Το ιταλικό χωριό που θέλει να αναγνωριστεί ως… κράτος

Σε ειδυλλιακή τοποθεσία, σε έναν όμορφο λόφο της ιταλικής ριβιέρας, το μικροσκοπικό χωριό της Σεμπόργκα κάνει μεγάλα όνειρα.

Ήδη το «πριγκιπάτο» έχει τη δική του σημαία, τον εθνικό του ύμνο, διαβατήρια, γραμματόσημα, νομίσματα και – φυσικά – μονάρχη. Και ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα μπορεί να στηρίξει και σε επίσημα έγγραφα την εθνική του κυριαρχία, την οποία διεκδικεί από τη δεκαετία του 1960.

View this post on Instagram

A post shared by Principato di Seborga (@princseborga)

Έχοντας μόλις 300 κατοίκους, φθονεί την τύχη του μικροσκοπικού κράτους του Μονακό, καθώς διεκδικεί την ανεξαρτησία της.

• Διαβάστε επίσης: Ποια είναι η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο για να μείνει κανείς;

«Οι δικηγόροι μας εργάζονται για την υπόθεση», δήλωσε στο CNN η Γαλήνια Υψηλότητά της, Πριγκίπισσα Νίνα της Σεμπόργκα. «Για αυτό και εξελέγην πριγκίπισσα».

Στη Σεμπόργκα, η μοναρχία δεν είναι κληρονομική. Πραγματοποιούνται εκλογές κάθε επτά χρόνια, ενώ η Νίνα είναι η πρώτη γυναίκα που εκλέγεται μονάρχης της «χώρας».

Έχοντας γεννηθεί στη Γερμανία ως Νίνα Ντέμπλερ Μενεγκάτο, ζούσε στο Μονακό όταν έμαθε για την ύπαρξη της Σεμπόργκα, μαζί με τον πρώην σύζυγό της και πρώην πρίγκιπα, Μαρτσέλο Α’, που παραιτήθηκε από τον θρόνο του το 2019.

«Στην αρχή όλη η ιστορία μου είχε φανεί πολύ αστεία και δεν την είχα πάρει στα σοβαρά», παραδέχεται μιλώντας στο CNN. «Όμως μετά διάβασα για την υπόθεση και στηρίζεται στην αλήθεια».

Η ιστορία της Σεμπόργκα

Ο ισχυρισμός ότι η Σεμπόργκα δικαιούται την αυτονομία της διατυπώθηκε για πρώτη φορά στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, όταν ο Τζόρτζιο Καρμπόνε, που διατηρούσε συνεταιρισμό ανθοκαλλιεργητών, εξέτασε την ιστορία του χωριού και διαπίστωσε ότι κάτι έλειπε.

View this post on Instagram

A post shared by ! IG ⊕ SAVONA_IMPERIA ® (@ig_savona_imperia)

Η Σεμπόργκα είχε δωριστεί σε Βενεδικτίνους μοναχούς το 954. Εκείνοι στη συνέχεια το πούλησαν το 1729 στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, που αργότερα απορροφήθηκε από το Βασίλειο της Ιταλίας. Όμως, σύμφωνα πάντα με τον Καρμπόνε, δεν υπάρχει έγγραφο που να αποδεικνύει την πώληση, πράγμα που τυπικά σημαίνει ότι η Σεμπόργκα δεν έγινε ποτέ επισήμως τμήμα της Ιταλίας.

«Είναι δύσκολο να φανταστείς ότι σχεδόν 300 χρόνια αργότερα η απουσία εγγράφων αποτελεί ρεαλιστική βάση για τη νομική αναγνώριση», σχολιάζει στο CNN ο Γκρατσιάνο Γκρατσιάνι, ιταλός ειδικός στα κρατίδια. «Ωστόσο, η κοινότητα που πιστεύει στην ανεξαρτησία της Σεμπόργκα, ακριβώς εκεί στηρίζει τις διεκδικήσεις της».

Τόσο το Ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο, όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει απορρίψει στο παρελθόν το αίτημα του ιταλικού χωριού, όμως η πριγκίπισσα δεν το βάζει κάτω. «Προφανώς δεν είναι εύκολη υπόθεση», παρατηρεί. «Δεν θα συμβεί σήμερα ή αύριο, όμως τίποτα δεν είναι αδύνατον: πάρτε για παράδειγμα το Brexit».

Ο πρώτος πρίγκιπας

Η Πριγκίπισσα Νίνα αναγνωρίζει ότι η όλη υπόθεση λειτουργεί άψογα σε επιχειρηματικό επίπεδο. «Είναι πολύ καλό και για τον τουρισμό, ας μην το αρνηθούμε. Ποιος δεν θέλει ένα παραμύθι, μια πριγκίπισσα και μια άμαξα; Επομένως ναι, είναι τουριστική ατραξιόν, είναι όμως και κομμάτι της ιστορίας της Σεμπόργκα».

