Ρούλα Πισπιρίγκου: Ψυχολόγοι αναλύουν τη συμπεριφορά της – «Φαντασιωνόταν τον τρόπο που θα πεθάνουν τα παιδιά της»

Συγκλονισμένο παραμένει το πανελλήνιο με την υπόθεση από την Πάτρα, με τις συνεχείς αποκαλύψεις να προκαλούν αποτροπιασμό.

Η συμπεριφορά της  33χρονης Ρούλας Πισπιρίγκου, που είναι αντιμέτωπη με τη βαριά κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση για τον θάνατο της 9χρονης κόρης της, έχει τεθεί και στο μικροσκόπιο των ψυχολόγων που εκτιμούν ότι ενδεχομένως υπάρχει και ένα στοιχείο σαδισμού στην περίπτωσή της.

«Φαντασιωνόταν τον τρόπο που θα πέθαιναν τα παιδιά»

«Η Ρούλα Πισπιρίγκου, φαντασιωνόταν τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαιναν τα παιδιά. Υπάρχει ένας σαδιστικός θρίαμβος μέσα από τον θάνατο των παιδιών. Η ενασχόλησή της με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν τρόπος ζωής, και όχι η απώλεια. Την ενδιέφερε να προβάλει τον εαυτό της», επεσήμανε, η ψυχολόγος Μυρσίνη Κωστοπούλου, σχολιάζοντας στο MEGA, ανάρτηση της 33χρονης, τρεις μήνες μετά τον θάνατο της Μαλένας.

Η ανάρτηση που παγώνει το αίμα

Η ανάρτηση παγώνει το αίμα και εγείρει ερωτήματα:

-Μαμά φοβάμαι

-Μη φοβάσαι! Εγώ είμαι εδώ!

-Μαμά δε μπορώ να αναπνεύσω!

-Πάρε με αγκαλιά, κλείσε τα μάτια και πάμε ένα ταξίδι όπου δεν θα υπάρχει πόνος.

-Κράτα Θεέ μου τον παράδεισο δροσερό, θα έρθουν θα παιδιά να παίξουν.

«Η μητέρα μιλούσε κι έλεγε πάρα πολλά»

«Η μητέρα μιλούσε και έλεγε πάρα πολλά. Βλέπουμε ότι η μητέρα μιλά και με τους γιατρούς και εγείρουν το ενδιαφέρον αυτές οι συνομιλίες», σχολίασε ο ιατροδικαστής Γρηγόρης Λέων.

«Η Ρούλα Πισπιρίγκου διαχωρίζει τις συνθήκες θανάτου των δύο πρώτων παιδιών με της Τζωρτζίνας.  Η φράση που αναφέρεται στην ανάρτηση, μιλά για την έλλειψη οξυγόνου, που και στα 2 πρώτα παιδιά είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Τα τραύματα είναι πολύ σημαντικά και είναι σημαντικό που διακρίνει την πορεία θανάτου των 2 παιδιών από την πορεία της Τζωρτζίνας. Οι συνθήκες θανάτου των δύο παιδιών είναι κοινές», συμπλήρωσε.

«Ίσως υπάρχει και ένα στοιχείο σαδισμού»

Από την πλευρά του, ο  ψυχίατρος Δημήτρης Παπαδημητριάδης, εκτίμησε  ότι η περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου υπάρχει και ένα στοιχείο σαδισμού.

Σχολιάζοντας τη φράση «το μεγάλο επεισόδιο δεν έχει έρθει ακόμη» που είχε πει η 33χρονη στους γιατρούς λίγο πριν πεθάνει η Τζωρτζίνα, σημείωσε ότι σε τέτοιες προσωπικότητες συναντούμε μια αντίληψη ότι οι υπόλοιποι ξέρουν λιγότερα πράγματα από τους ίδιους, ίσως γιατί και οι ίδιοι έχουν οργανώσει εγκληματικές ενέργειες και θέλουν να βγάλουν «άχρηστους» τους υπόλοιπους.

Επίσης, τονίζει ότι ίσως υπάρχει και ένα στοιχείο σαδισμού στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου, εφόσον αποδειχθεί ότι πειραματιζόταν με τις δόσεις αυτής της ουσίας, προκαλώντας συμπτώματα αρκετές φορές, κρίνοντας ότι αυτά τα συμπτώματα ταιριάζουν με τις παρενέργειες που έχει η κεταμίνη στον άνθρωπο στις τοξικές δόσεις. Σύμφωνα με τον ψυχίατρο, ίσως υπήρχε ένας πειραματισμός με τον πόνο που υποδεικνύει σαδισμό. Βέβαια απαραίτητο πρώτα είναι να εξεταστεί η κατηγορούμενη από ψυχίατρους, ώστε να υπάρχουν περισσότερα δεδομένα.

Χωρίς ελαφρυντικά

Απαντώντας στο ερώτημα αν θα μπορούσε να δικαστεί διαφορετικά σε περίπτωση που θεωρηθεί ψυχοπαθολογικά διαταραγμένη, σημείωσε στο Open, ότι ο νομοθέτης προβλέπει το έγκλημα της παιδοκτονίας στις περιπτώσεις που το έγκλημα διαπράττεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή αμέσως μετά τον τοκετό, για να καλύψει το ενδεχόμενο της επιλόχειας ψύχωσης και κατάθλιψης, όπου δεν υπάρχει επίγνωση.

