Καθηλώσεις

Λυπάμαι εάν θα τον στενοχωρήσω (άλλο καημό δεν έχει, εκεί στο Χόλυγουντ, από τη συμπαράσταση ενός έλληνα συγγραφέα) όμως ποτέ δεν υποστήριξα τον Γουίλ Σμιθ. Τοποθετούμενος στο Facebook – πώς μου ‘ρθε; – με αφορμή και μόνο, αφορμή επαναλαμβάνω, το ξυλίκι στα Οσκαρ ξεκίνησα ως εξής: «Δεν συζητώ για το συγκεκριμένο περιστατικό…».

Γιατί; Διότι δεν κατανόησα τι ακριβώς συνέβη. Ανήκοντας σε μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα, ανοίκειος με τους κώδικες συμπεριφοράς και με το ιδίωμα ακόμα των Αφροαμερικάνων, μπορούσα να βγάλω ετυμηγορία σχετικά με τη βαρύτητα της αρχικής προσβολής; Για το κατά πόσον ο κύριος Σμιθ υπεραντέδρασε; Θα έπρεπε μήπως να ασπαστώ τη συνωμοσιολογία ότι το σκηνικό ήταν στημένο για να ανεβάσει την τηλεθέαση; Ή να εγκύψω στη βιογραφία του σταρ, να πληροφορηθώ τα τραυματικά νιάτα του, την ιδιόρρυθμη – στα μάτια του μέσου ανθρώπου – σχέση με τη γυναίκα του, την αρρώστια της γυναίκας του; Δεν το έκανα.

Φανταστείτε συνεπώς την έκπληξή μου όταν αντίκρισα στο Διαδίκτυο δεκάδες τίτλους όπως, «ο Χωμενίδης στο πλευρό του σταρ», «Χωμενίδης υπέρ Γουίλ Σμιθ για το χαστούκι».

«Αλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τα αφτιά μου» είναι η λαϊκή παροιμία. Στις μέρες μας συμβαίνει διαρκώς. Οι άνθρωποι, ακόμα και ορισμένοι επαγγελματίες της ενημέρωσης, διαβάζουν διαγωνίως. Κι αγωνιούν να δημιουργήσουν ή να μεγεθύνουν αντιπαραθέσεις, να στήσουν καβγάδες, να βάλουν κάποιον, άλλον κάθε μέρα, στο στόχαστρο. Τι θα έπρεπε να κάνω; Να πάρω σβάρνα τα κανάλια προς αποκατάσταση της αλήθειας; Εχω πιο επείγουσες δουλειές…

Ο,τι έγραψα στο Facebook το πιστεύω ακράδαντα; «Ενας άνδρας πρέπει να είναι διατεθειμένος και να έρθει στα χέρια και να φάει ξύλο και να ρίξει ξύλο υπερασπιζόμενος τη γυναίκα που συνοδεύει. Οχι βεβαίως από ιδιοκτησιακή αντίληψη. Αλλά από ένα αρχαίο αίσθημα τιμής. Ανδρείας. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις, λεβεντιάς…».

Πάρα πολλοί συμφώνησαν μαζί μου.

Μα ήρθε και το τσουνάμι! Από την ελαφρότερη αιτίαση, πως πρέπει να καταδικάζουμε τη βία απολύτως και αβλεπί, ακόμα συνεπώς και αν πρόκειται για αντίσταση ή για αυτοάμυνα. Μέχρι κατηγορίες περί πατριαρχίας, σεξισμού, νεοσυντηρητισμού. Και βέβαια προσωπικές επιθέσεις και χυδαίοι χαρακτηρισμοί.

Ισχυρότερη εντύπωση μου έκαναν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Μαχάτμα Γκάντι του κυβερνοχώρου. Ειλικρινά αναρωτιέμαι… Εάν βρίσκονταν στο τηλεοπτικό πλατό όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης, σε αμόκ, βιαιοπράγησε εναντίον της Ρένας Δούρου και χαστούκισε τη Λιάνα Κανέλλη, πώς ακριβώς θα αντιδρούσαν; Θα παρεμβάλλονταν με το σωματικό τους έστω εκτόπισμα ανάμεσα στις κυρίες και στον νεοναζί και ας τις έτρωγαν εκείνοι; Ή θα έκαναν την πάπια; Κι αν διασταυρώνονταν στον δρόμο με έναν άντρα που κακοποιούσε μια γυναίκα, θα επενέβαιναν προς υπεράσπισή της; Θα προσπερνούσαν; Θα εκφωνούσαν ένα λογύδριο που θα κατέληγε στο «ειρήνη υμίν»; Φρονώ – αρκετοί είναι φίλοι μου, τους εκτιμώ – ότι δεν θα αποδεικνύονταν απαθείς, δηλαδή ανάλγητοι, απέναντι στις ξένες γυναίκες. Πώς θα μπορούσαν άρα να μην υπερασπιστούν τη συνοδό τους έτσι και δεχόταν ιταμή επίθεση, με λέξεις ή με πράξεις;

Γιατί οι ίδιες οι γυναίκες, θα ρωτήσετε, να μην καθαρίζουν για πάρτη τους; Οι άνδρες, στην ηλικία της σωματικής ακμής τους, διαθέτουν υπερδιπλάσια μυική δύναμη. Γεγονός εντελώς αδιάφορο για τη σχέση των δύο φύλων, για το – αδικαίωτο φευ! – αίτημα της ισότητας σε ευκαιρίες και αμοιβές. Γεγονός όμως. Ισότητα δεν σημαίνει ομοιότητα.

Υπάρχει ασφαλώς το ζήτημα της αναλογικότητας. Δεν γρονθοκοπάς κάποιον επειδή σε στραβοκοίταξε. Ούτε επειδή αμόλησε μια ανοησία. Εκεί προφανώς έχασε το δίκιο του – και παρ’ ολίγον το Οσκαρ – ο Γουίλ Σμιθ.

Υπάρχει, όμως, πάνω από όλα, η αξιοπρέπεια. Η τιμή. Εννοιες που δεν αλλάζουν με τις εποχές. Αμα δεν πέφτεις στη φωτιά για τα ιδανικά σου, για πρόσωπα που σέβεσαι ή αγαπάς, αν προφυλάσσεις πάντοτε τον εαυτούλη σου – μην τυχόν και τσαλακωθείς, μη ματώσεις – κι αυτό το αποκαλείς πολιτισμό, τότε εσύ είσαι ο καθηλωμένος. Οχι στο πατριαρχικό παρελθόν. Αλλά στη νηπιακή σου, απροστάτευτη, ηλικία.