Τελικά τι είναι ο Γουίλ Σμιθ; «Ιππότης» για τη γυναίκα του, ή ένα… macho βλάκας;

Τελικά ο Γουίλ Σμιθ και η αμερικανική βιομηχανία του θεάματος, πέτυχαν το σκοπό τους. Την «ανάσταση» των βραβείων Οσκαρ που τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω πανδημίας είχαν σχεδόν «πεθάνει», αλλά και γιατί η φετινή τελετή ήταν ούτως ή άλλων «νερόβραστη» και χωρίς κινηματογραφικά αριστουργήματα. Ούτε καν ταινίες άξιες λόγου.

Ένα ηλίθιο αστείο κι ένα χαστούκι ήταν αρκετά για να μιλά όλος ο πλανήτης για μια τελετή που κανείς δεν θα θυμόταν, αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά.

Θέλετε ήταν στημένη παράσταση ηθοποιών; Θέλετε δεν ήταν και τόσο… αυθόρμητη αντίδραση του σταρ του Χόλιγουντ, Γουίλ Σμιθ;

Θέλετε ότι ήταν ένα γεγονός πέρα για πέρα αληθινό, μια έκφραση οργής από έναν άνθρωπο που ένιωθε ότι προσβάλλεται;

Ο,τι κι αν έγινε στην τελετή των Οσκαρ η ουσία είναι ότι όλος ο πλανήτης ασχολήθηκε με το γεγονός αυτό και μόνο.

Αλλά και διχάστηκε για όσα συνέβησαν στη σκηνή και σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση.

Τι είναι τελικά ο Γουίλ Σμιθ;

Ενας… παραδοσιακός άνδρας που υπερασπίζεται την τιμή της γυναίκας του και δέρνει όποιον την προσβάλλει; Και άρα καλά του έκανε και κρίμα που δεν του έριξε και μπουνιά;

Ή ένας ανόητος 50άρης που προάγει την… αρρενωπότητά (κοινώς της ματσίλα του) και συντηρεί το πρότυπο του macho άνδρα ο οποίος δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του;

Ένα πρότυπο που ειδικά οι σύγχρονες γυναίκες προσπαθούν να εξαφανίσουν γιατί αποτελεί και το βασικό συστατικό της πατριαρχίας;

Οι απόψεις διίστανται, το κοινό παγκοσμίως, και στην Ελλάδα διχάστηκε.

Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.

Η ηλιθιότητα του Κρις Ροκ

Κατ’ αρχάς το αστείο του Κρις Ροκ ήταν κακόγουστο, άθλιο, χονδροειδές και καταδικαστέο. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κάνει πλάκα με την εμφάνιση κάποιου, ειδικά μιας γυναίκας που δεν έχει μαλλιά, κι αυτό οφείλεται σε ασθένεια.

Ο κωμικός ηθοποιός λειτούργησε με ηλιθιότητα, αλλά έτσι είναι το παιχνίδι στο Χόλυγουντ.

Κι άλλοι δέχθηκαν τα αστεία του Κρις Ροκ είτε γελώντας, είτε κοιτώντας αμήχανα.

Ασφαλώς κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αντιδρά όπως αυτός νομίζει. Ειδικά όταν τον προσβάλλουν με ιταμό τρόπο και πιστεύει ότι έχουν ξεπεραστεί κάποια όρια.

Αλλωστε, οι φήμες λένε ότι ο Γουίλ Σμιθ «περίμενε στη γωνία» τον Κρις Ροκ γιατί ο τελευταίος έχει κάνει ξανά αρνητικά σχόλια για τη γυναίκα του, Τζέιντα.

Όμως, υπάρχουν όρια και στις συμπεριφορές που προάγουν ορισμένα κακά πρότυπα που θέλουμε να εξαλείψουμε.

Οι γυναίκες προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να εξασφαλίσουν ισοτιμία σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχουν ανάγκη από προστάτες, από μάτσο άνδρες που θα υπερασπίζονται την τιμή τους.

Μπορούν να το κάνουν και μόνες τους. Και η Τζέιντα θα μπορούσε να το κάνει και μόνη της. Θα ήταν πολύ καλύτερο να σηκωθεί η ίδια και να δώσει χαστούκι στον Κρις Ροκ (αν δεν ήταν μια καλοστημένη παράσταση, το τονίζω).

Θα ήταν ηρωίδα για κάθε γυναίκα στον κόσμο να βγει αυτή η ταλαιπωρημένη από την ασθένειά της γυναίκα και να υπερασπιστεί την τιμή της.

Αυτή η ταλαιπωρημένη από τα «πρότυπα» που θέλουν γυναίκες με πλούσια κόμη, κι όχι… φαλακρές ή με ξυρισμένο κεφάλι, θα μπορούσε να γίνει η ίδια υπερασπιστής του φύλου της.

Και στο κάτω – κάτω, λεκτική βία δέχθηκε.

Να πούμε μπράβο σε οποιονδήποτε άνδρα υπερασπίζεται μια γυναίκα που δέχεται σωματική επίθεση. Εκεί θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο άνδρας – ασπίδα.

Όμως, ο Γουίλ Σμιθ το μόνο που έκανε ήταν να αναδείξει το… ιδιοκτησιακό καθεστώς που έχει περάσει στο DNA κάθε άνδρα για τη γυναίκα που συνοδεύει.

Και φτάνει πια με τους… ιππότες που διαβάζουμε στα παραμύθια και θεωρούμε ότι είναι δείγμα ανδρείας ή λεβεντιάς.

Αν θέλουν οι γυναίκες μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους. Αυτό έχουν κατακτήσει ή αυτό παλεύουν να κατακτήσουν μέσα σε μια άκρως πατριαρχική κοινωνία.

Αν επικροτούμε τον κάθε άνδρα που είναι έτοιμος να φάει ξύλο ή να δώσει για την… τιμή της γυναίκας του, τότε να δικαιολογήσουμε όλες τις δολοφονίες και τις βεντέτες που γίνονται γι’ αυτό το λόγο.

Και να μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν ο άνδρας σκοτώνει τη γυναίκα του γιατί… στραβοκοίταξε ή γιατί φόρεσε μίνι φόρεμα και βγήκε με τις φίλες της.

Γιατί είναι ακριβώς τα ίδια πατριαρχικά πρότυπα που αναπαράγονται και διαιωνίζονται.

Αλλωστε, ο πολύς Γουίλ Σμιθ σε μικρή ηλικία έβλεπε τον πατέρα του να δέρνει τη μητέρα του. Κι όταν έγινε σταρ έχρισε τον βίαιο πατέρα του μάνατζερ λέγοντας μάλιστα ότι μπορεί να ήταν… βασανιστής του, αλλά ήταν ο σπουδαιότερος άνθρωπος του κόσμου.

Αυτός λοιπόν είναι πρότυπο άνδρα; Να με συγχωρήσετε αλλά διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως.

Μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να βγάζουμε συμπεράσματα. Και μη βιαζόμαστε να πανηγυρίζουμε για τον… άνδρα τον πολλά βαρύ που υπερασπίζεται την τιμή του θηλυκού.

Γιατί κάνοντάς το απλά γινόμαστε κι εμείς εξάρτημα της παραδοσιακής μηχανής που πιέζει και τελικά λιώνει τα δικαιώματα των γυναικών σ’ αυτό τον κόσμο.