«Όμως στις διαταραχές προσωπικότητας, συζητάμε για πλήρη επίγνωση της διάκρισης του καλού από το κακό, οπότε υπάρχει η αντίληψη ότι έχει γίνει μια εγκληματική πράξη με την οποία η υπόλοιπη κοινωνία διαφωνεί, για αυτό και υπάρχει και προσπάθεια συγκάλυψης, αποφυγής των ευθυνών, βλέπετε ότι οι ομολογίες του εγκλήματος δεν είναι εύκολες και όλα αυτά μας καθοδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει επίγνωση, επομένως υπάρχει καταλογισμός», ανέφερε ο κ. Παπαδημητριάδης.

«Επέδειξε αβάσταχτη μητρική απάθεια»

«Επέδειξε αβάσταχτη μητρική απάθεια», στο διάστημα των δύο μηνών από το θάνατο της Τζωρτζίνας μέχρι τη σύλληψή της, σημείωσε χαρακτηριστικά, η ψυχολόγος, Στέλλα Αργυρίου, σχολιάζοντας την εξωστρέφεια με την οποία διαχειρίστηκε αυτό «που της συνέβη».  Στάση που όπως είπε, πιθανώς ήταν αυτή που εξόργισε τον κόσμο.

«Περιέγραφε όλα αυτά που συνέβησαν στα παιδιά της με ένα αποστασιοποιημένο ύφος. Αναφερόταν σε αυτά που συνέβησαν με τη λέξη “περιστατικό”, δεν χρησιμοποιούσε κτητικές αντωνυμίες», δήλωσε στην ΕΡΤ, η κ. Αργυρίου.

Σχολιάζοντας η ψυχολόγος την αντίδραση της κοινής γνώμης είπε ότι «το βιώσαμε όλοι σαν ένα συλλογικό πένθος. Μιλάμε για την απώλεια τριών υγιέστατων παιδιών. Η εικόνα αυτή που βγήκε έξω δεν είναι αυτό που περιμένουμε από έναν άνθρωπο που πενθεί.

«Το τρίτο παιδί βασανίστηκε πάρα πολύ»

Αναλύοντας την αξιοπερίεργη αυτή συμπεριφορά η κ. Αργυρίου υποστήριξε ότι δείχνει κάποια ψυχοπαθολογικά και  αντικοινωνικά χαρακτηριστικά.

«Το να βγει κάποια διάγνωση τώρα δεν έχει κάποια ουσία. Θα είχε σημασία να είχε συμβεί πριν για να προλάβουμε να δούμε πώς θα το θεραπεύσουμε και αν το άτομο που πάσχει από κάτι τέτοιο πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό»,σημείωσε και συνέχισε:  «Αυτό που έχει σημασία είναι γιατί δεν προλάβαμε. Έχει σημασία γιατί από το δεύτερο παιδί και μετά δεν προλάβαμε να σώσουμε το τρίτο παιδί, το οποίο όπως φαίνεται βασανίστηκε πάρα πολύ. Να δούμε πώς μπορούμε γενικότερα να γίνουμε η φωνή των αδύναμων, όπως τα παιδάκια. Συνέβαιναν πολλά σοκαριστικά πράγματα σε αυτή την οικογένεια».

 Ποιο είναι το προφίλ των ανθρώπων που σκοτώνουν τα παιδιά τους

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του  ψυχιάτρου Δημήτρη Παπαδημητριάδη, του προφίλ των ανθρώπων που σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Όπως ανέφερε, στην επιστημονική ανάγνωση γεγονότων όπως αυτό, πάντα υπάρχουν κοινοί παρονομαστές. Υπάρχουν αρκετά περιστατικά παρόμοια στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Δανία. «Στις περισσότερες περιπτώσεις ανιχνεύουμε διαταραχές της προσωπικότητας, πίσω από ανθρωποκτονίες από το χέρι του γονέα και πάντα βλέπουμε ότι σε αυτές τις προσωπικότητες κυριαρχεί ένα άκαμπτο στυλ καθημερινής λειτουργίας, όπου η επικοινωνία με το περιβάλλον και την ίδια την κοινωνία είναι πάρα πολύ διαταραγμένη. Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τους άλλους ανθρώπους. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι μπορεί όντως να έχουν μια αστάθεια στο συναίσθημα ή είναι πολύ παρορμητικοί.

Οι συχνότερες αιτίες

Όπως σημείωσε ο ψυχίατρος, συχνότερη αιτία για τέτοιες πράξεις είναι είτε η εκδίκηση προς έναν σύντροφο ή προς το περιβάλλον, ακόμη και στους γιατρούς που φροντίζουν, γιατί υπάρχει ένας φθόνος ή μια αντιπάθεια για εκείνους, είτε είναι αλτρουιστικές με κάποιο τρόπο στρεβλό.

Μπορεί να πιστεύουν οι γονείς ότι διασώζουν το παιδί είτε από τον ίδιο τους τον εαυτό είτε γιατί φαντάζονται ότι υπάρχουν κίνδυνοι για το παιδί να μεγαλώσει σε μια κοινωνία που είναι πολύ άδικοι, γιατί οι ίδιοι αισθάνονται πάντα ένα θύμα της κοινωνίας ή γιατί φαντάζονται ότι το παιδί θα αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα υγείας, τα οποία είναι στη φαντασία τους μεγεθυμένα. Ο κ. Παπαδημητριάδης τονίζει ότι υπάρχουν και εκείνες οι ανθρωποκτονίες παιδιών που ήταν ανεπιθύμητα, γιατί ήταν ένα οικονομικό βάρος και μια επιπλέον ευθύνη για τον γονέα.