Η ειρήνη, η απάντηση και η ερώτηση

Δεν φταίει τόσο η διασπορά των fake news. Οσο η παραδοξότητα της ίδιας της επικαιρότητας. Σχεδόν καθημερινά ο αναγνώστης χρειάζεται να διπλοτσεκάρει μια είδηση, αφού σε πρώτη ανάγνωση, πολλές μοιάζουν ως κάτι αδιανόητο. Τη στιγμή που ο ρώσος πρόεδρος έχει κηρύξει πόλεμο στην Ουκρανία, στην Ελλάδα μέλη κόμματος πηγαίνουν Σάββατο πρωί στο λιμάνι του Πειραιά για να πετάξουν μπογιές σε καναδικό πλοίο, ώστε να διατρανώσουν ότι τα νατοϊκά πλοία δεν είναι ευπρόσδεκτα. Τη στιγμή που εκατομμύρια Ουκρανοί, γυναίκες με μωρά παιδιά, άρρωστοι και ανήμποροι πολίτες παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, καθηγητής του τμήματος ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου κάνει χυδαία ανάρτηση για την υποδοχή των προσφύγων με φωτογραφία μίας καλλίπυγου Ουκρανής. Την ίδια στιγμή διαβάσαμε ότι το συλλαλητήριο «ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αναβλήθηκε λόγω κρύου και θα γίνει την πρωταπριλιά», ενώ «στις 6 Απρίλη αποφασίστηκε πανελλαδική απεργία ενάντια στην ακρίβεια».

Πραγματικές ειδήσεις μοιάζουν σαν τρολάρισμα και η καθημερινότητά μας σαν βίντεο του «Ράδιο Αρβύλα». Απουσία ενσυναίσθησης και γενικότερα συναίσθησης. Καλλιτέχνες λειτουργούν σαν μοντέλα σε καλλιστεία και εύχονται «παγκόσμια ειρήνη». Μάταια ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον Στάθη Δρογώση προσπαθούσαν επί 15 ημέρες να μαζέψουν συναδέλφους τους σε μία συναυλία ενάντια στη ρωσική εισβολή. Κάποιοι είπαν ότι είναι μόνο «με τον άνθρωπο» – στηρίζοντας στην ουσία τον… παλιάνθρωπο, ενώ κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να οργανώσουν συναυλία «υπέρ της ειρήνης», έτσι γενικώς και αορίστως, δίνοντας μία νέα διάσταση της λογικής «κρατάω ίσες αποστάσεις».

Ας πούμε, σε αντίστοιχη περίπτωση δεν θα ήταν κατά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αλλά «υπέρ της ειρήνης». Σαν να λέμε ούτε με τον Φύσσα, ούτε με τον δολοφόνο του, ούτε με την Τοπαλούδη ούτε με τους βιαστές της. Με τον άνθρωπο. Στην αφίσα μάλιστα της συναυλίας «για την ειρήνη» αναγράφεται «αλληλεγγύη για όλους». Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Θύτες και θύματα μαζί, σε μια ισορροπία τρόμου. Τη στιγμή που μαιευτήρια βομβαρδίζονται από ρωσικά πυρά, παιδιά διαμελίζονται στο Χάρκοβο, οικογένειες ξεκληρίζονται στη Μαριούπολη, ο Πούτιν απειλεί την παγκόσμια κοινότητα με πυρηνικά, ο ΟΗΕ προειδοποιεί «ετοιμαστείτε για κόλαση», εμείς είμαστε «με την ειρήνη» και ζητάμε «αλληλεγγύη για όλους».

Την ίδια στιγμή σε κάποια άλλα μέρη του πλανήτη ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ανακοίνωνε ότι δίνει το προφίλ του των 71,8 εκατ. ακολούθων να το διαχειρίζεται γιατρός σε νοσοκομείο στο Χάρκοβο, ο Αστον Κούτσερ με τη Μίλα Κούνις συγκέντρωναν 35 εκατ. δολάρια για τους ουκρανούς πρόσφυγες, ο Ράιαν Ρέινολντς έδινε 1 εκατ. ευρώ από την περιουσία του στα θύματα του Πούτιν, ο Σον Πεν πήγε στην Ουκρανία για να γυρίσει ντοκιμαντέρ, η Ρωσίδα Ιρίνα Σάικ καλούσε τους ακολούθους της να κάνουν δωρεές υπέρ του ουκρανικού λαού, ο Χαβιέ Μπαρδέμ συμμετείχε σε διαδηλώσεις κατά του Πούτιν έξω από τη ρωσική πρεσβεία. Εμείς κάνουμε συναυλία για την ειρήνη, διότι όπως έγραψαν και στην αφίσα «ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση». Αραγε, τι θα γινόταν αν ο – δικός μας Πούτιν της Μεσογείου – εισέβαλε στη δική μας χώρα και οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» διατράνωναν ότι είναι έτσι γενικά «με την ειρήνη»; Ποια θα ήταν η απάντηση σε αυτή την ερώτηση;