραπεί σε Μέση Ανατολή όπου θα υπάρχουν ανακωχές αλλά όχι ειρήνη.