Το κενό

Η σύγκριση είναι αυτόματη: όπως στις 3 Ιουλίου του 2013 ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε δεχθεί τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Μαξίμου για να σφραγίσει κάτι το αυτονόητο, δηλαδή τη χορήγηση ιθαγένειας στον δημοφιλή παίκτη, έτσι και την Τρίτη ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δέχθηκε τον Σαϊντού Καμαρά για να προαναγγείλει κάτι εξίσου αυτονόητο: τη μη απέλαση ενός παιδιού που ήρθε στην Ελλάδα ως ασυνόδευτο προσφυγόπουλο και εντάχθηκε αρμονικά στην κοινωνία.

Οι δύο εικόνες έχουν κι άλλα κοινά σημεία. Οτι το αυτονόητο έγινε ad hoc, δεν προβλεπόταν δηλαδή από τον νόμο. Και ότι το κόμμα στο οποίο ανήκουν οι δύο πρωθυπουργοί είχε καταψηφίσει το 2010 τον νόμο 3838 της κυβέρνησης Παπανδρέου για την Ελληνική Ιθαγένεια.

Να είμαστε δίκαιοι όμως: ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία είχε ψηφίσει εκείνο τον νόμο, ακόμη κι αν το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν τον είχε κηρύξει δύο χρόνια αργότερα αντισυνταγματικό (με τη σημερινή Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μειοψηφεί), ο Σαϊντού πάλι ξεκρέμαστος θα ήταν.

Γιατί δεν θα είχε συμπληρώσει τα έξι χρόνια φοίτησης που προβλέπονταν (και έγιναν εννιά με μεταγενέστερο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ). Αν λοιπόν δεν είχε δοθεί η δέουσα δημοσιότητα, κι αν δεν τον είχε αγκαλιάσει με συγκινητικό τρόπο το σχολείο του, μάλλον θα τον είχε φάει το μαύρο σκοτάδι, όπως τόσα και τόσα παιδιά της ηλικίας του.

Γιατί; Επειδή τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που ενηλικιώνονται δεν καλύπτονται από κανέναν νόμο και επαφίενται στην καλοσύνη των αρμοδίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόλαβε να ψηφίσει μια διάταξη για την περίπτωση αυτή.

Και η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν αύξησε την προστασία των παιδιών ως τα 21 ή τα 23 τους έτη, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της ΕΕ, αλλά κατήργησε και μια διάταξη που προέβλεπε τη δυνατότητα παραμονής στη χώρα πέρα από τα 18 έτη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ενα παιδί λοιπόν που δεν του χορηγείται άσυλο, όπως συνέβη με τον Σαϊντού, πρέπει όταν ενηλικιωθεί ή να φύγει ή να βγει στην παρανομία.

Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ότι προέβη σε «εμπλουτισμό» του φακέλου του Σαϊντού στην Υπηρεσία Ασύλου λόγω των σχολικών του επιδόσεων. Εκεί βρίσκεται λοιπόν το θέμα;

Στα επίσημα κριτήρια για τον τόπο της γέννησης, το διάστημα της διαμονής των γονέων στην Ελλάδα και το διάστημα της φοίτησης των παιδιών, θα προστεθεί, ανεπισήμως, και το κριτήριο της καλής διαγωγής και των καλών βαθμών, όπως είχε προστεθεί παλιότερα το κριτήριο της αθλητικής επίδοσης ώστε ο Giannis να αγωνίζεται με τη δική μας Εθνική κι όχι με της Νιγηρίας;

Να η ευκαιρία για τον Πρωθυπουργό να αποδείξει ότι η αξιέπαινη χθεσινή του πρωτοβουλία δεν έγινε για επικοινωνιακούς λόγους: να καλύψει άμεσα το νομοθετικό κενό. Να φροντίσει δηλαδή τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών να έχουν τη μεταχείριση που τους αξίζει.