Δύο ρίγες

Κάποτε είναι καφετιές. Αλλοτε έχουν χρώμα βυσσινάδας. Οι δικές μου ήταν κατακόκκινες επί φόντου λευκού, όπως οι ρίγες στο λάβαρο του πυρπολητή Κανάρη. Μπορεί να ευθυνόταν το αντιδραστικό υγρό ή το βιολογικό υλικό που έδωσα. Ωραιότατες πάντως. Τις κοίταζα κεραυνοβολημένος. Την κάτω δηλαδή. «Τι τις καμαρώνεις; Βγήκες θετικός! Κάνε ένα ακόμα, να μη σου μείνει αμφιβολία…».

Εδώ και ενάμιση χρόνο – πότε ακριβώς εμφανίστηκαν τα σελφ τεστ; – έχω σκαλίσει τη μελιτζάνα που έχω για μύτη με εκατοντάδες στυλεούς. Εχω σωρεύσει αναρίθμητες «κασετίνες» – έτσι τις ονομάζει το χαρτί των οδηγιών – όχι, δεν τις πετάω, παίζουμε μαζί τους σαν με τουβλάκια του λέγκο, σηκώνουμε πυργίσκους, φτιάχνουμε γέφυρες… Με την ελαφρότητα εκείνων που διαγιγνώσκονταν μονίμως αρνητικοί. Ακόμα και όταν από το τραπέζι που καθόμασταν και σαρώναμε τα μεζεκλίκια «για τη μέση» – για να παχαίνει δηλαδή η μέση μας – και ξεπατώναμε τα κρασιά, οι μισοί τη μεθεπομένη νοσούσαν. Ακόμα κι όταν μας ειδοποιούσαν από το σχολείο «η κόρη σας ήρθε σε στενή επαφή με κρούσμα». Εμείς ανέγγιχτοι. «Οι Αγιοι Ανάργυροι σας προστατεύουν!» είχε αποφανθεί μια γριά θεία και μας είχε φτύσει μέσω του σκάιπ του εγγονού της. Σιγά! Αλλη σκασίλα δεν είχαν οι γιατροί Κοσμάς και Δαμιανός παρά να φυλάνε εμάς, οι οποίοι στο κάτω-κάτω και να λείψουμε δεν θα πάψει να γυρίζει η γη…

«Και τώρα;» αναρωτήθηκα με ύφος κωμικοτραγικό. «Διάβασε τις οδηγίες του ΕΟΠΥΥ. Μην περιμένεις με είκοσι χιλιάδες κρούσματα ημερησίως να σου τηλεφωνήσουν εκείνοι – επαγγελματίες της υγείας είναι, όχι νταντάδες ούτε κονσοματρίς». «Αλλο ρωτάω. Τα συμπτώματα πού είναι;». «Καλομελέτα κι έρχονται…».

Τα συμπτώματα είχαν τη μοίρα του Γκοντό στο αριστούργημα του Μπέκετ. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Μερόνυχτα με το οξύμετρο στο δάκτυλο, με το θερμόμετρο στη μασχάλη, νιώθοντας υγιέστερος από ποτέ. Καταρροή; Μπούκωμα; Δέκατα; Ούτε κατά διάνοια! Ετσι και δεν είχα κάνει το μοιραίο τεστ – ή εάν ήμουν ντιπ γαϊδούρι – άνετα θα συγχρωτιζόμουν, υπεράνω υποψίας. Και θα μόλυνα αβέρτα. Πόσοι άραγε τέτοιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας;

Με δέος συλλογίζομαι πού πιθανόν να κατέληγα άμα δεν ήμουν τρις εμβολιασμένος. Και αν δεν είχε πραγματοποιήσει ο Κόβιντ αμυντικό ελιγμό, αυτοσυντήρησής του, με την Ομικρον η οποία σαρώνει αλλά δεν σκοτώνει. Ο νους μου πάει στα εκατομμύρια ανθρώπους που τους βρήκαν αθωράκιστους τα πρώτα κύματα κι έχασαν τη ζωή τους ή δεινοπάθησαν στις εντατικές ενώ οι επιστήμονες έκαναν αγώνα δρόμου στα εργαστήρια και οι αρνητές φλόμωναν την κοινωνία με τις δηλητηριώδεις μπούρδες τους.

Την επομένη βγήκε θετική η θυγατέρα μου. Το μεγάλο κορίτσι του σπιτιού μετακόμισε προσωρινά. Μείναμε οι δυο μας, η Νίκη κι εγώ, σε έναν αλλόκοτο εγκλεισμό. «Ο προπάππους σου έκατσε τρία χρόνια στην απομόνωση, στην Κέρκυρα, επί δικτατορίας Μεταξά…». «Είχε όμως ένα σκοπό!». «Κι εμείς έχουμε κι ας μοιάζει ασυγκρίτως ταπεινότερος. Να μην κολλήσουμε ούτε έναν συμπολίτη μας».

Για να τη βγάλεις καθαρή στην καραντίνα, πρέπει να φτιάξεις ωρολόγιο πρόγραμμα. Να το ακολουθείς πιστά. Τα πρωινά τηλεκπαίδευση και γράψιμο. Μαγείρεμα έπειτα ή περιήγηση στο Διαδίκτυο, να αποφασίσουμε τι λιχουδιά θα παραγγείλουμε. Ανυπερθέτως σκάκι τα απογεύματα. Τα βράδια ταινία.

Το να έχεις Κόβιντ ενώ μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι σαν να σε απασχολούν εν μέσω πανδημίας τα μνημόνια. Ετεροχρονισμός. Μπαναλιτέ. Τουλάχιστον θα έχεις να το λες ότι κι εσύ φιλήθηκες με τον ιό. Οπως ο μέγας  έλλην πολιτικός που διέφυγε στη Μέση Ανατολή τον Σεπτέμβριο του 1944 κι επέστρεψε τον Οκτώβριο με ύφος απελευθερωτή…

Την έκτη μέρα, η κάτω ρίγα τρεμοσβήνει. Την έβδομη εξαφανίζεται. Είμαστε πάλι επισήμως υγιείς. Τι όμως σημαίνει υγεία; Η δυνατότητα να προσαρμόζεσαι στην οποιαδήποτε μεταβολή των συνθηκών έλεγε ένας σοφός. Να διατηρείς κυρίως το εύψυχον και το παιγνιώδες. Οχι στα απολειφάδια του Κόβιντ. Αλλά στο σφοδρότατο τράνταγμα, που όλους μας παραμονεύει, νομοτελειακά, στην επόμενη, στη μεθεπόμενη στροφή του δρόμου.