Η γυναίκα δεν είναι σκεύος ηδονής

Ξεκινώ με κάτι, που τόσο οι ανδρικές, όσο και οι γυναικείες επιτηδεύσεις το αντιπαρέρχονται συχνά, με μια ένοχη αδιαφορία. Μιλάω ευθέως, για την πραγματική γοητεία της γυναικείας εμφάνισης.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, ακόμη και στις προϊστορικές εγχάρακτες παραστάσεις των σπηλαίων ή και στα κατοπινά δικά μας τα κυκλαδικά ειδώλια, τονίζονταν οι ελκυστικές ιδιαιτερότητες της γυναίκας. Ακόμα και στις κοινωνίες των κυνηγών, όπου το θήλυ γένος ήταν μηχανή αναπαραγωγής. Όμως και τότε υπήρχε ένα minimum σεβασμού προς το «έτερον ήμισυ».

Τώρα, πώς φτάσαμε στο σημείο να χύνουμε πολύ μελάνι, γράφοντας για τη σφαλιάρα του Γουίλ Σμιθ, στον αθυρόστομο γιατί όχι και μισογύνη Κρις Ροκ, στην κορυφαία στιγμή της φετινής απονομής των βραβείων Oscar του κινηματογράφου, αυτό εμένα προσωπικά δεν με εκπλήσσει. Διότι η πασαρέλα της επίδειξης ομορφιάς στα αμέτρητα φεστιβάλ κινηματογράφου έχει καταντήσει βαρετό θέατρο…

Δεν είναι μόνον οι «κανόνες» επιδειξιμανίας, που ωθούν τους ανδρικούς «αστέρες» της μεγάλης οθόνης συχνά σε αμέτρητα προσχεδιασμένα διαζύγια, με τις αντίστοιχες γόησσες του ιδίου επαγγέλματος. Αυτό το γελοίο και υστερόβουλο θέατρο οδηγεί σε ένα τρόπο ζωής (mondus vivendi) απαραίτητο για την επιβίωση των περισσότερων ματαιόδοξων ηθοποιών ή σκηνοθετών, οσοδήποτε και αν αυτοί είναι προβεβλημένοι.

Εν ονόματι λοιπόν αυτής της χθαμαλής ματαιοδοξίας φθάνει στο ζενίθ της «ανδρικής» επίδειξης αρρενωπότητας η εξίσωση σχεδόν όλων των γυναικών με τα κοινά σκεύη ηδονής, ή επίδειξης.

Οι αβίαστες δημόσιες εμφανίσεις του Γουίλ Σμιθ με την «φαλακρή» κατά τον μισογύνη Κρις Ροκ, σύζυγο του Σμιθ, Τζέϊντα, προφανώς κονιορτοποιούν όσους θεωρούν τη γυναίκα απλό «σκεύος ηδονής», ή επίδειξης.

Το ότι ο Γουίλ Σμιθ συνεμφανίζεται σεμνός αλλά και υπερήφανος, με την υπέροχη συμβία του Τζέϊντα με το φαλακρό, αλλά καλλίγραμμο κρανίο, αυτό τιμά ιδιαιτέρως το καλλιτεχνικό ζεύγος.

Όσο για τον αληταρά μισογύνη και καρπαζοεισπράκτορα Κρις Ροκ, δεν ισχύει το παραμικρότερο ίχνος συγχώρεσης. Συμφωνώ, ότι οι γροθιές δεν αποκαθιστούν την ανδρική τιμή και μάλιστα σε παρόμοιες τιμητικές εκδηλώσεις.

Υπάρχει όμως ο καλύτερος στίβος ανταγωνισμού σε παρόμοιες αήθεις εκδηλώσεις «ανδροπρέπειας» με χυδαίες αθυροστομίες. Δηλαδή ν’ αντιστρέψουμε το «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» με το «όπου δεν πίπτει ράβδος πίπτει (ο αποτελεσματικότερος) λόγος». Με άλλα λόγια, ο θιγόμενος σύζυγος για την προσβολή της αξιοπρέπειας, της με γοητευτικό γυμνό κρανίο γυναίκας του, ν’ ανέβαινε στη σκηνή των Όσκαρ μαζί με τη συμβία του και ν’ αξίωνε μεγαλόφωνα από τον αληταρά Κρις Ροκ να ζητήσει συγγνώμη από τη γυναίκα του, φιλώντας μάλιστα το χέρι της. Και αφού προηγουμένως του έψαλλε τα εξ αμάξης!

Τώρα και όσον αφορά το τι θ’ αποφασίσει για το κλείσιμο αυτού του θλιβερού περιστατικού η επιτροπή απονομής των Όσκαρ, το μόνο που θα μπορούσαμε να δεχθούμε, με τους κανόνες του Ποινικού Δικαίου, είναι ότι ο προσβληθείς σύζυγος δεν υπόκειται σε ποινική δίωξη, «ως τελών εν δεδικαιολογημένη αγανακτήσει…», όπως μας εδίδασκαν ο αείμνηστος Γ.Α. Μαγκάκης, ο ακαδημαϊκός Νικόλαος Ανδρουλάκης και πριν από αυτούς ο Νικόλαος Χωραφάς.