Τονίζει ότι το πριγκιπάτο συμμορφώνεται με την ιταλική νομοθεσία: τα διαβατήρια «εκδίδονται» μόνο για πλάκα, ενώ το τοπικό νόμισμα, το λουιτζίνο, αν και γίνεται δεκτό από κάποια καταστήματα της πόλης, λειτουργεί κυρίως ως σουβενίρ.

View this post on Instagram

A post shared by Principato di Seborga (@princseborga)

Ο Τζόρτζιο Καρμπόνε, όμως, ο πρώτος πρίγκιπας της Σεμπόργκα που διοικούσε το χωριό μέχρι τον θάνατό του το 2009 είχε ασκήσει αρκετά μεγαλύτερες πιέσεις.

«Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 έκλεινε τα σύνορα και δεν άφηνε κανέναν να περάσει, αρνούνταν να πληρώσει φόρους στην Ιταλία και το αυτοκίνητό του έφερε αποκλειστικά πινακίδες της Σεμπόργκα», λέει η πριγκίπισσα στο CNN.

Οι πράξεις του, πάντως, έκαναν το χωριό του γνωστό, προσθέτοντας τον τουρισμό στις παραδοσιακές πηγές εισοδήματος της περιοχής, δηλαδή τα άνθη και τις ελιές. Η μνήμη του γιορτάζεται ακόμη. «Αυτό που έκανε ο άνδρας αυτός ήταν απίστευτο, του αξίζει ένα μνημείο», τονίζει η πριγκίπισσα.

View this post on Instagram

A post shared by Principato di Seborga (@princseborga)

Πριν το πλήγμα του κοροναϊού, τουρίστες έφταναν στο μικροσκοπικό «κράτος» ακόμη και από την Ιαπωνία – παρά το γεγονός ότι το γραφικό χωριό δεν μπορεί να προσφέρει την πολυτέλεια του Μονακό.

«Η Σεμπόργκα είναι το αντίθετο του Μονακό από πολλές απόψεις – είναι πολύ γειωμένο, ήρεμο και μαγικό και οι άνθρωποι που ζουν εδώ είναι συνδεδεμένοι με τη φύση και φιλόξενοι», υποστηρίζει η Κάιντι-Καταρίν Νοξ, μια κάτοικος του χωριού με καταγωγή από την Εσθονία. «Όταν πηγαίνεις στο μπαρ στην πλατεία, τους ξέρεις όλους με το όνομά τους».

Ένα αποτυχημένο πραξικόπημα

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το Σεμπόργκο δεν έχει ζήσει τα δικά του δράματα. Το 2016, ο Νίκολας Μούτε, γάλλος πολίτης, αυτοανακηρύχθηκε πρίγκιπας σε μια περίοδο που το πριγκιπικό ζευγάρι απουσίαζε στο εξωτερικό, με την πράξη του να περιγράφεται από τον τοπικό Τύπο ως πραξικόπημα.

«Οι σφετεριστές είναι συχνό φαινόμενο σε κρατίδια που διεκδικούν την αναγνώρισή τους ως ανεξάρτητα κράτη», εξηγεί ο Γκρατσιάνι. «Αυτό πιθανότατα γίνεται ώστε να μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν δικαιώματα ηγέτη σε περίπτωση που στο μέλλον κάποια αρχή αποφασίσει να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Σεμπόργκα ή απλώς επειδή θέλουν να συστήνονται ως ευγενείς από ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος».

Ο Μούτε είναι μόνο ένας από τους πολλούς σφετεριστές του θρόνου που έχουν κάνει την εμφάνισή τους μέσα στο χρόνο. Το πριγκιπάτο έχει δημοσιεύσει τη λίστα όλων εκείνων που πωλούν εμπορεύματα και νομίσματα, υποστηρίζοντας ότι προέρχονται από τη… νόμιμη κυβέρνηση της Σεμπόργκα.

Η ίδια η κυβέρνηση λέει ότι δεν χορηγεί τίτλους ευγενείας σε κανέναν, ενώ αποτελείται μόνο από εννέα υπουργούς και ένα συμβούλιο από ανθρώπους που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Σεμπόργκα. Δημιουργεί νόμους, όμως προς το παρόν αυτοί δεν έχουν κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

«Η Σεμπόργκα έχει και έναν ιταλό δήμαρχο», εξηγεί η πριγκίπισσα Νίνα. «Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε σε πόλεμο, όμως ανεπίσημα είμαστε φίλοι».