Αδυναμία

To αστείο ήταν δυσνόητο και κρύο, σίγουρα πιο κρύο απ’ αυτό που είχε πει το 2016 για την ίδια γυναίκα, ότι δηλαδή η απόφασή της να μποϊκοτάρει την τελετή των Οσκαρ ήταν σαν να μποϊκοτάριζε ο ίδιος τα εσώρουχα της Ριάνα: κανείς δεν τον είχε καλέσει. Ετσι γίνεται όμως με τους περισσότερους κωμικούς, λένε συχνά κρύα αστεία, δεν υπάρχουν βλέπετε πολλοί Γούντι Αλεν, κι αλίμονο αν κάθε φορά που έλεγε κανείς ένα κρύο αστείο για κάποιον άλλον ή για τη γυναίκα του, σηκωνόταν αυτός και του τράβαγε ένα χαστούκι.

Το καλό νέο: το θύμα δεν ήταν λευκός, γιατί τώρα θα είχαν ήδη βγει διάφοροι white supremacists στις αμερικανικές πόλεις και θα πλάκωναν στο ξύλο σε αντίποινα μαύρους περαστικούς. Το κακό νέο: η παράδοση είναι οικογενειακή. Ο παππούς έδερνε (τη γυναίκα του), ο γιος δέρνει (τον κωμικό, αλλά κι έναν παρορμητικό θαυμαστή του στο παρελθόν) και τώρα απειλεί να δείρει κι ο εγγονός (ο ράπερ Τζέιντεν Σμιθ, που έγραψε στο Twitter «Ετσι το κάνουμε εμείς»).

Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να υπάρχει κάποιο ελαφρυντικό: ο Γουίλ Σμιθ θόλωσε και έχασε τον έλεγχο. Στην περίπτωση αυτή, θα έπρεπε στη δακρύβρεχτη ομιλία που εκφώνησε παραλαμβάνοντας το Οσκαρ να ζητήσει απλά και καθαρά συγγνώμη: όχι μόνο από την Ακαδημία, αλλά και από το θύμα. Αντί γι’ αυτό, έκανε κάτι που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τη θέση του: απέδωσε την πράξη του στον Θεό και την αγάπη. «Αυτή την περίοδο της ζωής μου, αυτή τη στιγμή, είμαι πλημμυρισμένος από αυτό που με καλεί ο Θεός να κάνω και να είμαι σε αυτόν τον κόσμο», είπε. Για να προσθέσει στη συνέχεια: «Η αγάπη σε οδηγεί να κάνεις τρελά πράγματα». Στο όνομα αυτού του Θεού και αυτής της αγάπης, θα μπορούσε λοιπόν να αρχίσει να κυνηγάει με το αγαλματίδιο τον Κρις Ροκ για να τον αποτελειώσει.

Ο Ζιντάν, τουλάχιστον, δεν επικαλέστηκε εξωτερικές δυνάμεις για να δικαιολογήσει την κουτουλιά που έριξε στον Μάρκο Ματεράτσι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Ούτε εκείνος όμως ζήτησε ποτέ συγγνώμη, με το επιχείρημα ότι έτσι θα ήταν σαν να παραδεχόταν ότι αυτό που του έκανε ο αντίπαλός του ήταν «κανονικό». Μα τι σημαίνει κανονικό; Ποιος το αποφασίζει; Κι ο Κασιδιάρης θεώρησε εκείνη την αποφράδα ημέρα ότι αυτό που του είπε η Κανέλλη δεν ήταν κανονικό.

Η χρήση βίας δεν αποτελεί ένδειξη δύναμης, αλλά αδυναμίας. Αδυναμίας να απαντηθούν οι λέξεις με λέξεις. Ομως ο διάλογος είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουν οι κοινωνίες. Οι οργανωτές της χθεσινής τελετής έκαναν δύο λάθη. Το ένα ήταν ότι μετά το χαστούκι έκαναν σαν να μη συνέβη τίποτα. Το άλλο ήταν ότι δεν έδωσαν στον Κρις Ροκ τον τελευταίο λόγο. Κάποιο καλαμπούρι θα έλεγε, έτσι γίνεται με τους κωμικούς.